Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 33

SKINFAXI
129
„Fjölnismönnum“ og þeirra sporgöngumönnum að
þakka, að hún getur horft móti framtíðinni með stór-
um og djörfum vonum.
Eg vék að því, að ævi og starf slíkra „vormanna“
væri næsta lærdómsríkt. Föðurlandsástin i fegurstu
mynd sinni var afltaugin í allri starfsemi þeirra. Líf
þeirra kennir olckur því hina heilbrigðustu ræktarsemi
við ætt okkar og erfðir. Orðin þessi úr fyrsta árgangi
„Fjölnis“ eru stórum meir en þess virði að endurtak-
ast: „En viljir þú að marki, íslendingur, fá ást á land-
inu þinu, þá blaðaðu í ævi þess, og kynntu þér allt það,
sem þar er skrifað af menntun og athöfnum feðra
þinna.“.
„Fjölnismenn“ halda einnig á lofti, okkur til eftir-
breytni, kyndli fegurðarástar og sannleiksástar, sem
jafnvel hinir róttækustu byltingarmenn nútímans
myndu hika við að telja „fornar dyggðir“ og því af-
farafé.
En við getum lært annað ennþá mikilvægara af þess-
um þjóðræknu og framsæknu „vormönnum íslands“.
Þeir voru fórnfúsir menn. Þeir sáu ekki til launa. Þeir
mældu ekki starfsdag sinn í klukkuslögum. Þeir voru
eugir aktaskrifarar. Þeir voru lifandi sönnun þeirrar
staðreyndar, „að framfarir þjóðfélagsins eru ávöxtur
þess erfiðis, sem drýgt er fram yfir það, sem heimtað
er“ (Guðm. Finnbogason).
Með dæmi sinu kenna slíkir menn okkur þessvegna,
að leggja þann mælikvarða í lífsstarf okkar, sem eft-
irbreytniverðastur er og líklegaslur til einstaklings-
þroska, mælikvarða ósérplægninnar:
„að reikna ei með árum, en öldum,
að alheimta ei daglaun að kvöldum,
þvi svo lengist ínannsævin mest.“
St. G. St.
Eggjandi eru því raddirnar, sem hljóma frá lífi og
starfi umræddra íslenzkra framsóknarmanna, og verð-
9