Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 23

SKINFAXl
119
á oss erlendis en eldarnir, sem lagt hefir upp úr Heklu
og Vatnajökli.
Að vísu eru þeir margir hér á landi, er gefa sig við
íslenzkum fræðum. Tæknin er og orðin svo mikil í
þjóðsagnasöfnun t. d. og framleiðsluhættirnir svo full-
komnir, að oss herast „nýjustu fréttir“ af draugum og
uppvakningum hvar sem heimkynni þeirra eru á land-
inu. Má telja ólíklegt að þjóðtrúin liafi orðið undan „að
fylla þrærnar“.
Oss vantar úrvalslið, sem gætl sé góðum gáfum,
víðsýni og þejrri menntujn, sem bráðnauðsynjeg etr
þeim er fást vilja við málvisindi.
Engin ástæða er til þess að liallmæla íslenzkufræð-
ingum vorum. Er svo illa búið að flestum þeirra, að
óviðunandi er og þá ekki sízt þeim, sem líklegir eru
til þess að verða hlutgengir meðal erlendra málfræð-
inga. Enda liefir og reynslan orðið sú, að þeir af þeim,
er því hafa getað viðkomið, hafa flúið af landi hrott,
að sínu leyti eins og vér höfðum ekki „efni á“ fyrir
nokkrum árum að lialda hér heima afhurða visinda-
manni í læknisfræðum.
Fullyrða má að alþýðumenntun vor íslendinga sé
meiri en hin svokallaða „æðri menntun“. Gætir þessa
mjög um það mál, sem liér er tekið til meðferðar.
Margir munu kannast við árásir E. A. Kocks, sænsks
málfræðings, á Finn lieitinn Jónsson og þá stefnu i
skáldakvæðaskýringum, er Kock telur Finn fulltrúa
fyrir og kennir við íslendinga. Flestum kemur saman
um, að Kock sá ósanngjarn, en almennt er það þó við-
urkennt, að fleira sé réttmætt en rangt í aðfinnslum
hans.
Að vísu telst Finnur Jónsson til gömlu kynslóðar-
innar og Kock raunar lika, en visl er, að vér Islend-
ingar þurfum að færa miklar fjárliagslegar fórnir, að
skapa liinum yngri vísindamönnum vorum skilyrði lil