Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1946, Síða 77

Grímur Þorkelsson
Kennsluhœhur Stýrimannashólans o.fl.
Greinin, sem Friðrik V. Ólafsson, skólastjóri
Stýrimannaskólans í Reykjavík skrifaði í 10.
hefti Víkings, ber það með sér, að hann hefur
sitt hvað að athuga við grein þá, sem ég skrif-
aði um sama efni í næsta blað á undan. Honum
blöskrar orðaval og stílsmáti og fer mörgum
orðum um orðbragð mitt í sambandi við misfell-
ur þær, sem ég á að hafa talið vera á stjórn
hans á skólanum og ræður síðan mér og öðrum
sjómönnum til að ástunda betur kurteislegan
rithátt framvegis. Mér þykir allt þetta leiðin-
legt. En ekki dugar að æðrast þótt á gefi sjór
og dálítið slettist á bátinn. Þá er að taka austur-
trogið. Ég skrifaði þetta greinarkorn mitt ein-
göngu út frá málefnalegu sjónarmiði, en ekki
fyrst og fremst til að þóknast neinum sérstök-
um manni. Ég ætlaði þó engan að styggja, enda
var engin ástæða til þess. En aldrei er hægt að
þjóna tveim herrum í senn eða gera svo öllum
líki. Happaminnst er því að nefna hlutina rétt-
um nöfnum, að svo miklu leyti, sem velsæmi
leyfir. Þetta þykist ég hafa gert í umræddri
grein. Margt hefði þó sjálfsagt getað verið þar
betur orðað og öðru vísi sagt, það skal ég við-
urkenna. Mér hefur alltaf verið ljúft að yfir-
vega ráðleggingar þessa manns og er það enn,
og það mun ég kappkosta framvegis í stílsmáta,
eftir því sem geta leyfir og málefni standa til
í hvert sinn. Þrátt fyrir þetta sé ég þó enga
ástæðu til neinna breytinga á umræddri grein í
níunda hefti. Það litla, sem þar er sagt, vil ég
sagt hafa, nema um miðunarstöðina, þar hafði
ég á röngu að standa og leiðréttist það hér með.
Misfellur á stjórn skólans, sem skólastjóri seg-
ir að ég hafi verið að átelja, er mér gersamlega
ókunnugt um, öllu því tali ýti ég til hliðar, sem
einskærum hugarórum og málinu óviðkomandi,
því hvergi var að slíku vikið eða á það minnzt
í greinarkorni mínu. En ég fordæmi harðlega
þá stefnu, að láta nemendur skólans nota er-
lendar bækur við námið. Ég veit og vissi, að
skólastjóri er ekki upphafsmaður að þessu, því
hér er um gamla, klafabundna venju að ræða,
sem til var stofnað á sínum tíma af illri nauð-
syn, vegna byrjunarörðugleika og fátæktar, en
er nú orðin óverjandi síðan þjóðinni óx fiskur
um hrygg og varð fullvalda.
Það sem einkennir grein skólastjóra einna
mest er sú staðreynd, að hann er víðast hvar á
sama máli og ég, þrátt fyrir öll mótmælin.
Kennslubækur kýs hann helzt að allar séu á ís-
lenzku, en þær verða of dýrar að hans dómi, því
enginn fæst styrkurinn. Kostnaðurinn, sem af
því hlýzt að gefa bækurnar út á íslenzku, verður
að deilast á fámennan hóp nemenda, sem skólann
sækir. Þetta verður nemendum f j ötur um fót, svo
ég noti hið hataða orðtak, sem nú er orðið okkar
beggja síðan grein skólastjóra kom út. Við er-
um sammála um þetta síðasta atriði. Kostnað-
urinn við þetta fyrirtæki getur orðið of mikill
fyrir fámennan hóp nemenda, en þá er að sjá
við þeim leka og setja undir hann.
Ég geri enga kröfu til að vera talinn meðal
vina skólans, þakka ég skólastjóra kærlega fyr-
ir að bjóða mér í þann hóp, ef ég skyldi reyn-
ast verðugur. En hvað sem því líður, þá álít ég
Sjómannaskólann einn af hyrningarsteinum
sjávarútvegsins. Nýsköpun þessa atvinnuvegar
er nú í deiglunni, búið er að kaupa skip fyrir
hundruð milljóna og verið er að hvetja fólk til
að leggja fé sitt fram til uppbyggingarinnar inn-
anlands. Mikið þykir því við liggja. Það nær
því auðvitað engri átt að ætlast til þess að fá-
mennur hópur nemenda, sem á að manna fram-
tíðarflotann, standi undir þeim stofnkostnaði að
öllu leyti, sem af því leiðir að leggja til bækur
í skólann. Þetta sá og skildi 10. þing F. F. S. í.,
sem beindi þeirri áskorun til ríkisstjórnarinnar,
að bókunum þyrfti að snúa á íslenzku. Þetta
þarf ríkisstjórnin að gera, og styrkja það mikið,
að bækurnar fáist með viðráðanlegu verði.
Kostnaðaráætlun skólastjórans er ekki árenni-
leg, þar sem hann kemst upp í 60—80 þúsund
kr. með eina bók og telur síðan fram sex bæk-
ur, sem þarf að kosta útgáfu á, ef farið er inn á
þessa braut. Ég skal játa það, eins og skóla-
stjórinn, að ákjósanlegast væri að nota ein-
göngu íslenzkar bækur, en ég sætti mig við að
sníða stakk eftir vexti, og vil því ekki vera
svona róttækur. Alþjóða merkjabókin og töflu-
bækur geta vel beðið betri tíma. Vélfræði handa
stýrimönnum læt ég liggja á milli hluta, þar eð
hún þarf að hverfa í þeirri mynd sem hún er nú
kennd. Þá verða eftir Siglingafræðin, Dæmabók-
V í K I N G U R
365