Andvari - 01.05.1967, Page 16

14
JÓHANN BRIEM
ANDVARI
íhvolf keila, en efst er snúður, sem minnir á ker með loki. Framan við mið-
tuminn er líkneski, sem nú er mjög veðrað og máð. Það er gyðjan Isis og
heldur á nægtahorni. En til beggja handa em aðrar líkneskjur, nú mjög
skemmdar, líklega myndir af skjaldmeyjum. Fyrir miðju anddyrinu er inn-
gangur í sjálft musterið og skrautlegur umbúnaður í kring, en leifar af líkneskj-
um eru til beggja hliða.
Það virðist næstum augljóst, að sá sem diktaði söguna af Baba Abdalla
hinum blinda í Þúsund og einni nótt, er raunverulega að lýsa Petru.
Baba Abdalla er á ferð með úlfaldalest sína fjarri mannabyggðum, er
bann mætir förumunki, sem býðst til þess að vísa honum á mikil auðæfi.
Segist bonum þannig frá: Að stundarkorni liðnu komum við í landvíðan dal
og var þröngt skarð inn að fara, svo að úlfaldarnir urðu að ganga hver aftan í
öðrum. Tveir fjallgarðar luktu dalinn umhverfis og beygðust saman í hvirfing
fyrir innan botninn. Voru þeir svo brattir og háir, að við þurftum ekki að óttast,
að neinn sæi til okkar. En er þangað var komið, segir munkurinn: Hérna er það,
láttu nú úlfaldana leggjast niður á kviðinn, svo okkur veiti hægara að klyfja þá.
Skal ég þá sjá svo til, að auðæfin ljúkist upp fyrir okkur. Eg gerði eins og
munkurinn lagði fyrir, en á meðan tók hann upp eldfæri, tíndi saman þurra
kvisti og kveikti í þeim. Fleygði hann síðan reykelsi á eldinn og tautaði yfir
honum einhver óskiljanleg orð. Þyrlaðist þá upp þykkur reykur. Sundraði hann
reyknum og í sama vetfangi opnaðist hamrabeltið, sem gnæfði hátt og þver-
hnípt á milli fjallanna, og var opið viðlíka stórt og hlið með vængjahurðum.
Var það höggvið í hamarinn með frábærum hagleik, og sáust engin merki til
þess áður. Sáum við þar í gegnurn glæsilega höll í víðum bás, sem höggvinn
var inn í bergið. Var höllin svo rismikil og furðuleg til að líta, að hún var
líkari því að vera byggð af öndum en mönnum.
Það, sem í ævintýrinu er aðeins sýnilegt töframönnum og galdrameist-
urum, geta allir séð í Petru.
Ég geng inn í forsalinn bak við súlurnar og upp nokkur þrep að inngangi
musterisins. Sá, sem gengur þar inn, kemur ekki inn í hús heldur inn í fjall.
Hér er stór salur, ferhyrndur, og önnur herbergi minni. Loftið er flatt, og
allt er skrautlaust og óbrotið, dökkrautt að lit.
Þegar ég kem aftur fram í dyrnar og lít út, er gjáin, sem við komum
eftir, aðeins örmjó dökk rifa í lóðréttan bergvegginn á móti.
Þessa höll nefna bedúínar Dýrgripahús faraós, og voru þeir sannfærðir
um, að hún geymdi mikla fjársjóðu. En er þeir höfðu kannað það til fulls, að
hér væru engir dýrgripir, töldu þeir víst, að auðæfin væru fólgin í kerinu á
miðtuminum. Þangað komust þeir ekki og reyndu því að skjóta það niður