Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 71

— Hefir Mont eitthvað verið að angra þig, sagði hann, eins og til
að leiða talið að öðru.
Fleur brosti. — Miehael? Hann er alltaf að angra mig. En það
gerir ekkert, hann er svo þægilegur.
— Eg er þreyttur, sagði Soames, — ég ætla að hvíla mig fram
að mat.
Hann fór upp í málverkasalinn, lagði sig á legubekkinn og lokaði
augunum. Það var sannarlega ekki lítil ábyrgð að eiga dóttur, sér-
staklega þar sem móðir hennar var .... já, hvað var hún eiginlega?
Hjálpa henni? Hvernig átti hann að hjálpa henni? Hann gat ekki
breytt þeirri staðreynd að hann var faðir hennar. Irene gat heldur
ekki.....
Mollulegt loftið, blandað höfugri angan frá ánni og mjaðarjurt-
inni fyrir utan gluggann sljóvgaði hugsanir hans . .
Nokkrum dögum síðar, þegar Soames kom heim, var honum sagt
að Fleur hefði farið eitthvað á bílnum klukkan tvö. Fyrir þrem
klukkutímum. Hvert gat hún hafa farið? Hann hafði aldrei getað
sætt sig við þessa bíla. Honum fannst þeir vera illa þefjandi og
æðisleg óargadýr, reyndar táknræn fyrir þetta nýstárlega líf. Eftir
því sem hraðinn jókst í kringum hann og yngra fólk lét meira til
sín taka, því eldri varð Soames, og líktist stöðugt meira föður sínum,
James Forsyte, í hugsun og tali.
Það var ekki fyrr en klukkuna vantaði kortér í átta að hann heyrði
í bílnum. Honum létti mikið og hann flýtti sér niður. Fleur stóð
í forsalnum, náföl en sýnilega ómeidd.
-Eg var orðinn dauðhræddur um þig, sagði Soames, — hvar
hefurðu verið?
— Eg fór til Robin Hill. Fyrirgefðu, pabbi, en ég varð að fara
þangað. ... Eg skal segja þér allt seinna. Hún kyssti hann létt á
vangann og þaut upp stigann.
Þetta var ekki málefni sem hægt var að ræða við miðdegisverð-
arborðið, þar sem þjónarnir gengu fram og aftur. Taugaæsandi ang-
istin, sem Soames hafði liðið um daginn og feginleikinn yfir því að
hún kom ósködduð heim, létti nokkuð skap hans. Þetta líf var ein-
kennilegt. Hann var orðinn 65 ára og hafði ekki ennþá meiri stjórn
á geði sínu. í smokingjakkavasanum var bréf frá Annettu. Hún
ætlaði að koma heim eft.ir hálfan mánuð, og hann var því feginn
að hún var á ferðalagi einmitt nú. Hann skotraði augunum til dótt-
ur sinnar. Af því hvað hún var innileg við hann, ja, næstum ísmeygi-
leg, fann hann það á sér að hún ætlaði að biðja hann bónar, og hann
fann með sjálfum sér að það yrði skynsamlegast fyrir hann að láta
að óskum hennar.
Þegar þau höfðu matazt, var hann búinn að búa sig undir það
versta. Hún settist á skemil við fætur hans og lagði hendur sínar
ofan á hans.
— Elsku pabbi minn, vertu nú góður við mig. Eg varð að hitta
Jon, hann skrifaði mér. Hann ætlar að reyna að tala við móður
sína, en mér hefur dottið í hug að örlög okkar hvíli í þínum hönd-
um. Ef þú talaðir við hana, og segðir henni að það væri engin hætta
á því að fortíðin yrði dregin fram í dagsljósið, þá.... Það getur
ekki verið svo erfitt fvrir þig að tala við hana núna, aðeins þetta
eina sinn, nú þegar faðir Jons er látinn.
- Það er alveg útilokað, sagði Soames æstur.
— Heyrðu mig nú, pabbi, sagði Fleur, án þess að líta upp, — i
rauninni hefur þú ekkert á móti því að tala við hana.
Soames þagði. Fleur hafði skellt á hann þeim sannleika, sem hann
vildi ekki einu sinni viðurkenna fyrir sjálfum sér.
— Þú getur þetta vel, pabbi, ég veit að þú getur það, sagði Fleur
og þrýsti hönd hans að kinn sinni. -—- Eg veit þú vilt ekki að ég
verði óhamingjusöm alla ævi, eða viltu það kannski?
Það sem hún gat verið ísmeygileg, þegar hún vildi fá vilja sín-
um framgengt. Og hversu mikið sem hann reyndi að telja sjálfum
sér trú um að henni þætti vænt um hann, var hann ekki alveg'
viss. Það eina sem hún hugsaði um, þessa stundina, var þessi Jon.
Hví skyldi hann hjálpa henni til að ná í þennan náunga, sem fyrir-
gerði ást hennar á föður sínum? Eftir venjulegum lögmálum For
syteættarinnar var það heimska. Átti hann að koma henni yfir í
tjaldbúðir óvinanna, til konunnar, sem hafði orsakað óhamingju
hans? Það yrði til þess að þetta eina lífsblóm hans hyrfi úr lífi
hans....
Þá fann hann að hönd hans var vot, og hann hrökk við. Hann
þoldi ekki að sjá hana gráta. — Jæja, jæja, sagði hann, — ég skal
hugsa um þetta og sjá hvað ég get gert. Svona, svona. . . .
Soames fór til Robin Hill með lestinni, og gekk frá stöðinni, eft-
ir stígnum, sem lá upp brekkuna, og var eiginlega óbreyttur frá
því fyrir þrjátíu árum. Hann var þreyttur og sveittur og hann titr-
aði af taugaæsingi fyrir þvi sem beið hans. Hann varð að gæta þess
að vera nógu virðulegur og láta ekki sjá á sér geðshræringarnar,
nú þegar það valt á því að sameina þessar tvær ungu manneskjur,
Eina fyrir 4 ára, eina fyrir 12 ára og eina fyrir 35 ára.
Já, ég varð var við kúluna.
Hafið þér aldrei komið seint lieiin úr jólaboði?
V__________________________________________________________________J
VIlvAN-JOLABLAÐ 71