Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 44

í bókaflóðinu. — Má ekki bjóða yður að gerazt áskrif-
andi að nýjasta og bezta heimilisbókasafninu, 20 bindi
á aðeins 1000 kr.!
BENJAMIN var kominn undir sextugt og hafði
iifað einlífi alia ævi, matreitt handa sjálfum sér,
hvað þá heldur annað. Loks tók hann upp á þeim skolla
að kvænast tvítugum stelpugopa, sem ekkert siðsemd-
arorð fór af. Þau tolldu saman í þrjá mánuði. Þá strauk
hún burtu frá karli sínum.
— Jæja, Benjamín minn, sagði einn kunningi hans
skömmu eftir þessa atburði. Þótti þér ekki slæmt að
hún fór?
■— Æi,-nei, svaraði Benjamín. Hún flækktist alltaf
fyrir mér, þegar ég var að sjóða.
*
Brcf me'ð eftirmála.
Sigurður var nýtrúlofaður og skrifaði foreldrum
sínum bréf um hamingju sína. Skömmu síðar fékk
hann svohljóðandi bréf:
„Elsku sonur!
Móðir þín og ég fáum eigi með orðum iýst hinni
miklu gleði er fréttin af þér færði okkur. Góð kona
er bezta og dýrmætasta drottins gjöf hverjum manni.
í tuttugu og fimm ár höfum við foreldrar þínir nú
búið saman í ást og eindrægni. Móðir þín hefur verið
mér alit. Við vonum að hjónabandið verði þér ham-
ingjuríkt. Frá þínum elskandi foreldrum.
P.S. — Móðir þín fór út að sækja frímerki á bréfið.
í guðs nafni, hegðaðu þér ekki eins og asni. Giftu
þig aldrei! Þinn margreyndi faðir.
*
/ föðiirætt.
Lítil telpa kemur skælandi úr skólanum.
— Hvað gengur að þér, spyr móðirin.
— Kennarinn segir, — stamaði barnið snöktandi.
Mamma, er það satt? Kennarinn segir að ég sé komin
af öpum.
— Bölvaður rokkurinn! Er hann nú að skensa föður-
ættina þína!
Á FRÍVA
Fásinna.
Á bæ einum við sjávarsíðu var karl nokkur, sem
pótti heldur fákænn. Eitt sinn var lesinn húslestur sem
'jftar, og höfð að texta sú frásögn Lúkasar guðspjalls
þar sem talað var um að netin hefðu rifnað af fiski-
mcrgðinni. Að iestrinum loknum sagði karl upp úr eins
nanns hljóði: — Mikil fásinna var á lærisveinunum
’.ð seila ekki!
*
Málshættir.
Fögur er sjóhröktum fold.
Jafnir fiskar spyrðast bezt.
Mörgum flotar ein ár til lands.
Það er uggvænt hvar áralaus lendir.
Eftir stonninn lifir aldan.
Ausa verður þó á gefi.
Oft rís bára af bröttum grunni.
Höfrunga kæti veit á sig vind.
Svo má iengi keipa að einn fáist.
Oft er kám á kokks nefi.
Þungur er þegjandi róður.
Ekki missir sjór seitu af vatnsfölium.
Byljum fer batnandi veður.
Þegjandi kemur þorskui- í ála.
Bctlarinn:. Þér munið hvað Páll postuli sagði: Gefið
klæðlitlum föt, mat hinum svöngu og þyrstum að
drekka.
. Bóndinn: Já, þetta hefði nú Páll ekki sagt, ef hann
hefði búið eins nærri alfaraveginum og ég.
*
Dómarinn: Sýnist yður nú ekki réttast, úr því allar
þessar uppjýsingar eru fengnar, þér orðinn margsaga
og fimm vitni hafa borið gegn yður, að játa afbrotið
hreinskilnislega.
Ákær'ði! Nei, herra dómari. Ég var kominn á fremsta
hlunn með það þegar óvænlegast horfði í gær, en nú
hefur verjandi minn fyllilega sannfært mig um, að
ég hljóti að vera alveg saklaus.
*
— Viltu vindil?
— Nei. Læknirinn minn hefur harðbannað mér að
reykja og drekka um nokkurt skeið.
— En hví í ósköpunum ferðu ekki til annars læknis?
*
•— Enn á ný vara ég þig við honum Stefáni. Þú veizt
e'kki hversu svarta lygi hann breiðir út um þig.
— Það gerir ekkert til meðan hann lýgur. Eji fari
hann að segja sannleikann, þá skal hann eiga mig á
fæti!
— Hvað bragðast þér bezt?
— Koss af vörum unnustunnar.
332
V í K I N G U R