Réttur - 01.09.1940, Blaðsíða 61

lands er tilgangurinn fyrir því og verði þeim tilgangi
náð með því að ísland sé stjórnarfarslega sjálfstætt
að nafninu til, þá fær það að vera það*) Ef það hins-
vegar skyldi fara að reyna að nota stjórnarfarslegt
frelsi sitt til aö slíta fjárhagsfjötrana og amast við
hemaðardrottnuninni, þá fara ljónin aö sýna klærn-
ar. — M. ö. o.: stjórnarfarslegt sjálfstæöi íslands ætti
aðeins að vera gríman fyrir fjárhagslegt og hemað-
arlegt alræði erlendra auðdrottna og þjóna þeirra yf-
ir landi og þjóð. — Og það er ekki slikt stjórnarfars-
legt sjálfstæði, sem íslenzka þjóðin hefur verið að
berjast fyrir. Hún vill sitja frjáls að sínu, frjáls að
því að ráðstafa framleiðslu sinni inn á við og út á
við, en ekki hafa hér leppstjórn, er hlýði boði og
banni í fjármálajöfra í öðrum löndum og herforingja
þeirra.
Baráttan fyrir fjárhagslegu og fullu pólitísku sjálf-
stæði landsins verður því ekki aðeins háð gegn er-
lendum auödrottnum og ríkisstjórnum þeirra, heldur
og gegn erindrekum þeirra hér innanlands, sem þeir
gera þátttakendur í arðráninu á landslýðnum.
Braskarar 20. aldarinnar munu standa með hinu
erlenda valdi eins og dansklundaðir embættismenn
19. aldarinnar, “vetrarprangarar” einokunartímabils-
ins, allflestir stórklerkar í kaþólskum og lúterskum
sið og flestir ríkustu höfðingjar síðan á 13. öld hafa
veitt erlendu yfirstéttarvaldi lið við undirokun lands
og þjóðar. Það er nú og þegar bert hvað verða vill í
þessum efnum,
Hvar hlýtur þá forustan að verða í hinni nýju sjálf-
stæðisbaráttu íslendinga?
Þar sem auðvald þess stórveldis, er oss hertekur, og
innlendir auðmenn í bandalagi við það veröa óvin-
*) Nema að hernaöarlegir hagsmunir heimti meiri
íhlutun eins og áður er að vikið að líklegt sé.
149