Andvari

Árgangur

Andvari - 01.06.1966, Blaðsíða 113

Andvari - 01.06.1966, Blaðsíða 113
ANDVARI SNEMMA BEYGIST KRÓKURINN . . . 111 stöðvaðist vegna hjartagæzku ekkjunnar Sigríðar Jónsdóttur, sem þá bjó þar. Vísa Hjálmars er svohljóðandi: Lét mig hanga Hallands-Manga, herða drangann viður sinn, fold réð banga flegðan langa fram á strangan húsganginn. Mörgum kann að virðast undarlegt, að sex ára barn skuli geta tjáð sig svo vel í myndum og líkingum og hafa jafn gott vald á dýru rími og vísan ber vitni. Þetta verður þó skiljanlegt, þegar haft er í huga, að Hjálmar var gæddur ríkri skáldgáfu í vöggugjöf og hefur verið óvenju bráð- þroska barn andlega. Og þótt hann ætti ekki kost annarrar bóklegrar kennslu en að læra að lesa og draga til stafs, hefur hann samt drukkið í sig allan fróðleik, sem hann heyrði umhverfis sig, einkum ef hann hefur verið skáldskaparkyns. Börn þeirra tíma, er hann lifði, ólust upp við rímnakveðskap og sagnalestur. Gáfuðum börnum og skáldhneigðum varð því jafn tamt að kasta fram vel kveð- inni stöku og börnum nú á tímum finnst auðvelt að telja upp að tuttugu. Hjálmar litli, sem gæddur hefur verið óvenju góðri rímgáfu, hefur fljótt náð valdi yfir skálda- málinu, orðgnótt þess og flóknum kenn- ingurn. Skemmtileg er sjálfs hans frásögn af því, er hann gerði fyrstu vísubyrjun- ina, en þá var hann og sex ára. Hjálmar segir svo frá: „Þá var eg á 6. aldursári, (1801—1802), er fóstra mín sáluga, Sigríður Jónsdóttir ekkja á Neðri-Dálksstöðum, kom mér fyrir vetrarlangt hjá vel nefndum hjónum Oddi (Gunnarssyni) og Þorgerði (Jóns- dóttur), vegna tilfellis hjá sjálfri sér. Þá hygg eg að Oddur væri um hálfsextugt að aldri (Oddur var þá 62 ára), og var eg þar þann vetur. Þá voru synir hans allir þrír, Einar, Jón og Gunnar, þar heima, ungir menn og mannvænlegir, og höfðu þegar tekið við sjóar útræði, en faðir þeirra setztur að kyrru búsforræði. Urðu þeir bræður allir formenn, og var Jón mjög fyrir þeim að sæhöppum og fleiru gæfulegu. Gott átti eg þennan vetur hjá þeim hjónum, og var þess enginn munur og eg væri þeirra son; lét Oddur mjög dátt að mér, með dýrðlegum áminning- um og fyrirbænum, en straffaði einarð- lega mót óhlýðni. Lét hann mig oft yrkja fyrir sig á kvöldin í myrkrinu, þegar fólkið svaf, og hló að mjög dátt. Spáði hann því oft, að eg mundi skáld verða, og hefir sú spá lítt rætzt, sem og gildir einu og betur fer. Vorið eftir kallaði fóstra mig heim aftur í móðurskaut sitt, og skilaði Oddur mér með tárum. Hann fór um vorið með mig einn á byttu austur yfir fjörðinn, og reri tveirn árum í suðaustan kylju á móti sér. Eg var allhræddur og lúrði niður í bobba, og lá mér hálmvisk, er hjartað skyldi. Mér fannst eitt sinn á miðjum firðinum, að kjölur byttunnar steytti snöggvast á einhverju hörðu, og sem ferjan snerist lítið eitt í rennslunni. Eg leit til Odds tárfullum augum og mælti: Eitthvað heggur kaldan kjöl, kippir leið af stafni. Oddur kvað við og mælti: Okkar beggja ferju fjöl flýtur í drottins nafni. Litlu síðar kom upp hrefna í kjölfar- inu, og stóð Oddi enginn ótti af henni. Við komum heim til fóstru minnar, og afhenti Oddur henni mig, og kvaddi mig með tárum, fyrirbón og signingum, sem þá var títt hjá guðhræddu fólki. Hafði hann þá gefið mér alklæðnað fallegan
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.