Réttur - 01.09.1940, Blaðsíða 11

og sumir getiö sér þar góðan oröstír, en gátu svo
aldrei losnað viö þá hugmynd, aö þær hernaðaraö-
feröir, sem vel höfðu reynzt þá, hlytu alla tíö síöan aö
vera 1 gildi. Þeir virtust halda, að allar styrjaldir
myndu í framtíðinni verða háöar á “föstum” víg-
• stöðvum, úr djúpum skotgröfum og meö látlausri
fallbyssuskothríð vikum og mánuðum saman. Það
voru þessar hugmyndir, sem lágu til grundvallar
smíði Maginotvii'kjanna, sem áttu að vera óvinnandi
og hefðu líka veriö óvinnandi, ef hernaðartæknin
hefði ekkert breytzt á undanföi'nuxn aldarfjórðungi.
Það er ekkert undarlegt, aö her, sem aðeins hafði
veriö þjálfaöur í aldarfjói'ðungs gamalli hernaöar-
tækni, biði herfilegan ósigur, er hann átti að mæta
her, sem fylgzt hafði með tímanum.
Hvernig stóð á þessum hugsunarhætti ráöandi
hershöfðingja, og hversvegna voru þeir látnir vera
við völd, meðan andstæöingamir voru að vígbúast af
öllum mætti?
Áframhaldandi völd sín áttu þeir því að þakka, að
, ráðandi stjói'nmálamenn landsins hugsuðu eins. En
sjálfur á þessi hugsunarháttur sér margþættar or-
sakir.
Fyrst og fremst má benda á þá ófrjósemi í hugsun-
jf
arhætti, sem einkennir hina hrörnandi burgeisastétt
vorra tíma, ekki síður í hernaöarvísndum en öði'um
greinum, og gerir henni örðugt um að brjóta nýjar
leiöir.
Annaö þýðingarmikið atriði er það, að Frakkland
kom úr heimsstyrjöldinni sem annar aðalsigurvegar-
inn og fékk þar fullnægju sína. Þetta skapaði það
hugarfar frönsku burgeisastéttarinnar, að nú ylti allt
á því aö varðveita unninn feng. Hxin taldi það ekki
* mundu svai’a kostnaði að efna til árásarstríðs. Allur
vígbúnaður Frakka var því miöaðux' við landvarnirn-
ar einar, því að bollaleggingar frönsku yfirstéttarinn-
99