Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 19

INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON, RITHÖFUNDUR OG RITSTJÖRI RABBAR HÉR UM FÖÐUR
SINN OG BYSSUNA HANS, UM ÆTTARKVEDSKAP OG JAMBUSA, ORÐ OG GÖÐA LES-
ENDUR, TILORÐNINGU BÖKA SINNA, RITARFLEIFÐ ÍSLENDINGA OG NÚTÍMABÖKMENNT-
IR, SVO NOKKUÐ SÉ NEFNT. ÞETTA ER ÞRÓTTMIKIÐ OG SKORINORT VIÐTAL.
Sigurður Hreiðar skráði. - Ljósm.: Kristján Magnússon.
þegar þú varst kannski búinn að ríða honum heil-
an dag í smalamennsku, dengja honum um, þá var
hann allur orðinn annar gripur. Risinn upp að
framan, glaðvaknaður, fór á fljúgandi góðgangi,
og viljugur úr hófi fram. Hann bara hitaði sig
upp, sko, hitaði sig upp!
— Nei, það eru engar sögur af þessari svipu.
En einu sinni man ég, að pabbi var að temja
hest, rauðan minnir mig, stóran, fallegan grip,
sem aldrei varð neitt, einn af þessum hlutum,
sem valda manni vonbrigðum. Einhvern tima
vantaði taum á beizlið hjá honum, en hann fann
ÞaS væri gott fyrir atvinnuþrasara og smó-
letursdólkahöfunda, að taka upp málið og
spyrja: Átti að segja, að Stefón G. væri
moldugt skáld? Eða var hann moldugur
maður? Eða varð hann stundum moldugur?
En þetta fólk les hægt og stanzar. Stanz-
ar við orð eins og moldugt skáld. Og það
er svo mikils virði.
V______________________________________________;
ógurlega svert manillatóg og klauf það í end-
ann svo hann kom helmingnum af því gegnum
beizlishringjuna og hnýtti svo. Svo fór hann að
smala eða eitthvað, og sat á þessum rauða með
þetta voðalega manillatóg í lúkunum, og hestur-
inn bar sig vel og var fallegur, en komst ekkert
ófram. Þó sagði pabbi eitthvað á þessa leið:
Lengi hefur ævin verið aum,
en alla jafna skal þó vera glaður.
Það er hart að halda í svona taum,
og hugsa sér að ríða eins og maður.
— Hann gerði mikið af vísum sér og öðrum
til skemmtunar, en lítið af spekilegum niður-
stöðuvísum. Vfsurnar hans urðu til af ákveðnu
Ég var lengi með upphafið að Landi og
sonum og skrifaði það oft um. Og sé það
þvingað, er það hreinlega fyrir of mikla
vinnu, og mikla umhugsun. Og gagnvart
tungunni getur of mikil vinna þýtt, að
maður sé farinn að niðast á henni, drepa
hana niður. Orðin sjálf eiga að fá að lifa,
þeim er ekki bara raðað eins og steinum
í vegg.
V_____________________________________________y
tilefni hverju sinni, eins og hann væri að komm-
entera einhvern atburð.
— Það er mikið um hagyrðinga í kringum þig,
minnsta kosti föður þíns megin.
— Já, það er töluverð orðlist þeim megin, og
menn hafa gaman af góðum, velskrifuðum hlut-
um. Þegar ég var að yrkja á árum áður, sem
strákur, var ég alltaf tekinn í karphúsið, af því
ég þótti ekki yrkja nógu kórrétt. Það varð að
vera kórrétt og góð hugsun í því og einhver fal-
legur hlutur, og svo máttu ekki vera nein auka-
atriði, eins og til dæmis það sem þeir kölluðu
jambusa og alls konar svoleiðis hluti, sem ég
veit ekki enn þann dag í dag hvað er. En þeir
voru alls staðar að finna þessar lýs í mínum
kveðskap. Þetta varð til þess, að ég steinhætti
að reyna að yrkja, því ég vissi, að ég myndi
aldrei geta ort svo ættinni líkaði. Ég ætlaði sko
ekkert að liggja undir þessum körlum.
— Ég á einn ágætan frænda hér í Reykjavík,
sem heitir Jóhann Magnússon frá Mælifellsá.
Hann er mikill dásemdar maður. Hann er einn
Það er rétt, að ég var aS skrifa mig frá
einhverju í 79 af stöðinni, og sjálfsagt er
maður að skrifa sig frá einhverju ! öllum
bókum. En það var ekki kvenmaður. Þær
hafa ekki garfað í mér þannig, að ég þurfi
að skrifa um þær bækur, ha! Hitt er svo
annað, að það er ákaflega gott að nota
þær í bókum.
V_____________________________________S
af þessum mönnum, sem lifir fyrir skemmtilega,
velsagða hluti, án þess beint að vera að dengja
þeim á mann. Maður kannski hefur það með
honum svona í hálfgerðri þögn — við vitum
báðir af því. Þetta eru þægilegir menn. Þeir
tala um það, og af því að þeir hafa talað um
það, nýtur maður þess með þeim. En þeir segja
ekki: Sjáðu, hvað hann gerir þetta vel! Þeir
segja það aldrei. Mér þykir ákaflega vænt um
það, hvað ég á gott atlæti hjá mínu fólki, ein-
mitt í þessum greinum.
— Af þessu gæti maÖur dregið þá ályktun, að
ættinni hafi líkað það, sem þú skrifar ! óbundnu
máli. Annars værir þú hættur því líka.
— Ég skal ekki segja um það. En þetta er allt
kurteist fólk, og ég gæti ímyndað mér, að af
því að það hefur ekki sjálft fengizt við að skrifa
prósa, lætur það prósann kyrran liggja sem slík-
an. En það hefur sjálft fengizt við að gera vís-
ur og telur sig því hafa hugmynd um, hvernig
eigi að gera það. Og þá er maður kominn inn
á sviðið, sem maður verður að standa sig á.
VIKAN-JÓLABLAÐ 19