Vaka - 01.07.1927, Síða 101

vaka]
HITFREGNIH.
307
uin uin tentan niunn“ flygilsins — þetta er verulega
aunit!) — þessu veldur skeikull smekkur skáldsins, en
sízt ófrjó imyndun. Því verk hans er þrungið ofurgnótt
skáldlegra hugmynda, sem koma eins og skrattinn úr
sauðarleggnum og vitna um g e n i a 1 t gáfnafar.
H. K. L. hefir orðið fyrir sterkum áhrifum i'rá stíl
og lífsskoðunum margra höfuðskálda Evrópu á síðari
tímum, — Tolstoj, Strindberg, d’Annunzio, Hamsun,
Wilde, Jóhannes V. Jensen o. fl. — ennfremur hefir
hann Iært af yngri, minna þekktum frönskum höfundum
og af stil og formi Þórbergs Þórðarsonar. Við því er
ekkert að segja, jafnvel fruinlegustu skáld heimsins
hafa þroskazt fyrir rík áhrif eldri höfunda. í heild sinni
ber verk hans vott um sjálfstæðan og magnaðan per-
sónuleik, fjölskrúðugan eigin hugsanagróður, mikla
sjálfsrækt gáfaðs fullliuga.
Höfuðpersóna sögunnar, Steinn Elliði, einkasonur rík-
asta manns á íslandi, leggur sem tvitugur stúdenl alfar-
inn út í heim, fullur stórra fyrirætlana. Hann finnur að
hann „verður aldrei persóna i æfintýrin, sem gerast með
þessari þjóð“, vill lifa í stóru löndunuin og verða mikið
skáld. Hann ætlar sér að snúa baki við heiminum, kon-
unni, öllu sem leitar á hið óæðra i eðli hans, Iifa
ströngu og hreinu lífi og verða fullkomnasti maður á
jörðunni. Sjálfsdýrkun hans og stórhugur eiga sér eng-
in takmörk, listamannsblóðið ólgar í æðum hans, litir
lífsins eru sterkir og hrífandi i augum hans, hann er
magnaður kyngikrafti heitrar sjálfselsku og fjöri trylltra
gáfna til að hugsa og orða á myndríku leiftrandi máli.
Þannig kemur liann fyrir sjónir í upphafsþætti sögunn-
ar, þar sem hann er að kveðja Diljá, æskuvinkonu sína,
sein tignar hann og elskar.
Steinn Elliði er persónugerfing römmustu sjálfs-
elsku. Honum hefir aldrei þótt vænt um neitt eða neinn
nema sjálfan sig. Foreldra sína elskar hann ekki, held-
ur fyrirlítur bæði, Diljá þykir honum aldrei vænt um,
hann er kaldur fyrir þrám hennar og þjáningum. Hneigð
hans til hennar hefir tvær orsakir: Aðdáun hennar fyrir
honum, þegar hann eys af lindum mæísku sinnar og
vitsmuna, hina kvennlegu likamstöfra hennar, sem hlunda
hálfþroska í ungmeynni og freista hans síðar þegar hún
hefir náð fullum blóma. Konur hafa aldrei vakið hon-
um annað en miskunarlausa, dýrslega girnd, hjarta kon-