Andvari - 01.06.1966, Síða 60

58
BJARNI BENEDIKTSSON
ANDVARI
eftir því, sem aldur færðist yfir hann. Hann bar sig ætíð manna bezt, var vel
klæddur, á seinni árum með nokkum fyrri tíðar blæ, og duldist engum, aS þar fór
höfðingsmaður.
í umgengni var Ólafur léttur og kátur, brá oft á glens og gerði að gamni sínu.
Heim að sækja var hann manna veitulastur og þá stundum nokkuð „staupastór",
eins og Eiríkur frá Hæli komst að orði í gamankvæði. Hins vegar var hann tregur
til að sækja veizlur annarra, hvort heldur í heimahúsum eða þar sem meira fjöl-
mennis var að vænta. Hann var vanur því að vera hrókur alls fagnaðar, hvar sem
hann kom, og voru samkvæmi honum því meiri áreynsla en ýmsum öðrum.
Til heiÖursmerkja var afstaða Ólafs svipuð og til heimboða. Hann vildi
lielzt komast hjá að þiggja þau. Eftir því sem árin færðust yfir hann söfnuðust
honum þó fjölmörg virðingarmerki, en vænst hygg ég honum hafi þótt um
heiðursgjöf, sem ungir Sjálfstæðismenn færðu honum vegna forystu hans um
endurreisn lýðveldisins.
Heima fyrir undi Ólafur bezt hversdagslegum lifnaðarháttum. Starf hans
var slíkt, að hann átti sjaldnast öruggar næðisstundir. Hann hafði frá æskuárum
mikinn áhuga á manntafli og vildi ætíð styðja þá íþrótt. Ekki stundaÖi hann hana
þó sjálfur, a. m. k. á seinni helmingi ævinnar. En bridge-maður var hann ágætur,
og hafði af fáu meiri ánægju en að spila það við jafnoka sína. A yngri árum hafði
Ólafur gaman af að renna fyrir lax í Haffjarðará og brá sér einnig á þeim árum
oft á hestbak; átti þá gæðinga og mikla fjörhesta. Fékk hann þá eitt sinn byltu,
sem hann mun seint eða ekki hafa náð sér til fulls eftir. Hin síðari ár naut hann
löngum veru sinnar austur við Þingvallavatn og hafði það þá til að fara eld-
snemma á fætur til þess að vera úti á vatninu við sólarupprás.
Annars fór mikill hluti af tíma Ólafs heima fyrir í símtöl. Hann var um
sumt óformlegur í starfsháttum og hirti ekki ætíð um að kalla lögskipaða aðila til
samráðs á formlegum fundum, né að láta menn ná í sig á fyrirfram bundnum
tíma á starfsstofu. Enda vildu fundahöld undir stjórn Ólafs á stundum verða
helzt til langvinn af hví, að hann lét gamminn geisa. En því tregari sem hann
var til reglulegra fundahalda, því ólatari var hann til samráðs í síma við þá, sem
hann tók mark á.
Því að það er hinn mesti misskilningur, sem Ólafi var öðru hvoru brugðið
um, að hann væri maður fljótráður úr hófi. Hann var að vísu allra manna fljót-
astur að átta sig, skildi skjótlega kjama hvers máls, en vissi vel, að það hefur
margar hliðar. Þess vegna mat hann rnikils að geta ráðgazt við aðra og tók
sjaldan ákvarðanir nema að mjög vel athuguðu máli.
Hins vegar hafði Ólafur það til, að vera nokkuð stórorður og fullyrðinga-
samur. Það átti rætur í tilfinningahita, sem gerði hann með áhrifaríkustu ræðu-