Andvari - 01.05.1967, Side 24

22
HANNES PÉTURSSON
ANDVARI
Reyni að halda í lófa mínum
á Ijósi stjörnunnar
lyfta því hœgt
— hvítum geisla
upp úr húmi brunnsins.
En blik hans slokknar
og vatnið orðið svart
er bað svalar enni mínu.
UMHVERFIS mig hafa fjöllin
andað að sér myrkrinu
svo köld, svo dimm
þó dagur sé enn ó himni.
Gnœfa þverbrött úr hafinu
sem hamrar úr svarblóu jórni.
Þeirra vegir
eru ekki vegir sumarsins.
Hjarðirnar í dölunum
og hreinar lindir
stígar kynslóðanna
upp um kœrar hlíðar
er umhverfis mig líka
hefur andað að sér sólskininu.
Vegir þess
eru vegir sumarsins.
Einhvers staðar djúpt
bak við augu mín sem hvarfla
milli fjallanna og dalanna
— í draumi, í þró
mœtast vegir fjallanna
og vegir dalanna
orðnir eins og stundin
sem streymir hjó.