Skinfaxi - 01.10.1937, Qupperneq 57

SKINFAXI
153
Einnig vinna þessar æfingar að þvi að gera öll liða-
bönd teygjanlegri og anka þannig hreyfingarmöguleik-
ana. Mýkt og teygjanleiki er afar þýðingarmikið at-
riði fyrir hraðann, og fyrir þolið, þvi að þau gera mót-
stöðuna minni, og þá jafnframt orkueyðsluna. Margir
óttast aftur á móti, að kraftarnir híði tjón. En á með-
an það er ekki takmarkið, að æfa kraftana kraftanna
vegna, heldur vegna almennra liagkvæmra nota, þá
er engin hætta á ferðum. Kraftarnir njóta sín ekki til
fulls, ef þeim er ekki samfara liraði og þol, en þeir
eiginleikar eru háðir mýkt og lipurð. Um leið og vöðva-
styrkurinn eykst við æfinguna, aukast kröfurnar til
öndunarfæranna, og hjartastarfsins. Iijartað verður
að vera fært um að sjá vöðvunum fyrir nægri næringu
og súrefni, og lungun verða að vera svo þróttmikil, að
þau geti alltaf fyllt súrefnisþörf líkamans. Einnig hef-
ir þjálfunin mikil áhrif á taugakerfið; hún gerir t. d.
taugaboðin nákvæmari.
Á þessu sést, að þjálfunin nær ekki einungis til vöðv-
anna, og þroskar þá, heldur einnig öll líffæri likamans.
Þjálfunin verður að koma smátt og smátt; áreynslan
að aukast hægt og stigandi. Það er tiltölulega auðvelt,
að takmarka áreynsluna hæfilega, með aðstoð þreytutil-
finningarinnar. Þreytan er sjálfsvörn líkamans gegn of-
reynslu, fram komin til þess að vernda líffærin móti
skaðsemi hennar. Þegar þreylan fer að gera vart við
sig, á að hætta æfingu. Ef það er elcki gert, og maður
pínir sig þrátt fyrir þreytuna, kemur ofreynslan; það
hafa orðið skaðlegar breytingar á vöðvum eða tauga-
kerfi, sem langan tima þarf til að útmá. Sá, sem ein-
hverntíma hefir ofreynt sig, „sprengt sig“, nær sér
sjaldan aftur til fulls.
Ofreynsla getur orðið á tvennan hátt. í fyrsta lagi
með því, að maður hafi reynt of mikið á sig við eitt
einasla átak, og i öðru lagi, og það er algengara, að
hún komi smátt og smátt; þ. e. a. s. maður leggur ör-