Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 61

MINNINGARDRÐ
Bjðrn Jónsson ^fá finanauÁtutn
Björn Jónsson skipstjóri frá Ánanaustum
andaðist að heimili sínu, Sólvallagötu 57, hér í
bæ, föstudaginn 9. ágúst s. 1. Hafði hann um
hálfsmánaðartíma dvalið sér til hressingar uppi
í Borgarfirði, en veiktist aðfaranótt 8. ág., þar
sem hann dvaldi að Svignaskarði og var fluttur
meðvitundarlaus heim til sín síðari hluta þess
dags.
Björn heitinn var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur. Foreldrar hans, þau hjónin Jón
tómthúsmaður Björnsson og Hildur Jónsdóttir
bjuggu um langan aldur að Ánanaustum og gátu
sér gott orð. -—- Björn fæddist þar hinn 6. júlí
1880.
í uppvextinum átti Björn við að búa svipuð
kjör og þorri samaldra hans. Unglingar urðu
þá snemma að fara að létta undir með foreldrum
'sínum og var talið sjálfsagt, að þeir ynnu fyrir
sér svo fljótt, sem geta þeirra leyfði. Á þessum
árum dvaldi Björn lengst af í sveit á sumrum.
En 15 ára gamall byrjaði liann að stunda sjó-
inn og varð það æfistarf hans.
Björn lauk prófi frá Stýrimannaskólanum í
Jeg hadde ogsaa den glede aa lære Jonsson aa
kjenne og jeg vil altid minnes ham som en av
de æiligste og mest sympatiske menn jeg nogen-
sinne har mödt.
Ikke længe efter at vi ivaar möttes, foretok
vi en forretningstur sammen til Norge, paa
denne tid lærte jeg Jonsson meget godt aa
kjenne og jeg tror ikke, at jeg nogensinne har
mödt en man jeg kunne tale saa aabent og for-
trolig med.
Paa vor tur-kom vi ogsaa til Sandefjord, min
hjemby og jeg fikk anledning til aa vise Jons-
son stedets seværdigheter, Thingvoll og Gok-
stádhaugen. Thingvoll er bygdens gamle thing-
sted og Gokstadhaugen er haugen vor Gok-
stadskipet blev utgravet og vor kong Geir-
stadir Alv’s ben nú hviler.
Jonsson var meget interessert i Thingvoll og-
han noterte ned alt hvad han saa, men paa
Reykjavík 1903. Árið 1905 varð hann stýrimað-
ur. Skipstjóri varð hann fvrst 1913 og stöðugt
frá 1913 til 1943, er hann lét af sjósókn.
Framan af var Björn skipstjóri á handfæra-
skipum. Þau skip voru um 80 rúmlestir að stærð
Gokstadshaugen blev iian meget alvorlig, iian
spurgte mig om jeg tenkte paa at det sted vi
stod paa var hellig og jeg svarte ja, vi tok begge
hatten av, det blev likesom saa stilt omkring
oss.
Jeg vil altid minnes denne lille hendelse í ær-
bödighet, den tilhörté ham og jeg er sikker paa,
at han dengang fölte at han oplevet en del av
sit eget lands historie.
Jonsson’s död var ikke bare et smertelig tap
for hans familie og nærmeste venner, ogsaa
vi andre der lærte ham aa kjenne föler savnet.
men hans minne vil leve som en av Islands
stolte sönner der gjorde ære paa sinn stann.
Reykjavík í september 1946
L. W. Larsen
skipsförer.
VIKINGUR
349