Morgunblaðið - 21.01.2007, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. JANÚAR 2007 13
þar eiga langan afbrotaferil að
baki, þó að ungir séu. „Auðvitað
skiptir mestu að hér fá krakk-
arnir nýtt tækifæri,“ segir Hákon.
„Ég held að flestir átti sig á mik-
ilvægi þess. En mikið er lagt upp
úr tölum og uppgjörum nú til
dags og þess vegna bendi ég
stundum á það að þó að lagt sé út
í nokkurn kostnað við að hjálpa
þessum krökkum, þá held ég að
þjóðhagslegur ávinningur sé mik-
ill, því ef ekkert væri að gert er
ekki ólíklegt að sumir af þeim
krökkum sem hingað koma gætu
kostað þjóðfélagið mun meira.“
Þroskandi að taka tillit
Á veturna hefjast dagarnir hjá
krökkunum í skólanum. „Þau sem
eru í sérkennsludeild eru yfirleitt
búin í Hafralækjarskóla um há-
degi en þau sem eru í fullu námi
koma heim að loknum skóladegi,“
segir Snæfríður. „Það eru ótal
þættir sem lúta að meðferðinni,
sem er bæði fjölbreytt og mikið í
lagt, og væri of langt mál að telja
upp hér. En síðan eru fastir
punktar í tilverunni, til dæmis
hjálpa krakkarnir okkur með úti-
húsin, svo sem að sinna kálfunum
í fjósinu, og við ætlumst til að þau
skiptist á um að hjálpa til í eld-
húsinu einn dag í viku. Eftir kaffi
er fjölbreytt dagskrá og af-
þreying, auk heimanáms, svo sem
hestamennska, ýmsar ferðir og
tónlistarnám. Við reynum að hafa
þetta sem eðlilegast, rekum þetta
ekki sem stofnun heldur sem
heimili og byggjum allt á því.“
– Er það ekki upplifun fyrir
krakkana í Hafralækjarskóla að
fá þessa skólafélaga?
„Þau eru búin að vera svo lengi
að þetta er löngu orðinn sjálf-
sagður hlutur,“ segir Snæfríður.
„Það er líka þroskandi að átta sig
á því að það þurfi að taka tillit,
sumir séu eftir á í námi. En það
er alltaf maður frá okkur með
þeim í skólanum og það hefur
gengið vel.“
Höfum verið lánsöm
Í rekstri meðferðarheimilis
geta alltaf komið upp óvæntar að-
stæður. „Það getur verið allt í
góðu lagi í húsinu eins og núna,
en svo kemur eitthvað upp sem
ekki var reiknað með hálftíma áð-
ur, til dæmis að krakki reyni að
strjúka eða missi sig í eitthvað
sjálfskaðandi,“ segir Snæfríður.
„Þá þarf að bregðast rétt við að-
stæðum, oft af innsæi, og auðvitað
tekst það ekki alltaf, – það getur
enginn. En við höfum verið lán-
söm hingað til.“
– Hversu mikið kemur fjöl-
skyldan að vinnu með börnunum?
„Ég vinn miklu meira en 100%
starf með þeim,“ segir Snæfríður.
„Ég vinn alla virka daga og oft
um helgar. Þetta er bara þannig
vinna að ef maður ætlar að láta
þetta ganga, þá verður að sinna
henni. Maður stimplar sig ekki út
klukkan fimm. Við vinnum nátt-
úrlega öll meira og minna með
þeim. Hákon kemur líka að því
starfi og þar sem búreksturinn
tengist þessu líka þá kemur Viðar
að því.“
„Stór hluti af þessari vinnu er
viðvera, að búa á staðnum og fara
ekki heim eftir vinnu,“ segir Við-
ar. „Vaktafyrirkomulagið er
þannig að starfsfólkið vinnur í
viku í senn og býr þann tíma í Ár-
bót, en fær síðan frí í viku. Þetta
fyrirkomulag hefur reynst vel, því
það myndast meiri samfella í
starfi með krökkunum.“
Tölvan eini vinurinn
– Eftir að hafa rekið meðferð-
arheimili fyrir unglinga í öll þessi
ár, sjáið þið eitthvað sem betur
má fara í samfélaginu?
„Mér finnst samfélagið ekki
barnvænt,“ segir Snæfríður.
„Álagið er of mikið á foreldrum,
sem eru jafnan báðir á kafi í
vinnu og það er mikið um ein-
stæða foreldra. Mér finnst líka
synd að horfa upp á krakka, sem
eru varla komnir inn um dyrnar
áður en þeir eru sestir við tölv-
una og búnir að einangra sig frá
fjölskyldunni. Tölvan er jafnvel
eini vinur þeirra. Svo er hraðinn
mikill og það eru gerðar miklar
kröfur til krakka í skólum. Ef
þeir lenda utanveltu og standast
ekki kröfur geta þeir lent á jaðr-
inum og í óheppilegum fé-
lagsskap.“
– Eru krakkarnir í sambandi
við ykkur eftir að dvölinni hér
lýkur?
„Alltaf eitthvað af þeim,“ segir
Snæfríður. „Sum eru í heilmiklu
sambandi, sum koma annað slagið
í heimsókn, sumum höfum við
ekki heyrt í og þá allt í einu
hringja þeir og líta inn, – og sum-
um heyrum við aldrei frá. Ég veit
að margir þeirra hafa spjarað sig
vel og það veit auðvitað enginn
hvort Árbót réð úrslitum um það
eða ekki. En ég veit að margir
hafa áttað sig á mikilvægi þessa
tíma, sem oft er erfiður, ekki síst
þegar þeir hafa komist yfir ung-
lingsárin. En því miður hafa líka
margir krakkar haldið áfram í
neyslu eftir að þeir fóru héðan.“
»Mér finnst líka synd að horfa upp á krakka, sem
eru varla komnir inn um dyrnar áður en þeir eru
sestir við tölvuna og búnir að einangra sig frá fjöl-
skyldunni. Tölvan er jafnvel eini vinur þeirra.
Búið um rúmin Eitt af herbergjum meðferðarheimilisins í Árbót.