Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 70

Mont, Sir Lawrence, 9. barón, sonur .... Elzti sonur (og erf-
ingi): Michael Conway, fæddur 1895.... Segðu mér eitt Winifred,
getur þú séð nokkuð sameiginlegt með verðandi baróni og bókafor-
lagi?
Fólk gerir sitt af hverju nú til dags, sagði Winifred. — Það
þykir ekki lengur fínt að lifa aðeins af eignum sínum. Það er
öðru vísi en þegar við vorum ung. Þá mátti maður ekki gera neitt
gagn, ef maður átti að halda virðingunni.....
— Þessi ungi Mont, sem ég er að tala um, er mjög hrifinn af
Fleur. Ef það gæti orðið til þess að fá hana til að gleyma hinum, væri
það kannski skynsamlegt að ég mælti með honum?
Hvernig lítur hann út? spurði Winifred.
Hann er ekki sérlega fríður, en mjög þægilegur. Hugmyndir
hans eru nokkuð óljósar. Faðir hans á nokkuð stóran herragarð.
Ungi maðurinn virðist vera mjög ástfanginn, — en það er svo sem
aldrei að vita....
— Nei, það er erfitt að dæma um slíka hluti, sagði Winifred og
andvarpaði. — Ég hefi alltaf álitið það skynsamlegast að blanda sér
ekki í slíka hluti.
Alla leiðina heim til Mapledurham hugsaði Soames um það hvort
hann ætti að segja Fleur að faðir Jons væri dáinn. Jon myndi
örugglega erfa mikið fé, og að öllum líkindum húsið, þetta hús,
sem hann á sínum tíma byggði handa Irenu, og arktitekt þess, varð
til að eyðileggja hjónaband ahns. Átti dóttir hans að verða húsmóðir
i þessu húsi? Það væri kaldhæðni örlaganna. Soames hafði látið
byggja þetta hús, til að styrkja hjónaband sitt og til að veita af-
komendum sínum fastan samastað. Sonur hennar og Fleur? Afkom-
endur þeirra yrðu þá á einn hátt tengiliður milli hans og Irenu.
Þetta var svo goðsagnakennt að það stangaðist á við heilbrigða
skynsemi. — Og þó — þetta gæti verið hagstætt og ætti að vera
framkvæmanlegt nú, þegar Jo var horfinn. Það að steypa saman
tvennum Forsyte-auðæfum var eiginlega nokkuð freistandi hug-
mynd. Og þá yrði hún, Irene, á einn hátt tengd honum aftur. . .
Þvæla. Brjálæði. Hann hrinti ákveðinn þessarri hugsun frá sér.
Þegar hann kom heim til sín, heyrði hann smelli í knattborðs-
stofunni, og þegar hann leit inn um gluggann, sá hann Mont hinn
unga halla sér yfir borðið, en Fleur stóð með kjuða í hendinni og
horfði hlæjandi á hann. Mikið var hún yndisleg. Það var engin furða
að ungi maðurinn væri ástfanginn af henni. Michael Mont átti líka
von á titli og eignum. Gömlu mennirinr í Forsyteættinni höfðu
reyndar alltaf haft horn í síðu aðalsfólks, en það gat ekki skaðað
að þessi ungi maður var erfingi titils og eigna. Michael hafði ekki
augun af Fleur og bað var tilbeiðsla í svipnum. Soames komzt við.
Hann flýtti sér inn til þeirra og sagði glaðlega: — Látið mið vera
markavörð.
Hann settist á upphækkaðan stól við markatöfluna og gaut aug-
unum út undan sér á ungu hjúin. Þegar leikurinn var búin kom
Michael til hans.
-Eg er byrjaður að vinna við forlagið, herra Forsyte. Það er
reglulega skemmtilegt að fást við viðskipti, finnst yður það ekki?
Þér hljótið að hafa kynnzt mönnum og málefnum, sem málafærslu-
maður?
— Óneitanlega.
Á ég að segja yður hverju ég hefi tekið eftir? Fjársýslumenn
eiga ekki að bjóða minna en þeir hafa ráð á fyrir vöruna, þeir
eiga að bjóða meira og fá afslátt. Og svo er það líka annað, ef við-
skiptavinur vill losna undan samningum, þá á ekki að halda þeim
föstum, menn eiga að fá að vera frjálsir....
■— /F.tlar forlag yðar að vinna eftir þessum meginreglum? spurði
Soames þurrlega.
— Ekki ennþá, En það kemur, sagði Michael.
Bara að forlagið verði þá ekki farið á hausinn.
— Nei, herra Forsyte. Ég hef tekið eftir ýmsu, sem sannar þessar
hugmyndir mínar, því mannlegri sem maður er, því betri möguleika
hefir maður í viðskiptalífinu. En nú verð ég, því miður að kveðja
ykkur Fleur. Ég þarf að fara heim.....
Þegar ungi maðurinn var farinn fann Soames það á sér að Fleur
vildi tala við hann.
— Pabbi, hefir þú gert eitthvað til þess að Jon skrifar mér ekki?
Soames hristi höfuðið. — Nei, auðvitað ekki. Hefirðu ekki lesið í
blaðinu að faðir hans er látinn, hann dó fyrir nokkrum dögum.
— Ó, vesalings Jon. Hversvegna sagðirðu mér þetta ekki fyrr?
— Ég veit aldrei neitt um þig, sagði Soames dræmt, —- þú segir
mér aldrei neitt.
— Já, en það myndi ég gera, ef ég væri viss um að þú vildir
hjálpa mér.... Ó, pabbi minn, þegar maður hefir aðeins eitt í
huga, þá gleymir maður kannski öðrum. Þú mátt ekki vera mér
reiður.
Soames bandaði frá sér með hendinni, eins og til að forðast frek-
ari samræður um þetta efni.
70 VIKAN-JÓLABLAí)