Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 38

ÞÉR LÆRIO NYTT
TUNGUMAL
4 60 TIMUM..I
Á ótrúlega skömmum tíma, læriö þér nýtt
tungumál. Heimsins beztu tungumála-
kennarar leiöbeina yður, á yðar eigin
beimili, hvenær sem þér óskiö.
LINGUAPHONE
tungumálanámskeið á hljómplötum:
ENSKA, ÞÝZKA, FRANSKA, SPÁNSKA,
PORTUGALSKA, ÍTALSKA, DANSKA,
SÆNSKA, NORSKA, FINNSKA,
RÚSSNESKA, GRÍSKA, JAPANSKA o. fl.
$7.;«
m
j í
&. -
0

!
HLJÖÐF/ERAHÚSIÐ LAUGAVEGI 96 SÍML13656
Framhald af bls. 29
Mulligan hristi höfuðið dapur-
lega. — Drottinn minn sæll og
góður, frú Camber. Þú ert skrýtin.
Þú ert eins elskuleg og hægt er að
hugsa sér og þú ert — jafn fljót að
taka ókvarðanir og ég að depla
augunum. Svardagar hjálpa ekki,
þú sverð ekkert mín vegna. Ann-
aðhvort erum við hrein eða ekki.
Ef þessi kona Montezar heldur
kjafti sé ég aðeins eina hættu —
fingraförin, sem þið hljótið að hafa
skilið eftir ó snekkjunni.
— Það eru engin fingraför, sagði
óð. — Ég h reinsaði þau öll, óður
en ég fór fró borði.
Þau störðu á mig og ó andliti
Alísu var svipur, sem ég hafði
aldrei séð áður. Ég reyndi ekki að
túlka hann, ég sá hann bara og
mér leið betur.
38 VTTCAN-JÓLABLAÐ
— Gott, sagði Mulligan. — Ég
ætti að fara til sólfræðings fyrir
þetta, en ég skal halda leiknum
áfram. Við göngum fró bótnum í
nótt, Camber. Við drögum hann á
land og hreinsum hann. Ég ek ykk-
ur heim og síðan komum við bíl
Shlakmanns fyrir.
- Hvar?
— Lótið mig um það.
— Hvað svo?
— Svo bíðum við og sjóum hvað
gerist.
Það tók yfir klukkustund að þvo
aluminíumbátinn, þurrka, setja
hann aftur ó sinn stað, þar sem
hann var geymdur yfir veturinn ó
bakkanum og síðan að ausa ó hann
óhreinindum, þar til hann var orð-
inn eins og hinir bótarnir, sem
höfðu staðið þarna allan veturinn.
Við rifum utanborðsmótorinn í
parta og settum hann í hreinsilög
og þegar þessu öllu var lokið var
ég svo þreyttur, að ég gat varla
staðið ó fótunum. Ég sofnaði í
bílnum meðan Mulligan ók okkur
heim og þegar hann hleypti okk-
ur út fyrir framan húsið var tekið
að grána fyrir nýjum degi.
Það er erfitt fyrir mig að lýsa
því nákvæmlega hvernig mér leið
þegar ég steig út úr bflnum fyrir
framan húsið okkar. Fyrst fannst
mér að ég hefði verið burtu í
marga mánuði og augu mín fyllt-
ust tórum einfaldlega af því að
vera kominn heim aftur. Svo fannst
mér að ég hefði aldrei farið neitt
og allt sem gerzt hafði, hefði að-
eins verið draumur og sú kennd
var svo óköf að ég varð að beita
mig hörðu til að ýta henni fró mér.
Alísa fór með Pollý en Mulligan
stöðvaði mig við dyrnar og sagði,-
— Camber
Ég skynjaði hvað nú myndi
koma. — Camber, ég ætla að
kveðja þig.
Við tókumst í hendur.
— Þú skilur, Camber — komdu
ekki aftur til bátaleigunnar. Aldrei.
Hvorki þú né konan þín.
Ég kinkaði hægt kolli.
— Veizu hversvegna?
— Það verður víst svo að vera,
sagði ég.
— Engin önnur leið. Þú og ég,
Camber, við verðum að gleyma
því að við höfum nokkru sinni vit-
að hvor um tilvist hins. Við verð-
um að læsa það einhvers staðar
inni í okkur og við megum aldrei
hafa neins konar samband. Ég var
aðferð þín til að komast niður eftir
ánni og út í fenin. Ef ég hef hvergi
komið þarna nærri hefurðu ekki
getað með neinu móti komizt nið-
ur eftir ónni og út í fenin, skil-
urðu?
Ég kinkaði kolli.
— Haltu þó fast við það. Þú
þekkir mig ekki, við höfum aldrei
sézt. Við höfum aldrei talað sam-
an og þú hefur aldrei setið í nein-
um aluminíumbáti. Þetta er allt
mólið og ef við getum farið að
trúa því sjólfir verður allt í lagi.
— Það hefur aldrei verið neitt
samband milli okkar, sagði ég.
— Aldrei er mikið. Fyrst um
sinn höldum við okkur við það.
— Þetta er skrýtið, sagði ég. —
Ég meina, ég hef aldrei þekkt
neinn eins og þig, Mulligan. Ég
meina ekki bara mann sem ég hef
talað við, heldur mann sem ég hef
komið svo nærri að ég gæti saat
við einhvern: — Hann er vinur
minn.
— Heimurinn er fullur af vinum,
Camber.
— Þinn heimur, Mulligan. Ekki
minn.
Mulligan yppti öxlum. — Ævin
er löng, Camber. Lóttu ekki þessa
andskota hrekja þig fram og aftur.
Stattu fyrir þínu.
Ég kinkaði kolli.
— Þú ert bara djöfull góður
sjálfur, sagði Mulligan og brosti.
Svo tókumst við aftur í hendur
og hann sté inn í bílinn sinn og
ók burtu. En hann tók ekki með
sér það, sem hann hafði sagt við
mig. Enginn hafði sagt neitt nó-
kvæmlega svona við mig áður.
14: LYKILUNN
Pollý var enn steinsofandi, þeg-
ar Alísa setti hana í bólið. Telpan

— Það er lang eðlilegast að þau
séu öll með hendurnar í vösum
mínum.