Andvari - 01.05.1967, Side 20

18
JÓHANN BRIEM
ANDVARl
miklu stærri mynd. Dökkir runnar eru á víð og dreif, mittisháir, og eitt og eitt
lauftré hér og þar, en ekki hávaxin. Dökkur og síðklæddur Arabi rekur tvær ær
á undan sér eftir sandinum.
Þar sem sólin skín á klettana, eru þeir rósrauðir, en lyfrauðir í skugganum.
Liturinn minnir ekkert á brunnið hraungjall, er ekki brúnleitur, heldur skær
og kaldur.
En hvergi er bergið eins skrautlegt og inni í dómsalnum. Salurinn er víð-
áttumikill, loftið flatt og veggir sléttir, en um þá hríslast rauðar og hvítar æðar,
sem gera flötinn lifandi. Hér væri allri skreytingu ofaukið.
Breitt hellulagt stræti liggur um borgarstæðið þvert. Við austurenda þess
er rúst af musteri, sem hlaÖið er úr höggnum steinum. Margar súlur standa þar
enn uppi og einn hár bogi. Annað musteri stóð við götuna vestarlega, en er nú
miklu rneira hrunið. Engar aðrar leifar af hlöðnum húsum sjást nú í Petru.
Leiðin eftir dalnum liggur til vesturs. Hamrarnir, sem blasa við beint á
móti, eru allir holaðir innan engu síður en austan megin. Á klettakolli eða
múla, sem skagar út úr vesturhömrunum, stóð „akrópólis" Petru eða háborg.
Þar hefur verið komið fyrir forngripasafni í einurn hellinum hátt uppi, en
greiðfærar tröppur liggja þangað, og er leiÖin auðveld. En skannnt norðan við
þennan múla opnast geil í hamrana, og hverfur lækjarfarvegurinn þangað inn.
Lækurinn rennur þversum yfir dalinn, en ekki eftir honum endilöngum, kemur
út úr klettunum að austan og hverfur inn í björgin að vestan. Þessi geil er frá
náttúrunnar hendi algjörlega eins og gjáin Es Sik, sem gengið var eftir inn í
borgina, en hún hefur ekkert verið löguÖ til og er gjörsamlega ófær nema mjög
skamman spöl.
Lítill strákur kemur til mín, svartur á brún og brá og tötralega klæddur.
Hann heldur á rauðum steini í hendinni og strýkur honum þéttings fast um
lófa sér. Mér sýnist steinninn vera votur, en lófinn er eldrauður. Strákur réttir
að mér steininn og býður mér hann til kaups. Ég fæ honum nokkra skildinga,
og virtist hann vera ánægður með það. Þegar ég reyndi þetta síðar, konr það í
ljós, að steinninn litar frá sér, ef hann er vættur.
í fimm klukkustundir reikaði ég um þessa mannlausu, rauðu furðuborg og
kom þó aðeins inn í fáar vistarverur af þeim ótrúlega fjölda, sem þar er. Svæðið
er ekki stórt, á að gizka einn til tveir ferkílómetrar.
Þegar liðiÖ er á dag, mæti ég gömlum Araba í gráröndóttum kyrtli með
rauðdröfnótta hettu á höfði. Hann hélt á litlum kassa eða stokki í hendinni.
Var að selja forngripi, sem hann hefur sjálfur fundið hér í borgarrústunum. Ég
keypti af honum larnpa úr brenndunr leiri og nokkra peninga, gríska og róm-
verska, því ennþá leynast fólgnir fésjóðir í Petru. Þessir gripir voru áreiðanlega