Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 73

Ágústus . . . .
Framhald af bls. 27
ekki sízt að þakka Antoníusi,
enda var þetta hans fag. Síðan
skiptu þeir ríkinu með sér, sem
kunnugt er. Oktavían fékk vest-
urhelminginn í sinn hlut og
stýrði honum af ráðadeild, en
Antcníus ráðskaðist með austur-
hlutann og hegðaði sér hvorki
verr né betur en búast mátti við
af svoleiðis dólgi. Svall það og
saurlifnaður sem var aðal menn-
ingarinnar fyrir Miðjarðarhafs-
botnum var honum vel að skapi,
og hann hellti sér út í hin og
þessi austurlenzk skrípalæti eins
og Bakkusarblót og lét jafnvel
tilbiðja sjálfan sig sem holdtekju
áfengisguðsins. Átti það raunar
sæmilega við, því að leitun var
á öðrum eins fyllirafti og þessum
voldugasta manni Rómaveldis.
Loksins komst hann í slagtog við
Kleópötru Egyptadrottningu sem
frægt er orðið, og mátti eftir það
heita alger aumingi. Þegar til
borgarastríðs kom með þeim
Oktavían, eins og verða hlaut
fyrr eða síðar, beið hann skjótan
ósigur og þau Kleópatra sviptu
sig bæði lífi. Kleópatra hafði að
vísu tilburði til að tæla Oktavían
til fylgilags við sig á sama hátt
og Sesar og Antoníus áður, en
það mistókst. Sýnir þetta betur
en flest annað kalda greind og
sjálfsstjórn Oktavíans, því að yf-
leitt mátti hann ekki sjá pils
frekar en þeir frændur aðrir.
Son hafði Kleópatra átt með
Sesari, er Sesaríon hét og var
nauðalíkur föðurnum í sjón.
Þennan pilt, sem þá var seytján
ára, lét Oktavían drepa, til að
fyrirbyggja hugsanlega sam-
keppni úr þeirri átt. Hinn nýi
Sesar var þannig ekkert að tví-
nóna við að ganga á milli bols og
höfuðs á þeim, sem hann taldi
geta orðið sér til einhvers háska
eða trafala, enda dugði ekkert
elsku mamma í rómverskri
valdabaráttu þá fremur en
endranær. En það má hann eiga
að hann var laus við ofsóknar-
brjálæði og slátraði þegnum sín-
um ekki sér til gamans svo heit-
ið gæti, líkt og margir samtíma-
menn hans og eftirmenn. Kaldur
og rökfastur þankagangur hans
útilokaði með öllu slíkar öfgar.
Þegar Oktavían kom til Rómar
frá Egyptalandi (árið 30 f.Kr. sem
kalla má fæðingarár rómverska
keisaradæmisins), var honum að
sjálfsögðu tekið með kostum og
kynjum. Meðal þeirra er urðu til
að sýna honum virðingarvott var
fátækur handverksmaður einn,
er færði leiðtoganum að gjöf
hrafn, sem hafði sér til ágætis
að geta sagt: „Heill þér, Okta-
vían Sesar, sigurkrýndi her-
stjóri.“ Oktavían varð glaður
við og gaf manninum of fjár fyr-
ir fuglinn, en litlu síðar kom
kunningi hrafnagjafarans til
leiðtogans og sagði honum í ó-
spurðum fréttum, að handaverks-
maðurinn hefði að vísu haft tvo
hrafna í læri; hafði hinum til
vonar og vara verið kennt að
færa Antoníusi samskonar sigur-
kveðju. En þann lærisvein hafði
kennarinn snúið hið snarasta úr
hálsliðnum er fréttist um úrslit
orrustunnar við Aktíum. Okta-
vían taldi manninum mátulega
refsað fyrir þennan tvíveðrung
með því að skikka hann til að
gefa uppljóstrunarmanninum
helming þess fjár, sem hann
hafði þegið fyrir heppnari
krummann.
Ekki verður það sagt um
í þessari bók opinberar Juliette Benzoni einn einu sinni
fágæta hæfileika sína til að segja sögu. Lýsingar henn-
er eru myndrænar og Ijósar og baksviðið er liið glæsta
Frakkland fimmtándu aldar. IJröð og spennandi at-
burðarásin gerir þessa sögu að sjálfstæðu, örlagaþrungnu
verki, sem stendur fyllilega jafnfætis öðrum bókum
hennar nni sömu sögupersónu, (’atherine.
í fyrra kom út fyrsta bók höfundar á íslcnzku um
Catherine er hél „Sú ást brennur lieitast“, og fékk mjög
góðar viðtökur losenda.
Fæst hjá næsta bóksaia
HILMIR H.F. SKIPHOLTI 33
PÓSTHÖLF 533 SÍMI 35320 REYKJAVlK
VlIvAN-JOLABLAÐ 73