Skinfaxi - 01.11.1948, Side 18

82
SKINFAXI
Mig hafa blessuð löngu ljóðin
líka stundum þreytt.
Þú last mig ei til enda.
Mig undrar það ei neitt.
Sama eðlis er smákvæðið Sólblettir, miskunnar-
laust og hrottalegt i glettni sinni:
Þú komst inn í líf mitt, ljúfa,
likt og sól er rís úr hafi,
varst mér Ijós á vegum mínum,
varst mér yls og birtu gjafi.
Bakarinn og símasveinninn
settu á þig dökka bletti,
agentinn og ýmsir fleiri,
unz þú varSst að dimmum hnetti.
Það má að vísu telja fullvíst, að skáldið leggi nokk-
uð af sinum eigin hug og hjarta i þýðinguna á kvæð-
inu 1 Eyjum, er hann nefnir svo. En Ásrún er ein-
stakt ljóð, talað úr heimi tilfinninganna, vígt í glóð
saknaðar og sársauka. Er síðari hluti kvæðisins
prýðilegt vitni um dramatíska hyggingu og hárfínan
smekk:
Á gatnamótum myrkurs og dags
við mœttumst i hinzta sinni.
Það mót var mér gjöf, sem þú gleymdir strax,
en geymi ég enn i minni.
1 rödd þinni sumarið söng og hló.
Úr sólskini voru þin klæði,
en mín voru úr haustsins húrni og ró
og hélu að öðrum þræði.
Mér fannst þú á leið með sumri og sól
til suðursins hlýju geima,
en ég fylgi nóttinni norður á pól.
í nepjunni á ég heima.