Andvari

Árgangur

Andvari - 01.06.1966, Blaðsíða 122

Andvari - 01.06.1966, Blaðsíða 122
120 KRISTMANN GUÐMUNDSSON ANDVARI innsæi, tilfinningu og trú. Hann segir svo í einni af bókum sínum: International- isme er ingen ting, den er bare omgangs- tone. Men et folk er noget andet, det er sydende som en stor og dunkel ode. Det skrider frem i blinde. Og derfor er det som trenges, den indre fasthed, fortsettelse, kjerne.” Og að þessum kjarna er hann ávallt að leita í skáldverkum sínum. Hann er alltaf að hlusta eftir „óðu” ættliðanna, leita að hinni dularfullu einingu þeirra og upprunans aftan úr grárri fortíð. Þess- ara launhelgu dóma leitar hann fyrst og fremst hjá bændum í hinum afskekktari byggðum, ekki hvað sízt í Setesdal. Æskuár hans þar, meðan lífið í dalnum hafði enn á sér miðaldablæ, hafði geysi- mikla þýðingu fyrir allt hans ævistarf. í greininni „Setesdal", er hann skrifaði 1898, lýsir hann fyrstu kynnum sínum af héraðinu. Hann lærði mállýzku þess á undrastuttum tíma og talaÖi hana alla jafna, svo aÖ foreldrar hans áttu ósjaldan örðugt með að skilja hann. Hann kynntist mjög fljótt fólkinu í dalnum, samdi sig jafnvel að siðum þess, fylgdist með því í starfi og skemmtunum, sorg og gleði, gleypti í sig sagnir þess, þjóðsögur og kvæði, varð í stuttu máli sagt „Setesdöl", eins og hann hefði átt þar heima frá fæð- ingu. Hann var líka heppinn með kenn- ara, því að sjálfur Johannes Skar, höf- undur hins merka safnrits „Gamalt or Sætesdal", veitti honum tilsögn. Þarna kynntist hann einnig Heimskringlu og Mósebókum, og höfðu bæði þessi stórverk heimsbókmenntanna óafmáanleg áhrif á hann. Og faÖir hans las hátt fyrir hann Njáls sögu, er Hans litli lærði því nær utan bókar. A þeim árurn kynntist hann einnig því, er hann síðar á ævinni nefnir „evnen til lengsel". 1 nálega öllum verk- um hans er þessi þrá undirspil atburð- anna sem hvatning og huggun, lyfting og uppbót á fátæklegum ytri kjörum. Hún opnar hugann fyrir því, sem er stórfeng- legt og fagurt, nærir hugmyndaflugiÖ og túlkar bergmál upprunans, —- heldur þjóðerniskenndinni lifandi. Frá Setesdal fluttist héraðslæknirinn til Strandebarm í ytra Harðangri. En syni hans var mjög óljúft að yfirgefa dalinn, og var hann í fyrstu dálítið fjandsamlegur hinu nýja umhverfi sínu. HarÖangurs- fólkið er að ýmsu leyti smærra í stykkinu en Setesdælir, harðara og kaldara, kannski ofurlítið undirförult, og margt var þaÖ, sem piltinum féll ekki vel í geð á þeim slóÖum. En náttúrufegurð er mikil í Harðangri, og hún hafði ævilöng áhrif á Kinck. Þarna kynntist hann, líklega í fyrsta sinn, þeim þunga og myrka rétttrún- aði, er þá gætti viða um Noreg, og enn eimir eftir af. Talið er, að það hafi tekið hann allmörg ár að losna undan áhrifum hans, enda þótt hann riti síðar, að allt eðli hans hafi gert uppreisn gegn hinni mann- legu niðurlægingu, er segja má að felist í þessu trúarkerfi. Seytján ára gamall hóf Kinck nám í Gjertsens latínuskóla í Osló, eða Kristian- íu, eins og borgin hét þá. Þar varð hann fyrir nýjum, sterkum bókmenntaáhrifum af ritum Sallústs, og hælir honum mikið í einni af greinum sínum. Tveim árum síðar varð hann stúdent, og er til á prenti góð lýsing á honum, eins og hann leit út það ár, eftir vin hans Steen Konow. Hann var fjörlegur ungur maður, og hlátur hans smitandi, áhugi hans mjög víðtækur, og mælskan mikil. Ekki tók hann þó oft þátt í rökræðum, en birti hug sinn í „myndum og sýnum“, eins og komizt er að orði. En myndir og sýnir eru einmitt það, sem mest ber á í bókum hans og hrífur lesendur þeirra mest. Svo virðist sem Kinck hafi á yngri árum ekki hrifizt af menningarstraumum sam- tíðarinnar. Hann reis gegn hinum róttæka natúralisma, og álit hans á „bóhemunum"
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.