Morgunblaðið - 21.01.2007, Blaðsíða 50

50 SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Afi minn var sá hressasti af þeim
öllum. Hann kenndi mér að dansa
spænska dansa með tilheyrandi
lófaklappi og stappi, og auðvitað
hljómaði dúndrandi spænsk tónlist í
bakgrunninum, aðflutt til landsins
frá síðustu Benidormferð þeirra
hjóna. Þá held ég að það eigi fáir
afa sem dansa hamslaust við lögin
úr Mary Poppins uppi á borðum á
áramótunum, berir að ofan. En
svona þekkti ég hann, alltaf til í að
gantast við okkur barnabörnin. Og
við munum nú flest eftir ógurlegu
klípandi tánum hans afa sem fengu
mann til að ærast af hlátri. Eitt
man ég líka að hann talaði aldrei
niður til okkar, spjallaði bara helst
um heima og geima, en það gerðum
við oft á kvöldin á pallinum uppi í
sumarbústað, bara við tvö. Það var
alltaf hægt að segja afa frá draum-
um manns og hann gaf manni alltaf
tækifæri til þess að tjá sig. Og hann
nýtti hvert tækifæri til að kenna
okkur góða siði, að vera kurteis og
✝ Jón KristinnÞorsteinsson
húsasmiður fæddist
á Vogi við Rauf-
arhöfn 6. júlí 1941.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans í Fossvogi
þriðjudaginn 2. jan-
úar síðastliðinn og
var jarðsunginn frá
Bústaðakirkju 12.
janúar.
sýna fullorðnum virð-
ingu. Einnig hitt og
þetta sem kemur að
góðum notum, eins og
að hella víni í glas.
Hann var líka fljótur
að kippa í okkur ef
við fórum aðeins yfir
strikið með frekju og
yfirgang.
Ég hef alltaf verið
mikil afastelpa, enda
fékk hann mig í af-
mælisgjöf. Og við vor-
um mjög lík á marga
vegu, sérstaklega hvað einskæra
þrjósku varðar. En svo var það hitt
og þetta, t.d. ef það komu margir
gestir og mikill hávaði, þá hvarf afi
alltaf upp í herbergi, ég geri það
sama. Ósjaldan hefur maður ætlað
að tylla sér í stigann heima hjá afa
og ömmu, en hver sat þar þá, eng-
inn annar en afi. Margt er líkt með
skyldum, hvað þá skyldum sem
eiga afmæli sama dag.
Það gerði mig ekkert meira glaða
á útskriftardaginn minn en að hitta
afa og spjalla við hann. Hann virtist
nú vera að hressast eitthvað gamli
maðurinn, þetta var 20. des., hinn
21. des. var hann svæfður og var
þannig þangað til hann dó, 2. jan-
úar. Ég þakka guði fyrir að gefa
mér þennan eina dag með afa, betri
gjafar hefði ég ekki getað óskað
mér.
Ég mun sakna þín, afi, meira en
orð geta lýst. Ég er þakklát fyrir
að hafa átt þig að. Og stolt af því að
eiga sama afmælisdag og þú, þá
tengingu getur enginn tekið frá
okkur.
Ég elska þig og hvíl í friði, elsku
afi.
Þín afastelpa,
Hugrún Ösp.
Ég kynntist Jóni fyrst þegar
hann kom í Meðalholtið árið 1959
með Þóreyju systur minni sem síð-
ar varð eiginkona hans og hafa þau
verið saman í tæp 50 ár. Jón og
Þórey eiga fimm börn, 17 barna-
börn og átta langömmubörn, verður
það að teljast að Jón skilji eftir sig
mikinn mannauð. Jón og Þórey
voru alla tíð samrýnd um allt sem
þau gerðu, þau ferðuðust mikið um
landið, alltaf í útilegum, og síðar
voru það sólarlandaferðirnar sem
þeim fannst mjög skemmtileg til-
breyting frá hversdagsleikanum.
Jón var mjög handlaginn maður,
hann var trésmiður að mennt og
vann við þá vinnu þar til bakið gaf
sig. Síðan vann hann ýmis störf,
meðal annars við Kirkjugarða
Reykjavíkur, Hótel Sögu og sem
meðhjálpari í Bústaðakirkju. Jóni
var margt til lista lagt, til dæmis
hafði hann gaman af að sauma og
hefur hann saumað marga kjóla á
Þóreyju og fleiri í fjölskyldunni.
Síðast saumaði hann skírnarkjól á
eitt barnabarnið sitt, þetta var gert
með þvílíkri vandvirkni og gleði.
Auk þess fannst honum gott og
gaman að dunda sér í skúrnum.
Þórey og Jón voru mjög gestrisin
og ólöt að hafa veislur og þá voru
hlaðin borð af fínu kaffimeðlæti
sem þau gjarnan bjuggu til saman,
Þórey bakaði og Jón skreytti, alveg
ótrúlegt. Jón og Þórey höfðu mjög
gaman af tónlist og dönsuðu mikið
þegar svo bar undir. Jón hefur oft
verið heilsutæpur um ævina en allt-
af risið upp aftur og þá með mikl-
um krafti og þá var byrjað að bar-
dúsa við hin ýmsu verkefni. Jón var
mikill afi, það var gott að sjá hvað
öll barnabörnin og langafabörnin
báru mikla ást til afa síns enda ekki
í kot vísað, alltaf til í að hlusta og
leika við þau. Það var gaman að sjá
og fylgjast með hvað þau hjón Þór-
ey og Jón báru mikla virðingu
hvort fyrir öðru, og þegar Jón
veiktist núna í desember að sjá
hvað hún Þórey umvafði hann Jón
ást og væntumþykju. Þórey mín, þú
hefur misst mikið og ég veit að þú
kvíðir einverunni, en með allan
þennan barnafjölda í kringum þig
ertu ekki ein.
Þórey mín, við Maggi sendum
þér og fjölskyldu þinni innilegar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Þóra Katrín og Magnús
(Kata og Maggi).
Við afi vorum alltaf frekar náin.
Hann t.d. kenndi mér að hjóla. Ég
átti svona appelsínurautt hjól og
það var búið að taka hjálpardekkin
af og svo bara ýtti hann mér af
stað, á gangstéttinni fyrir utan hjá
þeim ömmu í Hólaberginu! Stuttu
seinna þegar ég datt af hjólinu,
mitt á milli hússins okkar í Hamra-
berginu og hússins þeirra ömmu,
stóð ég upp og hljóp heim til ömmu
og afa veinandi „AFI“.
Við áttum margt sameiginlegt.
Vorum bæði frekar þrjósk og frek,
og þóttum svolítið liðleg við sauma-
vélina líka. Ég leitaði margoft til
afa ef ég var alveg stopp, vissi ekk-
ert hvar þetta stykki átti að fara,
þá var mjög gott að ráðfæra sig við
afa, hann gat alltaf hjálpað mér.
Hann saumaði mikið, t.d. föt á
ömmu og maður hefur nú heyrt
ófáar sögurnar af fötunum og
skólatöskunum sem hann saumaði
fyrir mömmu og bræður hennar.
Hann var svona ekta „handlaginn
heimilisfaðir“ af því hann gat allt:
saumaði, smíðaði, eldaði og bakaði.
Þegar ég gifti mig fyrir um fjórum
árum langaði mig að eiga kjólinn,
og bara sauma hann sjálf. Ég vissi
hins vegar að það væri mér um
megn, svo ég talaði við afa. Hann
var til í slaginn og í sameiningu
fundum við snið sem ég átti til,
rosalega flott. Við vorum náttúru-
lega svo klár að við breyttum því
aðeins, víkkuðum pilsið og settum á
það þennan líka fína slóða, og sett-
um svo punktinn yfir i-ið með því
að skreyta framhliðina með flottum
borða, sem afi festi á af sinni al-
kunnu snilld. Þessi saumaskapur
gekk nú ekki áfallalaust fyrir sig,
því afi fór í aðgerð á hægri hend-
inni og var hún fest um úlnlið með
plötu, svo hann gat ekki hreyft úln-
liðinn. Það stoppaði karlinn þó ekki,
því hann kláraði kjólinn með hönd-
ina svona fasta. Daginn sem ég svo
gifti mig lenti afi inni á spítala, að-
eins klukkutíma áður en athöfnin
átti að hefjast. Fyrsta verk mitt
sem gift kona var því að rjúka nið-
ur á spítala, strunsa inn á bráða-
móttöku og heilsa upp á hann. Hon-
um varð svolítið um, leit bara á mig
og sagði: „Nei, hæ elskan. Ertu þá
komin?“
Ég fékk tækifæri til þess að tala
við afa uppi á spítala áður en
ákveðið var að hann færi inn á gjör-
gæsludeild. Við grínuðumst aðeins
með þessa dvöl hans þarna, ég
sagði honum að hann ætti nú að
hætta að heilla dömurnar svona
upp úr skónum, þær væru ekki til-
búnar að sleppa honum. Hann var
nú ekki alveg sammála þessu, sagði
að þær væru nú ekkert það flottar.
Svo hló hann bara. Ég þakka fyrir
það að hafa fengið þetta tækifæri,
ég gat sagt honum að mér þætti al-
veg óendanlega vænt um hann. Og
hann sagði við mig að ég gæti alltaf
talað við hann, sama hvað það væri.
Ætti alltaf vin í honum. Svona var
afi, alveg sama hversu veikur hann
var þá var hann alltaf að hugsa um
aðra.
Hann var alltaf fyrstur til að
grínast, hamaðist á dansgólfinu eins
og 17 ára unglingur og lifði lífinu til
fulls. Og ef það er eitthvað sem ég
hef lært af afa þá er það að hlut-
irnir gerast sama hversu tilbúinn
maður er fyrir það. Jólin koma þó
svo það sé ryk á gólfinu. Svona var
afi minn.
Hvíldu í friði, elsku besti afi
minn.
Ásthildur Jóna.
Nonni minn. Það er erfitt að sitja
hér og skrifa minningargrein um
þig. Ég var alveg viss um að þú
myndir núna, eins og alltaf áður,
rísa upp og eiga góðan tíma með
henni Þóreyju þinni. Okkar kynni
hófust þegar þú og Þórey giftust og
spanna nú nærri fimmtíu ár. Ég
var bara 10 ára, samt fannst mér
þú aldrei tala niður til mín, heldur
eins og við værum jafningar. Að
koma að Heiði þar sem þið bjugguð
til að byrja með í skjóli Ólu og
Steina. Öll dýrin sem þar voru,
meira segja api í búri, þótt mér
væri nú ekki vel við apann eftir að
hann beit mig og ég þurfti að fá all-
ar stóru sprauturnar. Eftir að þið
fluttuð þaðan, að fá að passa börnin
ykkar og hlusta á tónlist úr seg-
ulbandinu ykkar, sem var miklu
betri en í útvarpinu. Mikið fannst
mér gaman um árið þegar þið Þór-
ey tókuð mig með austur á Jök-
uldal. Fá að fara og sjá Hjarð-
arhaga og Hjarðagrund og hitta
Bensa og Anthoní og Palla og
Helgu á heimaslóðum. Eða á leið-
inni móttökurnar hjá frændfólki
þínu á Akureyri og Laufeyju
frænku þinni á Raufarhöfn. Ég
held ég hafi aldrei þakkað ykkur
nægilega fyrir þessa fyrstu ferð
okkar saman.
Þegar við Helgi keyptum fyrstu
íbúðina komuð þið Þórey til að
hjálpa okkur að flytja. Þú að kenna
mér að rykkja gardínur og setja
fyrir gluggann, en endaðir á því að
gera það sjálfur. En ég lærði það af
þér. Mikið dáðist ég að þér þegar
þú fórst og lærðir að sníða og
sauma föt. En ekki er það lítið sem
úr saumavélinni þinni hefur komi í
gegnum árin, allt jafn vel gert og
fallegt. Verslunarmannahelgarnar,
þegar þú og Þórey, Sigga og Gunni
og ég og Helgi fórum með börnin
eitthvað og tjölduðum. Í einni slíkri
töldum við okkur vera langt frá
byggð. Mikið urðum við undrandi
þegar bankað var á tjöldin eftir
miðnætti og okkur sagt að við
þyrftum að borga. Ekki á staðnum,
heldur urðum við Helgi daginn eftir
að keyra um 30 kílómetra hvora
leið til að borga. Núna síðari árin
hafa útilegurnar færst til þriðju
helgar í júlí og hefur stórfjölskyld-
an mætt. Oft hafa verðlaun verið
veitt, en það er skemmst frá því að
segja að þið, þú og þín fjölskylda
hafið unnið þau flest, ef ekki öll.
Hvort sem það hefur verið fyrir
flottustu svuntuna, kökuna eða
tjaldið. Ballferðirnar ógleymanlegu
þegar þú hringdir oft ekki fyrr en
upp úr tíu og spurðir hvort við vær-
um ekki til í að koma og fá okkur
snúning. Oft var rætt um að við
Helgi færum með ykkur til Spánar,
en einhvern veginn varð það aldrei.
En loksins í fyrra tókst okkur þó að
fara saman til Kanarí. Við Helgi
vorum ákveðin í því að það yrði
ekki langt þangað til við færum aft-
ur með ykkur.
Mikið er ég þakklát fyrir að hafa
fengið að vera með þínum fallega
og stóra afkomendahópi þegar þú
hljóðlega kvaddir okkur sem við
rúmið þitt stóðum og fórst til móts
við almættið. Þórey systir mín hef-
ur nú misst manninn sinn og besta
vin, því bestu vinir voruð þið alltaf.
Henni og fjölskyldunni allri bið ég
huggunar guðs. En að lokum,
Nonni minn, við fjölskyldan þökk-
um góðum dreng samfylgdina í
gegnum lífið og segjum sjáumst
heil þegar þar að kemur.
Þuríður, Helgi og fjölskylda.
Elsku tengdapabbi, þá eru far-
inn. Þú hefur barist lengi við veik-
indi en það kom á óvart þegar
endalokin komu. Ég vildi kveðja þig
og þakka fyrir allar góðu stund-
irnar. Það hefur verið gott að eiga
þig að þessi átta ár sem eru liðin
síðan ég kom í fjölskylduna. Þú
varst alltaf ákveðinn og stóðst fast
á þínu en varst sanngjarn. Ég hef
aldrei hitt eins framkvæmdaglaðan
mann. Þú varst ekki ánægður nema
að það lægi verkefni fyrir, helst
eitthvað til að smíða. Þú varst alltaf
tilbúinn að rétta hjálparhönd en
vildir vinna hlutina eftir þínu höfði.
Vandaðari vinnu en þína var ekki
hægt að fá. Ég er viss um að það
verður nóg að gera hjá þér í fram-
haldslífinu og að þú njótir þess að
vera laus við veikindi og verki. Þú
munt alltaf lifa í minningunni.
Ragnheiður Vídalín Gísladóttir.
Elsku afi, nú er komið að kveðju-
stundu. Fékk ég að njóta þín í tæp-
lega 3 ár, frekar stuttur tími en
góður. Við áttum mjög sérstakt
samband enda bjó ég hjá þér frá
fæðingu. Ég á margar góðar og
ljúfar minningar um okkar sam-
verustundir og munu þær lifa
áfram í mínu hjarta. Ég veit að þú
ert í góðum höndum hjá Guði og
hann Klemmi okkar hefur tekið vel
á móti þér. Ég elska þig og sakna
þín. Þín,
Aþena Rún.
Kveðja
Er lífs þíns endar æviskeið
þín ástúð rís svo björt og hrein,
og fylgir okkur fram á leið,
sem fögur rós á grein.
Við munum þína mildu brá
og marga stund við barminn þinn.
Þú hampaðir okkur höndum á
og hallaðir að kinn.
Svo oft við hlupum afa til
því alltaf var þar skjól að fá.
Og lífið fylltist ljúfum yl
í leikjum afa hjá.
En barnsins hjarta er brumi sá
sem blómgast hverja morgunstund
er sólin ljómar sumri á
og signir hljóða grund.
Við leiðarlok við þökkum þér
hvað þín var jafnan höndin blíð,
sem munablóm sú minning er
að muna liðna tíð.
Nú farinn ertu af heimi hér.
Í hendi Guðs er allt þitt ráð.
Að fótskör Herrans bát þinn ber.
Þig blessi Drottins náð.
(Jón Kristinn Þorsteinsson)
Barnabörn og barnabarnabörn
Jón Kristinn
Þorsteinsson
Alltaf var jafngam-
an að fara í ferðalagið.
Ferðalagið sem við
fórum í á hverju
sumri. Keyrðum alla leið frá Vopna-
firði til Reykjavíkur á litlu Lödunni
okkar. Þó svo að ferðin hafi oft verið
löng fyrir okkur stelpurnar vissum
við alltaf hvað beið okkar. Amma
sem stóð úti á tröppum og beið eftir
komu okkur, búin að hafa til rosalega
góðan mat, hita rauðkálið sitt og
grænu baunirnar. Það var alltaf svo
gaman hjá þér, amma, og þú varst
svo rosalega góð við okkur.
Ég man eftir því að ég vakti þig
alltaf á hverjum morgni með látun-
um í píanóinu. Það var svo gaman að
spila á það og þó svo að ég hafi nú
kannski ekki alltaf slegið á réttar
nótur og lætin orðið ansi mikil sagðir
þú mér bara að lækka aðeins í því og
✝ Guðlaug Klem-enzdóttir fædd-
ist 5. janúar 1918.
Hún andaðist á
Hjúkrunarheimilinu
Víðinesi aðfaranótt
9. desember síðast-
liðins og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 19.
desember.
ekki slá alveg svona
fast en alltaf hrósaðir
þú mér hvað ég spilaði
fallega, alveg sama
hvað eða hvernig ég
spilaði.
Það var svo gaman
að koma í Langagerði.
Klifra í trénu góða,
tína berin af trjánum,
sitja á Bjössa birni og
leika sér á veröndinni.
Fá sér góðu banana-
kökuna og kakómaltið
sem þú geymdir alltaf
í litla skápnum og þá
sérstaklega heitu kleinurnar sem þú
hitaðir alltaf á brauðristinni þinni,
það fannst mér mjög sniðugt hjá þér.
Elsku amma mín, nú ert það þú
sem ert farin í ferðalag, ferðalag til
afa og Jón Gunnars og allra hinna
sem taka á móti þér. Ég mun alltaf
hafa þig í hjarta mínu, elsku amma
mín, og þín verður sárt saknað.
Í dag er komið að kveðjustund,
elsku amma mín, þú komin ert á
himna fund. Ég mun ávallt hugsa til
þín. Englar himins gæta þín. Ég veit
þú fylgist með mér.
Elsku besta amma mín, góður guð
er með þér.
Þín
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Guðlaug
Klemenzdóttir
✝
Móðir mín og amma okkar,
SÓLVEIG JÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis í
Lindasíðu 4
lést á hjúkrunarheimilinu Seli á Akureyri
föstudaginn 19. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Alda Arnardóttir,
Birgir Óli Sveinsson, Rósa Hansen,
Sólveig Stefánsdóttir, Ægir Þorláksson,
Guðrún Ósk Stefánsdóttir, Jón R. Kristjánsson,
Elísabet Stefánsdóttir, Finnur Sveinbjörnsson,
Íris Ragna Stefánsdóttir, Konráð V. Konráðsson,
langömmubörn og langalangömmubörn.