Andvari - 01.06.1966, Blaðsíða 66

64
STEFÁN JÚLfUSSON
ANDVARI
stærsta pinkilinn, skálmar að húsdyrunum og skundar inn. Hann bíður móður
sinnar í eldhúsinu, stendur vígabarðalegur á rniðju gólfi, hár og beinaber krangi á
breytingaraldri, hendur djúpt í vösunum á þröngum nankinsbuxum.
Nú segi ég stopp, segir hann hávær, röddin í mútum, svo að skreppur fyrir.
Ég læt ekki lengur fara með mig eins og smábarn, ég er þó að verða fimmtán ára.
Móðirin lætur pinklana einn af öðrum á eldhúsborðið, hneppir frá sér
kápunni og snýr sér að syni sínum.
Þú gegnir mér, Hallmundur, segir hún hart og kalt, — fimmtán ára eða
fimmtán ára ekki, þú ferð ekki fet upp á þakið.
Já, en af hverju, mamma?
Af því að þú getur dottið niður og hálsbrotið þig, hrópar móðirin æst,
snarar sér úr kápunni og arkar með hana fram í ganginn til að hengja hana upp.
Skilurðu það ekki, barn? æpir hún yfir öxl sér.
Ég er ekkert barn! hrópar pilturinn og stappar niður fæti. Hvenær ætlarðu
að fara að skilja það?
Þú ættir heldur að hugsa um bækurnar þínar, drengur rninn, segir móðirin
um leið og hún kemur inn í eldhúsið aftur og fer að sýsla í skápum.
Pilturinn lítur hörkulega á móður sína.
Það er laugardagur í dag, segir hann. Það er líka komið vor og skólinn
bráðum búinn. — Mig langar að mála þakið.
Þú ferð ekkert að gandríðast upp á þak og fara þér að voða, segir móðirin.
Hvað á ég að segja þér það oft? Ég hélt líka það væri meiri ástæða fyrir þig að
líta í bækumar, þegar komið er að prófi. Þú veizt að þetta er þýðingarmikið próf
fyrir þig vegna námsins í framtíðinni.
Pilturinn lítur lengi á móður sína, í svipnum sambland þráa og ögrunar.
Svo gengur hann þegjandi fram hjá henni til dyra. Hún 'hleypur í veg fyrir
hann og ýtir honum aftur inn á gólfið. Hann lætur kyrrt liggja, þybbast ekki
við, heldur höndum enn djúpt í vösum.
Þú getur þagað og þumbazt, en þú skalt nú samt læra. Það er bezt við
tölum hreint út um það í eitt skipti fyrir öll, segir móðirin og geisar.
Pilturinn hopar út að glugganum, samanbitinn á svip. Móðirin styður hönd-
urn á mjaðmir.
Þú skalt læra, heyrirðu það! hvæsir hún milli tannanna.
Augu piltsins hvarfla til og frá, milli lofts og gólfs, en staðnæmast aldrei
á konunni, ekki freniur en hún sé hvergi nálæg.
Heyrirðu það! Hún hækkar sig enn.
Ég heyri, segir pilturinn loks. En ég anza þessu ekki. Það þýðir ekki alltaf
að vera að staglast á þessum lærdómi. Þú veizt ég er ekki fær um að fara í langt