Andvari - 01.01.1999, Blaðsíða 79

ANDVARI
ENDURFUNDIR VIÐ APRÍL-LAUF
77
hinum sögulegu kvæðum, og saknaðartónn ríkjandi eins og hæfir í elegíu-
kveðskap. Hér er eins og að skáldinu sæki og það sé að reyna að sættast við
sárar minningar sem óma á „hálfgleymdum streng“, „árið fyrir tíu árum“,
eitthvað sem „grær ekki aftur um heilt“ og þar sem „snjófeldur leggst hægt
yfir minningu þína“, þannig að hún verður að „sárri hamingju minningar
þinnar“, og einkum í síðustu og áhrifamestu elegíunni, sem ort er í trjá-
lundi á Akureyri, ríkir jafnvel rómantísk eining eða að minnsta kosti sym-
bolísk samsvörun, þar sem „dimmur skuggi innfjarðarins“ verður sálar-
spegill og einmananum hlotnast dýrð. En hér er þó ekki allt sem sýnist og
ýmsir undirtónar og yfirtónar gefnir í skyn sem vísa út fyrir hið áþreifan-
lega, að ógleymdum þeim útlínum sem bókin heitir eftir og þruma „bakvið
minnið“.
En þó svo að hér megi greina tilhneigingu til einhverskonar fortíðar-
hyggju og rómantískrar náttúrukenndar, þá er ljóðlistin Sigfúsi meira en
leið til að skyggnast inn í hið liðna sem slíkt eða að eltast við einstakar
náttúrustemmningar, því hér verður sem endranær ofan á hið tilvistarlega
sjónarmið að hún sé þáttur í leit að „aðferð til að lifa“ eða beinlínis hinum
„stóra galdri“ að lifa og deyja. En sá galdur beinist að því að „treysta líf-
inu“ og „vera hollur hamingju sinni“. En þegar hér er komið sögu snýst
ekki allt um öflun nýrrar reynslu eins og í fyrstu bókunum, þegar
margvíslegt útsýni opnaðist hendi þinni
ung fullsæla tindraði af óþekktum sjónbaug
heldur er nú litið um öxl til fyrra lífs skáldsins og horfst í augu við það í
samræmi við orð Kierkegaards að lífinu sé lifað framávið en það sé skilið
afturábak.
Þetta kemur fram í heiti næstu bókar, Provence í endursýn, þar sem
skáldið leitar á „fornar slóðir“, en þó ekki, eins og öðrum skáldum er
gjarnt, á slóðir bernskunnar í einhverskonar þrá eftir afturhvarfi til upp-
runans. í stað slíkra bernskustöðva kemur hjá Sigfúsi svið námsára hans í
Suður-Frakklandi, hinar sólríku strendur við Miðjarðarhafið, heimkynni
trúbadúra og landslagsmálara, þar sem skáldið hafði dvalið á námsárum
sínum fjórum áratugum áður og sækir nú heim að nýju. En mikið vatn hef-
ur til sjávar runnið á þessum tíma, og hér sannast hið fornkveðna að ekki
verður stigið í sama fljótið tvisvar sinnum. Því ekki einasta hefur borgin
Aix breyst, eins og skáldið tíundar með kíminni angurværð, og jafnvel
ókennileg nöfn komin á dyrabjöllur í fyrri vistarverum og stórvirkar og há-
værar vinnuvélar að störfum á stöðum þar sem fyrr mátti leita skjóls og
næðis, og svo mætti lengi telja, heldur hefur og aðkomumaður sjálfur
breyst svo um munar á þeim tíma sem liðinn er, og það svo mjög að hann
verður að kalla sinn fyrri mann því nýja og annarlega nafni Kort Kortsson