Skinfaxi - 01.10.1937, Síða 52

148
SKiNFAXl
mennafélaga en verið hefir víða — að minnsta kosti
hér hjá okkur. Þeir þurfa að sækja gleðina meira út í
náttúruna snæviþakta eða guðsgræna, því að það vita
allir, sem einhverja reynslu hafa á því sviði, að enginn
er eins ríkur og gjöfull og móðir náttúra. Hún á alltaf
eitthvað handa öllum þeim, sem lífi og fegurð unna.
Til liennar er ávalt hægt að sækja aukna gleði og þrótt,
jafnvægi og frið.
Það er vissulega satt, sem einn þekktur iþróttamaður
hefir sagt, að útiíþróttir, svo sem skauta-, skíða- og
gönguferðir um hæðir og hvamma nágrennisins, séu
ekki einungis hollar fyrir líkamshreystina heldur engu
siður fyrir skaplyndið. Samveran við náttúruna geri
það léttara og hreinna, — auki heilbrigða lífsgleði.
Hann bætir því líka við, að ef unga fóllcið iðkaði slikt
nokkuð almennt í tómstundunum, myndi það reyn-
ast ein liezta vörnin gegn víni og öðrum óhollum
nautnum, áhrifaineira en margar bindindisprédikanir.
Eg minntist áðan á skátafélagsskapinn. Enn aðalþátt-
urinn i honum er útiveran og sambúð skátanna við
náttúruna. Þar gætu ungmennafélagar ýmislegt lært
af honum og einnig á ýmsum öðrum sviðum, eins og
eg hef þegar nefnt.*
Ein af grundvallarhugsjónum skátans er sjálfsvirð-
ingin, — og önnur hin, að reynast skátahugsjóninni
Irúr og láta engan blett falla á skátaheitið. „Eg er
skáli“, segir skátinn, og enginn, sem nokkuð þekkir
til skátahreyfingarinnar, ætlar sönnum skáta annað en
fyllstu prúðmennsku og drengskap. Sama hugsjónatrú-
mennskan þvrfti að komast inn i ungmennafélagsskap-
inn. Það eitt að þú segðir: „Eg er ungmennafélagi“,
ætti að vera öðrum góð trygging fyrir heiðarleik þín-
um og prúðmennsku, fyrir drengskap þínum og mann-
gildi. Ungmennafélög hvggð á slikum grundvelli hefðu
í fyrri hluta erindisins, sem ekki er prentaöur. Höf.