Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 31

ÞVOTTAKONAN
ar sagnir, sem sagðar voru sem
rökkursögur fyrri tíma.
En máttur þióðtrúarinnar er mik-
ill og þjóðsagan gerist ennþá iafnt
í bergi og hól sem sýnilegum mann-
heimi.
egar ég var barn að aldri, 10
— 12 ára gömul, sendi móð-
ir mín mig fram á dal, þar sem
fólkið heimanað var að skera svörð.
Hún bjó vei um kaffið, en áminnti
mig þó um að hafa hraðann á, svo
það ekki kólnaði of mikið á leið-
inni.
Næsti bær við okkar var Skeggja-
brekka, og voru börnin þar á svip-
uðu reki og við systkinin í Garði..
Mikil vinátta og samgangur var
milli unglinganna á þessum tveim
bæjum. En þar sem Garðá var þá
óbrúuð, olli það okkur talsverðum
örðugleikum að ná saman svo oft
sem okkur lék hugur á, enda þótt
lögð væri mjó göngubrú yfir ána
þegar bezt lét á sumrin.
Og ekki verður því neitað að oft
vættum við fót á leið til vinafunda.
Þegar ég kom upp fyrir Hálsinn
á leið minni með kaffið til fólks-
ins, verður mér litið til baka og út-
eftir þangað sem kallaður er Voti-
hvammur, sé ég þá að þar er fjöldi
barna að leik.
Mér dettur strax í hug, að þarna
séu krakkarnir frá Skeggjabrekku,
Ósbrekkukoti og Ósbrekku. Þetta
olli mér mikillar gleði og það svo,
að þrátt fyrir það loforð, sem ég
hafði gefið móður minni, set ég frá
Nú skuluð þið heyra nokkrar
huldufólkssögur, sem til hafa orð-
ið í vitund samtíðarinnar.
Fullorðin kona í einni nyrztu
byggð íslands, segir svo frá:
mér byrðina og hleyp sem fætur
toga út eftir til krakkanna.
Það vakti athygli mína, hve börn-
in voru vel klædd, sérstaklega stúlk-
urnar, en þær voru í marglitum
kjólum, og fór ég þá að brjóta heil-
ann um hvernig þær hefðu eignazt
þessi fínu föt, því þá var ekki auð-
ur í hvers manns garði i minni sveit.
Ég hélt stanzlaust áfram þangað
til ég er komin rétt í námunda við
börnin. Þau líta þá upp og horfa
hvatskeytlega til mín, og verður
mér þá óðara Ijóst að ég þekki ekk-
ert þeirra, en í sama bili hverfur
allur hópurinn rétt sem hann yrði
uppnuminn.
Ég tók óðar til fótanna þangað
sem ég hafði skilið eftir dótið mitt,
settist þar niður litla stund svo ótta-
slegin að ég mátti mig hvergi hræra,
en hélt svo áfram ferð minni.
I byriun datt mér ekki f hug að
setja þetta í samband við huldu-
fólk, og svo spurði ég móður mína,
hvað hún áliti um þetta, en hún gaf
frásögn minni lítinn gaum, og
fannst mér helzt sem hún liti á
þetta sem einhvers konar ofskynj-
un eða missýningu.
En það var langt frá því að svo
væri. Ég var orðin það gömul, að
ég kunni full skil á því sem fyrir
augu mér bar.
Framhjá svonefndu Grjótleiti á
Garðsdal eru heitar laugar.
Þangað var svo að segja allan árs-
ins hring farið með þvott frá þrem
bæjum, þ. e. Garði, Auðnum og
Skeggjabrekku. Var næstum ein-
stakt að af þessu skyldu aldrei hljót-
ast slys að vetrarlagi, því mjög snjó-
flóðahætt er á dalnum.
Þegar atvik það gerðist, sem hér
um ræðir, bjuggu á Auðnum Anna
Guðvarðsdóttir og Jón Magnússon.
A sumrin var það siður í Garði
að reka kýrnar fram fyrir girðingu,
sem Iá neðan við Grjótleitið.
Svo var það einn morgun á ní-
unda tímanum, að Aðalheiður í
Garði er send með kýrnar fram
eftir.
Þegar hún er komin nokkuð áleið-
is, sér hún hvar kona kemur fram-
an yfir Kverkar og fer yfir Háls-
inn fram á dal.
Nokkuð fannst Aðalheiði undar-
legt, að Anna húsfreyja í Auðnum
skuli vera á ferð svo snemma dags
með þvottinn, því hún hafði margt
fólk í heimili og þurfti því að
sinna talsverðum morgunverkum og
var þess vegna vön að vera á ferð
síðari hluta dags.
egar Rögnvaldur Rögnvalds-
son, síðar bóndi á Kvíabekk
( Ólafsfirði, bjó ( Tungu ( Stíflu, fór
hann einhverju sinni ásamt fleiri
Þegar Aðalheiður var búin að
koma kúnum fram fyrir girðinguna,
heldur hún opnu hliðinu og bíður
konunnar, sem hún taldi vera Önnu
á Auðnum. En konan gefur þessu
engan gaum heldur stikar framhjá
hliðinu og er líkast því sem hún
fari gegnum girðinguna, sem þó
var fjórir strengir og þvi talsvert
há.
Verður Aðalheiði þá Ijóst að hér
er ekki á ferð kona sú, sem hún
hafði búizt við, heldur einhver
önnur sem hún hefur aldrei séð.
Kona þessi var í rauðri blússu og
bláu pilsi og hleypur nú fram
Grjótleitið í áttina til lauganna. Hún
bar stóran, troðfullan poka á bak-
inu.
Aðalheiður hleypur nú dauð-
skelkuð heim á leið og hefur orð á
þessu við föður sinn. Sagði hann
henni að þarna mundi hafa verið
ó ferð huldukona, sem heimili ætti
í klettabelti ofan við Auðnir, en
þar kvaðst hann vita að byggi
huldufólk.
Er því ekki ólíklegt að fleiri hafi
notið heitu lauganna í Garpsdal en
almenningur vissi.
mönnum kaupstaðarferð út í Ólafs-
fjarðarhorn.
Þegar þeir komu að utan aftur
Framhald á bls. 86
BÖRNIN I VATNAHVAMMI
HULDUFÓLK í HVARFDAL

.4J4 4JI
VIKAN-JÓLABLAÐ 31