Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 63

Jon ger'ði heiðarlega tilraun, enda bar hún árangur. Gömul kona
hörfaði frá klefanum og önnur yngri ætlaði að koma inn, en sá sig
um hönd á síðustu stundu. Lestin fór aftur af stað.
— Þvílíkt lán, ég held að hurðin hafi farið í baklás.
— Já, ég hélt í hana, sagði Fleur. Jon féll á kné fyrir framan hana.
— Passaðu þig á ganginum, hvíslaði Fleur. — Flýttu þér, ég verð
að fara af í Reading....
Varir þeirra mættust í löngum, innilegum kossi. Jon var náfölur,
þegar þau voru sezt andspænis hvort öðru. Hann heyrði að hún
andvarpaði, og það var dásamlegasta hljóð sem hann hafði nokkru
sinni heyrt, djúp og illileg játning um það að henni þætti vænt
um hann ....
Fleur flýtti sér meðfram ánni, hún var orðin alltof sein, og
reyndi nú að finna út hvað hún ætti að segja, þegar hún kæmi heim.
Hún var um það bil að stíga um borð í ferjuna, þegar hún kom
auga á róðrarbát, og í honum stóð ungur maður og hélt sér fast í
runnana á árbakkanum.
— Fröken Forsyte, ég kom til að ferja yður yfir ána, kallaði hann.
Hún starði á hann, mállaus af undrun.
— Þér skuluð ekki vera hrædd. Ég er nýbúinn að drekka te
hjá foreldrum yðar. Mér datt í hug að ég gæti stytt leiðina fyrir
yður. Nafn mitt er Mont, ég sá yður á málverkasýningunni.
— Ó, já, nú man ég eftir yður, sagði Fleur. Hún var nokkuð móð
eftir gönguna, en rétti honum strax höndina og steig út í bátinn.
Þessi ungi maður var allt öðru vísi en Jon. Hún hafði aldrei heyrt
nokkurn mann segja svo mikið á skömmum tíma. Hann sagði henni
hve gamall hann var, tuttugu og fjögra ára, og hann var sextiu og átta
kíló á þyngd. Hann sagðist eiga heima í nágrenninu, sagði henni
frá því hvernig hugsunum hans var varið, meðan hann var í stríð-
inu, og hvernig það væri að fá gaseitrun; sagði henni í stuttu máli
allt um ástandið í Bretlandi, þessa stundina; sagðist vera hrifinn
af málverkum föður hennar, og vonaðist til að geta róið oft með
hana á ánni, hann væri alveg öruggur róðrarmaður; honum fannst
nafn hennar mjög fallegt, Fleur Forsyte, en var reiður foreldrum
sinum fyrir að skíra hann bara Michael Mont....
— ViÞið þér ekki kalla mig M.M. og leyfa mér að kalla yður
F.F., það er svo nýtízkulegt.
— Ég hefi ekki neitt á móti neinum, ef ég aðeins get komizt í
land, sagði Fleur, sem var orðin ergileg yfir þessum orðaflaumi.
— Passið árarnar.
— Ég geri það. Hann tók nokkur áratog og horfði svo á hana,
iðrandi og ákafur. — Þér skiljið, ég kom til að sjá yður, en ekki
málverkin hans föður yðar....
Fleur stóð upp. — Ef þér haldið ekki áfram að róa, þá stekk ég
fyrir borð og syndi í land.
— Jæja? Þá gæti ég synt á eftir yður.
— Herra Mont, ég er þreytt og ég er alltof seint á ferð. Viljið
þér gjöra svo vel að koma mér sem fljótast í land.
Eftir drjúga stund gat Fleur loksins gengið á land á bátabryggj-
unni í garðinum. Hún veifaði og brosti: — Verið þér sælir, herra
M.M., kallaði hún glaðlega og hvarf á milli rósarunnanna. Hún
leit á armbandsúrið sitt. Klukkan var sex. Það heyrðust smellir
frá knattborðsstofunni. Hún gekk upp á veröndina og ætlaði að
ganga beint inn, en staðnæmdist við óm af röddum úr dagstofunni.
Það var móðir hennar og Prosper Profond, snotur, en spjátrungs-
legur Belgi, sem seint og snemma sveimaði kringum móður henn-
ar. Þegar hún gekk framhjá dyrunum heyrði hún hann segja: —
Nei, það geri ég ekki, Annette!
— Segjum þá á morgun, — það er loforð, heyrðist mjúk og þægi-
leg rödd móður hennar. Fleur hljóp upp stigann.
Skyldi faðir hennar vita að hann kallaði móður hennar Annette?
Fleur hafði síður en svo þær hugmyndir að lífi foreldranna skyldi
hagað eftir hennar eigin geðþótta. En meðfædd eðlishvöt hennar,
sem aldrei brást, þegar það var henni sjálfri í hag, kom henni til
að eygja tækifæri til að hitta Jon oftar, ef eitthvað var um að vera
milli foreldranna, yrði ef til vill minna eftirlit haft með henni. En
samt var hún hneyksluð. Ef þessi Profond var að stiga í vænginn
við móður hennar, gæti það verið svo alvarlegt að faðir hennar
hefði rétt til að vita það. Þegar hún kom upp í svefnherbergið sitt,
hallaði hún sér út um gluggann, til að kæla brennandi kinnarnar ...
Jon hafði aldrei hugsað neitt út í aldur föður sins, fyrr en hann
kom heim frá Spáni. Andlit Jos var orðið svo þreytulegt og hann
sá á andlitsdráttum hans að honum hafði leiðzt einveran. Honum
hafði farið svo aftur að Jon hrökk við. En svo reyndi hann að hrista
þetta af sér og hugsaði með sér, að ekki hefði þessi Spánarferð
verið honum neitt áhugamál.
Samt var hann eitthvað sakbitinn, þegar hann fór í háttinn fyrsta
kvöldið, sem hann var heima. En hann vaknaði fullur eftirvænting-
ar. Áður en hann fór að heiman hafði hann ákveðið að hitta Fleur
HAGSÝN
HÚSMÓÐIR
NOTAR
30280-32262
Gólfdúkur — plast, vinyl 09 línólíum.
Postulíns-veggflísar — stærðir 7V2X1S, 11x11 og 15x15 cm.
Amerískar gólfflisar — Good Year, Marbelló og Kentile.
Þýzkar gólfflísar — DLW.
Hollenzkur Fiesta dúkur — eldhúss- og baðgólfdúkur.
Málningarvörur — fró Hörpu hf., Málning hf. og Slippfél. Rvikur.
Teppi — ensk, þýzk, belgisk nylonteppi.
Fúgavarnarefni — Sólinum, Pinotex.
Siliconc — úti — inni.
Veggdúkur — Somvyl, frönsk nýjung.
Vinyl veggfóður — br. 55 cm.
Veggfóður — br. 50 cm.
VIKAN-JÓLABLAÐ 03