Andvari - 01.01.1999, Blaðsíða 147

ANDVARI
ENDURFÆÐING HARMLEIKS
145
Guðbergur Bergsson í Listasafni Sigurjóns Ólafssonar.
skapurinn vekur manninn til vitundar um möguleika þess sem hann kallar
óskiljanlegt afl; um sjálfa listþörfina, þá sem er sprottin frá kraumandi lífs-
kvíðanum og þunglyndinu, þetta óskiljanlega afl „að vilja hefja sig upp úr
andlegum þyngslum og kvíða á móti birtunni sem menn kalla stundum inn-
blástur“ (12). Hann man nefnilega þrá sína eftir samlífi við föður sinn og
leiðsögn hans um leið og sögurnar um tilfinningalega fjarlægð föðurins
knýja á og hvernig maðurinn, sem barn, gat ekki sýnt föður sínum nema
brot af þeim þætti í tilfinningalífinu sem er fráleitt gerður einvörðungu fyr-
ir mann sjálfan, segir hann, „heldur ætlaður til gjafa“ (46). En það er líka í
þessu húsi sem maðurinn sér hvernig vinnan fyllir þörf föðurins fyrir fé-
lagsskap. Af þeim ástæðum, heldur hann, tók hann þá trú að æðsti félags-
skapur manns hljóti að vera að kunna þá list að geta verið einn með sjálf-
um sér við störf án einsemdar eða þarfar fyrir eyðileggingu.
móðir
I þessari trú rifjar hann einnig upp sögur um móður sína og samband sitt
við hana, konu sem hafði á vissan hátt aldrei verið barn, konu sem blygð-
aðist sín fyrir að hafa skoðun á foreldrum sínum, fólkinu sem gerði hana að