Andvari - 01.06.1966, Síða 107

ANDVARI
SNEMMA BEYGIST KRÓKURINN . ..
105
eykhest einn, er Skallagrímur átti, fór á
bak og reiS eftir þeim Skallagrími.
Seint um kvöldið kom hann á Alfta-
nes, þá er menn sátu þar aS drykkju.
Gekk hann í stofu. Yngvar fagnaSi hon-
um vel og setti hann hjá sér. Sátu þeir
gagnvart þeim Skallagrími og Þórólfi.
KvaS Egill þá sína fyrstu vísu:
Kominn emk enn til arna
Yngvars, þesss beð lyngva,
hann vask fúss at finna,
fránþvengjar gefr drengjum.
Mun eigi þú, þægir,
þrévetran mér betra,
ljósundinna landa
linns, óðar smið finna.
Merking vísunnar er:
Enn er eg kominn heim til Yngvars,
sem gefur mönnum gull. Eg var fús aS
finna hann. Þú munt eigi örláti maSur,
finna þrevetran ljóðasmiS betra en mig.
„Yngvar helt upp vísu þeiri og þakkaSi
vel Agli vísuna. En um daginn eftir þá
færði Yngvar Agli að skáldskaparlaunum
kúfunga og andaregg. En um daginn eftir
við drykkju kvað Egill vísu aðra um
bragarlaun." — Er vísa sú sýnu dýrkveðn-
ari en hin fyrri. Þótt sagan segi, aS Egill
hafi þá verið svo mikill og sterkur sem
þeir sveinar aðrir, er voru sex vetra eða
sjö, og auk þess málugur og orSvíss, er
harla ósennilegt, að vísur þessar, einkum
hin síðari, séu eftir þriggja ára svein.
Sennilegra er, að vísan alkunna Þat mælti
mín móðir, sem Egill átti að hafa
kveðið, er hann var á sjöunda vetri, sé
eftir hann. Hún er leikandi létt og auð-
skilin að mestu, án heita eða kenninga,
en felur upptalningu, sem gæti bent til
þess, að höfundurinn væri mjög ungur:
Þat mælti mín móðir,
at mér skyldi kaupa
fley ok fagrar áiar,
fara á brott með víkingum
standa uppi í stafni,
stýra dýrum knerri,
halda svá til hafnar,
höggva mann ok annan.
Hvort sem það er rétt eSa ekki, að
Egill hafi verið á sjöunda aldursári, er
hann kvað stöku þessa, helur íslending-
um löngum þótt vel hæfa, að höfundur
Höfuðlausnar og Sonatorreks kvæði sér
þannig hljóðs á skáldaþingi.
III
I Iallfrcður Óttarsson, er síSar nefnd-
ist vandræðaskáld, var atgervismaður og
skáld gott, en eigi aS sama skapi ham-
ingjumaður. Hallfreður ólst upp að
Haukagili í Vatnsdal hjá afa sínum og
ömmu, og var hann vel haldinn þar.
Honum er svo lýst í sögunni: „Hann
var snemma mikill ok sterkr, karlmann-
ligr ok skolbrúnn nokkut ok heldr nef-
Ijótr, jarpr á hár ok fór vel. Skáld var
hann gott ok heldr níðskár ok marg-
breytinn. Ekki var hann vinsæll."
Elallfreður lagði ungur hug á Kolfinnu
Avaldadóttur frá Knjúki í Vatnsdal, en
eigi vildi hann kvænast henni. Þótti
föður hennar Hallfreður gera sér óvirð-
ingu með framkomu sinni í meyjarmál-
unum. Gríss nokkur Sæmingsson, sem
þá bjó að Geitaskarði í Langadal, bað
Kolfinnu, að undirlagi Más á Másstöðum,
vinar Avalda bónda. Var Kolfinna Grísi
gefin, og hófst þar með harmleikurinn
1 lífi hennar og HallfreSar. Lýsing Hall-
freðar sögu á bónorðsför Gríss er svo-
hljóðandi:
„Nú koma þeir Már og Gríss til Ávalda
ok váru sjau saman. Þeir settu úti spjót
sín. Gríss átti gullrekit spjót. Nú sátu
þeir at málunum, ok fylgdi Már fyrir
hönd Gríss. Ávaldi kvað Más forsjá á
skyldu vera, — „ef yðr lízt svá, ok mun
yðr eigi frá vísat.“