Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 49

SKINFAXl
145
troða kaffi og öðrum „traktermgum“, ef á boðstólum
eru, t. d. „cigarettur", upp á liverja stúlku, sem þeir
dansa við. Og það jafnvel þótt dansmeyjarnar geti
frekar talizt börn er fullvaxnar stúlkur. Eg segi nú
hverja, því að annars fer liin jafna kurteisi að láta
lítið á sér bera. En slikir siðir, sem óefað eru sprottnir
upp í gleðisölum veitingabúsa og kafl'húsa stórbæj-
anna, geta orðið dýrt spaug fyrir pyngju fátækra sveita-
pilta — og þó lítið betri fyrir lieilsu og vellíðan „dans-
meyjanna“ -—■ og „herranna“ raunar líka — og geta
því bæði orðið kátbroslegir og grátbroslegir.
Nei, veitingarnar eiga ekki að vera aðalatriðið, þótt
góðar séu og nauðsynlegar með, því að það er kunnara
en frá þurfi að segja, að veitingamestu og dýrustu
skemmtanirnar eru oft og tíðum þær auðvirðilegustu.
Og léleg skemmtun er lílils virði, jafnvel minna en
engis virði. En af góðri skemmtun koma allir þátt-
lakendur glaðari og xákari en þeir voru, — ríkari af
félagslegum samhug og lilýju. Þá þarf maður ekki að
óttast að unga fólkið gefi slík svör sem þessi, — sem
því miður eru alltof algeng -— þegar það er spurt,
bvernig það hafi skemmt sér. „Æ, ég veit ekki, mér
þótli nú svo sem ekkert séi’staklega gaman“. — Og
um leið les nxaður vonbi’igðakennda óánægjuna eða
sársaukablandinn tómleikann út úr svipnum. Slík er
alltof algeng útkorna skemmtananna, jafnvel þótt
sleppt sé næturskemmtunum vetranna íxieð sólarhrings
erfiði og vöku, senx eðlilega hefir þreytuna í eftirdragi
og þann leiða, sem lienni fylgir. Skemmtunin, sem átti
að gleðja æskumanninn og auka félagslegan þroska
hans, liefir orðið til hins gagnstæða. Og af hverju?
íif til vill af því, að hann var sjálfur svo óframfærinn
eða ófélagslyndur, að hann gat ekki komið sér að þvi
að taka þátt i henni, eða að skemmtunin var svo ein-
ldiða að hann gat engan lifandi, virkan þátt tckið í
lienni; eða i þriðja lagi, að hann fann, að félagar lians
10