Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 55

Morgunblaðið - 15.12.2007, Blaðsíða 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2007 55 ✝ Hlífar Erlings-son fæddist á Þorgrímsstöðum í Breiðdal 28. júlí 1927. Hann lést 7. desember síðastlið- inn. Foreldrar Hlíf- ars voru Erlingur Jónsson, bóndi á Þorgrímsstöðum, f. 22.10. 1895, d. 12.4. 1944, og Þórhildur Hjartardóttir, hús- freyja á Þorgríms- stöðum, f. 4.10. 1897, d. 12.7. 1992. Systkini Hlífars eru: 1) Þor- steinn, f. 4.5. 1919, d. 10.6. 1988; 2) Málfríður, f. 6.7. 1922, d. 26.8. 2000; 3) Guðrún Björg, f. 10.9. 1923; 4) Gunnar, f. 2.5. 1925, d. 6.6. 2003; 5) Herdís, f. 4.4. 1926; 6) Sigrún, f. 2.7. 1928, d. 30.10. 1983; og 7) Björg, f. 9.3. 1930. Um tvítugt tók Hlífar við búi á Þor- grímsstöðum ásamt Gunnari bróður sín- um. Þar bjó hann og starfaði stærstan hluta ævinnar, að frátöldum nokkrum árum þegar hann starfaði við ýmis- konar verkamanna- vinnu á Reykjavík- ursvæðinu og víðar. Hlífar stóð fyrir bú- skap á Þorgríms- stöðum, ásamt Gunnari bróður sínum og Guð- rúnu systir sinni, allt þar til Gunn- ar lést í júní 2003. Þá um haustið brugðu Hlífar og Guðrún búi og fluttust til Breiðdalsvíkur. Útför Hlífars fer fram frá Hey- dalakirkju í Breiðdal í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Föstudaginn 7. desember sl. lést Hlífar Erlingsson, frændi minn og vinur. Hlífar tók ungur við búskapnum á Þorgrímsstöðum, ásamt Gunnari bróður sínum, eftir fráfall föður þeirra. Lífsbaráttan var oft hörð og Hlífar vandist því snemma að þurfa að bjarga sér sjálfur með flesta hluti. Hann óx því upp sem sjálfstæður maður sem vildi vera sjálfum sér nægur og ekki upp á aðra kominn. Hlífar hefur verið hluti af mínu lífi frá því að ég man eftir mér og samvera okkar tíð. Hlífar var ein- stakur maður og átti virðingu og væntumþykju samferðmanna sinna. Hann heillaði fólk með létt- leika sínum og jákvæðu lífsvið- horfi. Ég hef fáum kynnst sem eru jafn ljúfir og þægilegir í umgengni og Hlífar. Hjá honum var jafnan stutt í spaugið og margar sögur hafði hann á hraðbergi. Hlífar var einstaklega greiða- samur og átti hann þakklæti margra samferðamanna sinna vegna þess. Hann var vinnusamur og ósérhlífinn og þurfti á stundum að hafa hemil á honum eftir að hann tók að reskjast því hugurinn fór á tíðum lengra en líkaminn réð við með góðu. Þó að Hlífar brygði búi eftir fráfall Gunnars, bróður síns, fór því fjarri að hann hætti afskiptum af búskap. Hann var sí- fellt boðinn og búinn að aðstoða vini sína og sveitunga og nutu margir góðs af hjálpfúsum höndum hans. Mér eru minnisstæðar margar samverustundir okkar Hlífars, bæði heima á Gilsá og á Þorgríms- stöðum. Jafnan snerist samvera okkar um búskap, oft störf við sauðfé. Féð laðaðist að Hlífari rétt eins og fólkið, en engan mann hef ég vitað eiga jafn auðvelt með að gera kindur gæfar. Ég mun ávallt búa að því að hafa sem unglingur fengið að dvelja nokkrum sinnum um tíma á Þorgrímsstöðum hjá þeim systkinunum. Fyrir mig var þetta einstaklega lærdómsríkur og skemmtilegur tími. Hlífar naut þess að vera heilsu- hraustur nær alla ævina og sjaldan þurfti hann á læknishjálp að halda. En aldurinn sagði til sín hjá hon- um líkt og öðrum og fyrir skömmu þurfti hann að leita læknishjálpar. Hlífar staldraði þó stutt við á sjúkrahúsinu enda treysti hann á forsjón Guðs umfram annað og lagði líf sitt í hans hendur. Eftir sjúkrahúsdvöl sína lét Hlífar svo ummælt að hann óskaði sér þess að þegar hans tími kæmi fengi hann að fara snögglega eins og Gunnar, bróðir hans, sem varð bráðkvaddur 6. júní 2003. Hlífar fékkst nokkuð við að semja vísur sem oftar en ekki voru gamansamar og hnyttnar og föng- uðu hugsunina í fáum orðum. Margar þeirra urðu til í erli dags- ins og fjölluðu um daglegt líf, bæði hans sjálfs sem og samferðamanna hans. En þó að gamansemin væri helsta lundareinkenni Hlífars gat hann líka verið alvarlegur, bæði í lausu máli og bundnu. Daginn áður en Hlífar lést samdi hann vísu sem líklega var sú síðasta sem hann samdi. Af orðum hennar má sjá að Hlífari var ljóst að ævi hans væri senn á enda runnin. Ég kveð Hlífar, frænda minn, með söknuði og þökk fyrir að hafa fengið að vera samferðamaður hans. Hann hefur nú fengið hvíld- ina. Hún kom til hans með þeim hætti sem hann hafði sjálfur óskað. Hrafnkell Lárusson. „Nei, Jón, þetta var guðleg for- sjón,“ sagði Hlífar oftar en einu sinn við mig þegar ég hrósaði happi yfir að hafa sloppið áfalla- laust frá einhverri tvísýnunni eftir að við hjónin höfðum gerst bænd- ur. Hlífar var trúaður maður þótt hann talaði ekki um það berum orðum. Um góða hirðinn, Hlífar, má lesa í frásögn Unnar Jökul- sdóttur í bókinni Íslendingar. Hlífar var bóndi á Þorgrímsstöð- um, innsta bæ í Breiðdal, þar til fyrir réttum fjórum árum. Gunnar bóndi, bróðir hans, hafði orðið bráðkvaddur þá um vorið. Hlífar og systir hans Guðrún, sem annast hafði heimilishald á bænum í um þrjátíu ár, ákváðu eftir lát Gunn- ars að bregða búi og flytja til Breiðdalsvíkur. Okkur hjónin, borgarbörnin, langaði til að eignast fallega jörð ekki of langt frá höfuðborginni. Við vorum hvött til þess að skoða samt Þorgrímsstaði, því bæði væri jörðin mjög falleg og snyrti- mennskan þar einstök. Okkur var tekið af mikilli gestrisni þegar við fórum að skoða jörðina og fundum strax að þar var gott að vera. Áður en við vissum af urðum við bændur. Á Þorgrímsstöðum var fjárbú og desembermánuður ekki heppilegur tími til niðurskurðar. Því var ákveðið að hleypa til og ungur bóndi í sveitinni, Rúnar Ás- geirsson, tók að sér gegningar fram að sauðburði. Hlífar sagði okkur til verka um sauðburðinn, vann með okkur og var hjá okkur allan maímánuð. Þá var ákveðið að bera á tún sem þýddi búskaparár í viðbót og enn er haldið áfram á sömu braut. Hlífar var okkur ávallt innan handar með hvaðeina sem sneri að búskapnum svo sem heyskap, smölun, hvaða lömb skyldu sett á og hvaða kindum skyldi farga. Í sextíu ár hafði hann ásamt Gunnari bróður sínum verið bóndi á Þorgrímsstöðum og hafði af miklu að miðla. Ekki síður um náttúruna því hann var barn henn- ar. Iðulega settist hann niður með okkur, fræddi okkur um örnefni í nágrenninu, gamlar sögur úr sveit- inni, tófuveiðar og svaðilfarir í óblíðum vetrarveðrum. Hlífar fylgdist vel með okkur en var ekki afskiptasamur. Við fundum að hann var ánægður með að við skyldum halda áfram búskap á jörðinni. Hann var mikill aufúsu- gestur, fróður, glettinn og skemmtilegur og munum við sakna heimsókna hans. Hlífar var vinnusamur og þurfti að hafa eitthvað fyrir stafni alla daga. Hann vann við smíðar hjá sveitungum sínum fram til hinsta dags. Hann skimaði eftir tófum fyrir unga veiðimenn í sveitinni og gekk á gömul greni. Að loknum göngum á haustin hélt hann áfram að koma inn í dal að leita eft- irlegukinda og unni sér ekki hvíld- ar fyrr en allar kindur voru komn- ar í hús. Fyrir mánuði síðan var hann í þrjá daga á sjúkrahúsi, en fáum dögum síðar var hann aftur kom- inn inn í dal að leita kinda. Þrjár þær síðustu sá hann hátt til fjalla upp af gamla bænum sínum þann 15. nóvember síðastliðinn. Hann gladdist yfir því að eftir þeim var samstundis farið og að þær náðust heim, aðkomufé utan af Beru- fjarðaströnd og ofan úr Skriðdal. Við hjónin erum forsjóninni þakklát fyrir að hafa kynnst Hlíf- ari og dalnum hans unnum við. Guðrún Sveinsdóttir, Jón B. Stefánsson. Hlífar Erlingsson ✝ SigurbergurÞorbjörnsson (Kúddi) fæddist á Hafnarbraut 24 á Höfn 6. mars 1946. Hann lést á Hjúkr- unarheimilinu á Höfn 5. desember síðastliðinn. For- eldrar hans eru Ágústa Margrét Vignisdóttir, f. 4. ágúst 1923 og Þor- björn Sigurðsson, f. 7. febrúar 1918, d. 16. apríl 1988. Sigurbergur var elstur 6 bræðra, hinir eru: Vignir, f. 25. júní 1947, maki Sigríður Ragna Eymundsdóttir. Þau eiga 2 börn og 7 barnabörn. Ólafur Björn, f. 14. september 1948, maki Sig- urbjörg Karlsdóttir. Þau eiga 5 börn og 7 barnabörn. Örn Þór, f. 21. júní 1951, maki Unnur Garð- arsdóttir. Þau eiga 4 börn og 2 barnabörn Ágúst Hilmar, f. 17. oktober 1952, maki Halldóra Bergljót Jónsdóttir. Þau eiga 4 börn og 2 barnabörn. Guðjón Hermann, f. 13. ágúst 1962, maki Christine Ann Sav- ard. Þau eiga 2 dætur. Sigurbergur var búsettur á Höfn alla tíð og vann al- menn verkamanna- störf, framan af hjá Frystihúsi KASK. Í 16 ár vann hann hjá Varnarlið- inu á Stokksnesi og síðar hjá Skinney og síðast hjá Skinney- Þinganesi. Árið 2003 lét hann af störfum vegna veikinda. Sigur- bergur dvaldist á Hjúkrunar- heimilinu á Höfn af og til síðustu ár vegna veikinda. Útför Sigurbergs fer fram frá Hafnarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 11. Sigurbergur mágur okkar, eða Kúddi eins og hann var ávallt kall- aður, er dáinn aðeins 61 árs að aldri. Þrátt fyrir að aldurinn væri ekki hár hefur hann líklega verið hvíldinni feginn eftir löng og erfið veikindi. Kúddi ólst upp á fjölmennu heimili þar sem ávallt var ys og þys. En afi hans, svo faðir og nú bróðir hafa séð um flugafgreiðslu á Hornafirði frá því að áætlunarflug hófst til Hafnar. En flugið var um áratuga skeið helsta samgönguleið Hornfirðinga. Oft hefur verið sagt að flugið hafi gert Reykjavík var næsta þéttbýliskjarna við Höfn. Það er ekki fyrr en 1974 sem Skeiðará er brúuð og vegsamband kemst á. Heimilið og fjölskyldan tók nafn af þessum umsvifum og alltaf talað um Þorbjörn og Ágústu, eða Tobba og Gústu á Flugfélaginu. Og strákarnir voru kallaðir Tobbal- ingarnir á Flugfélaginu. Í marga áratugi var afgreiðsla Flugfélags Íslands í sama húsi og fjölskyldan bjó og allir heimilismenn af lífi og sál í þjónustu við flugið og það sam- tvinnað lífi fjölskyldunnar eins og frekast gat verið. Flugið gekk fyrir öllu. En þessu fylgdi líf og fjör og mikið um gesti og gangandi. Jafn- vel nú er útfarardagurinn valinn með tilliti til flugáætlunar. Við þessar aðstæður ólst Kúddi upp. Elstur af sex bræðrum. Hann fór ungur að aldri að hjálpa til við flugið. En á þeim árum var flug- völlurinn úti á Melum. Stundum þurfti hann að fara ásamt bræðrum sínum og slétta brautina, eða tína af henni steina, eftir slæm veður áður en áætlunarvélin kom og þá varð skólinn að bíða aðeins. Þor- björn faðir hans var einnig vita- vörður og þar þurftu Kúddi og bræður hans einnig að rétta hjálpa- hönd strax á unga aldri. Stundum þurfti að fara með stór gashylki torfæra leið að vita. Fljótlega eftir að skólagöngu lauk fór Kúddi að aðstoða Vigni afa sinn við múrverk. Þaðan lá leiðin í frystihús KASK. Síðan vann hann í Radarstöðinni á Stokksnesi í 16 ár. Eftir það fór hann í fiskvinnslu til Skinneyjar, síðar Skinneyjar Þinganess, og vann þar meðan starfskraftar ent- ust. Ávallt var hann trúr sínum at- vinnurekendum og vann sín störf af mikilli samviskusemi. Kúddi giftist aldrei en í frítíma sínum las hann mikið og einnig hafði hann gaman af að sýsla í gróðri. Hann hafði gaman af að vera hjá frændum sín- um í Árnanesi og síðast hjá Gutta og Svönu meðan þau bjuggu þar. Ferðirnar þangað voru ófáar og myndaðist góður vinskapur sem hélt alla tíð. Kúddi var ákaflega barngóður og hafði alltaf haft gaman af litlum börnum. Allt til hins síðasta mátti sjá hvernig lifnaði yfir honum þeg- ar hann fékk lítil frændsystkin sín í heimsókn. Þegar heilsan fór að bila og naut hann frábærs stuðnings og umönn- unar frá Þjónustu fatlaðra hér á Höfn og frá Heilbrigðisstofnuninni og viljum við fyrir hönd aðstand- enda færa öllu því góða fólki bestu þakkir fyrir allt. Þeim sem vilja minnast hans er bent á Gjafa- og minningarsjóð Skjólgarðs. Blessuð sé minning Sigurbergs. Halldóra og Sigurbjörg (Begga og Bugga). Sumarið 1958 fór ég til sumar- dvalar hjá Dúa, Palla og Siggu í Árnanesi Hornafirði. Á flugvellin- um úti á Fjörum, eins og það var kallað, tóku Þorbjörn og strákarnir hans ásamt Árna Vignissyni á móti flugvélinni. Þetta var skrautleg og glaðleg hlaðdeild, Þorbjörn var ekkert að draga úr því þegar hann ræddi við litla manninn sem var að fara í fyrsta skiptið að heiman. Með bát yfir á Ósland og síðan keyrt heim á skrifstofu í stóra græna bílnum. Innan við horngluggann á neðstu hæð glitti í Sigga Ólafs, föð- ur Þorbjarnar, sem bar titilinn um- boðsmaður Flugfélags Íslands. Siggi barði í gluggann með stafnum og heimtaði að ég kæmi inn og heilsaði upp á hann. Á loftinu stjórnaði Ágústa af myndarskap þessu stóra heimili. Upp úr 1960 verða miklar breyt- ingar í Hornafirði, stóru jökulfljót- in brúuð og flugvöllurinn fluttur frá Fjörunum inn í Árnanes. Þorbjörn og hans vaska sveit birtist allt í einu á Völlunum fyrir ofan Árnanes og nú leið varla sú vika að menn hittust ekki við flugstöðina og ræddu málin. Fyrir utan hefðbund- ar innkaupaferðir, fórum við Árna- nesmenn í póstferðir í hverri viku. Ég var oft látinn bíða annaðhvort hjá Ágústu eða Steinku á meðan Dúi eða Palli ráku sín erindi. Sig- urbergur, eða Kúddi eins og hann var alltaf kallaður, var elsti Tobba- lingurinn eins og það var kallað, hann lét ekki hæst en hann var allt- af til staðar. Kúddi var nokkrum árum eldri en ég en smám saman varð til vinátta sem hefur staðið fram á daginn í dag. Ég kynntist hægt og bítandi miklu ljúfmenni sem vildi öllum allt gott, alltaf með bros á vör. Í rúmlega 50 ár hafa leiðir okkar Kúdda legið saman og tengjast órjúfanlegum böndum fólkinu í Árnanesi. Þegar ég fór að venja komur mínar yfir sumarið í Árna- nes var Kúddi alltaf fastur punkt- ur. Afi hans Vignir var fæddur í Árnanesi og þar átti Kúddi sínar rætur, þar leið honum best. Það var síðan eftir að ég hætti að vera í sveit og fór að koma sem gestur að ég fór að kynnast honum betur. Þegar maður átti leið um Horna- fjörð keyrði maður alltaf niður á Völlur til að upplifa gamlar minn- ingar. Oftar en ekki rakst maður á Kúdda í einhverju stússi. Minningabrotin tengjast daglegu lífi í Árnanesi og ýmiss konar af- þreyingu eins og fyrirdrætti fyrir sjóbirting í Fljótunum eða úti á Fjörum. Það byrjaði alltaf með því að Gísli Jóns birtist og var hann þá búinn að setja upp fyrirdráttarnet. Nokkrum dögum síðar komu Gísli, Kúddi og Árni Vignis, því það átti að draga á. Maður hafði oft heyrt sögur um mikla veiði en í öll þau skipti sem ég tók þátt í þessu var veiðin lítil en ánægjan og gleðin mikil. Nú hefur Kúddi sagt skilið við okkur í bili og hefur vonandi hitt Sigga Ólafs, Þorbjörn, Dúa, Palla og Árna Vignis á betri stað. Ég veit að þar eru menn byrjaðir að skipuleggja fyrirdrátt og annan fíflagang og örugglega leiðist þeim ekki. Ég þakka Kúdda fyrir sam- fylgdina í Árnanesi og á Hornafirði. Ég og fjölskyldan mín sendum inn- legar samúðarkveðjur til Gústu, bræðranna og annarra ættingja. Úlfar Antonsson. Elsku Kúddi frændi. Hann Kúddi frændi minn (eða Sigurbergur) var góður maður og þótti okkur bræðrabörnum hans alltaf mjög vænt um hann. Frá því ég man eftir mér, bjó hann hjá ömmu á Hafnarbrautinni, og átti hann alltaf m&m kúlur handa manni, þær voru sjaldséðar því þær fengust ekki í íslenskum verslunum þá, en þar sem Kúddi var að vinna á Stokksnesinu hjá kananum átti hann útlenskt nammi. Svo var farið í búðarleik með nammið og var hann látinn kaupa sitt eigið nammi. Hann átti líka ótrúlega mikið safn af slidesmyndum og hafði hann gaman af því að sýna slideshow – fallegar myndir af landslagi og um- hverfi Hornafjarðar. Kúddi giftist aldrei og átti engin börn en hann hafði mjög gaman af litlum krökkum og það lifnaði yfir honum þegar krakkarnir heimsóttu hann og fannst honum gaman að hlusta á þau tala saman og metast um hvaða pabbi væri sterkastur – þá hló hann og hann var svo ánægður með hvað þau voru alltaf hreinskilin. Hann fékk myndir af yngstu „tobbalingunum“ og fóru þær beint upp á vegg hjá honum svo hann gæti horft á börnin og sagði okkur sögur af þeim þegar maður kom. Síðastliðin ár fór heilsu hans mjög hrakandi og var hann búin að eiga erfitt og vona ég að honum líði betur núna þar sem hann er og kannski hittir hann fyr- ir Tobba afa, Sigga Óla langafa og Ingó. Elsku Kúddi frændi, hér með kveð ég þig kæri frændi minn sem átt alltaf sérstakan stað í hjarta okkar. Þín bróðurdóttir, Bylgja Ólafsdóttir. Sigurbergur Þorbjörnsson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.