Réttur - 01.09.1940, Blaðsíða 72

ástand hafði verið við ensku hirðina, áöur en Viktoría
settist í hásæti, en háttemi fór þar batnandi síðan.
Þaö var þakkað drottningu. Milli lína í þessu lofriti
um hana virðist mega lesa, aö afturhaldsandi smá-
borgaralegs þýzks furstahúss hafi þarna orðiö' lækn-
ingin, sem við átti, og samlagazt því staurslegasta,
sem til var í afturhaldi brezkrar yfirstéttar. Upp úr
því þróaðist hiö nafntogaða velsæmi “Viktoríutím-
ans”. Persónukosti hefur Viktoría allmikla átt. En
höf. veröur að játa, aö hún átti “engan þátt í þeirri
stjórnskipulegu þróun, sem á hennar tímum varð “og
ef hún hefði dáiö á árunum eftir 1870, þegar hún
hafði veriö þriðjung aldar við völd, þá er lítill vafi á
því, að heimurinn mundi hafa taliö hana óheppilega
drottningu”. í elli lét hún sér nægja að sýnast, frem-
ur en ráða nokkru, og lifði sjálfa sig allt til 1901; þess
vegna var hún loks talin hafa verið meir en skaðlaus
þjóðhöfðingi og hlaðnir lofkestir. Höfundurinn forö-
ast sýnilega helztu framfaramál ríkisins á stjórnar-
öld Viktoríu. Hugsun um þau mundi ekki endurspegla
dýrð hennar, heldur þýðingarleysi. Hann þorir að lýsa
hirösnápum vel og réttvíslega, en ekki atkvæðamönn-
um, sem gætu skyggt á söguhetjuna. Menn eins og
Gladstone hafa flýtt fyrir gangi Evrópusögunnar,
Viktoría tæplega. En í augum þeirra lesenda, sem vita
fátt úr Englandssögu, gerir höf. þessa tvo menn lík-
asta vankakindum. Ber nú að rita þannig um þá
menn, sem mest koma við þjóðarsögu?
Er það e. t. v. hirðin, sem þýð. finnst aðalatriði
þjóðarsögunnar, og því sé lýsing hennar nauðsynleg-
asta fyrirmyndin handa íslenzkum sagnariturum?
Flettum nú bókinni og grípum niður i lýsingunum:
“Hvort sem hirðirl var í London eða Windsor, þá liðu
dagamir að mestu leyti eins. Morgunninn var helgað-
ur stjómarstörfunum og M. lávaröi. Síðari hluta dags
fór öll hirðin út að ríða” (svo). Merkasta breyting eft-