Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 76

verið farnir að kosta eitthvað
eftir allt þetta ferðalag.
Að sjálísögðu gleymdi vel-
ferðarkeisarinn Ágústus ekki
höfuðborginni sjálfri og íbúum
hennar. Hann vildi útrýma
durgshætti þeim og búraskap,
sem löngum hafði einkennt Róm-
verja, og gera þá að menningar-
fólki að grískri fyrirmynd. Hann
stóð fyrir miklum byggingum til
að fegra borgina, byggði leik-
hús, hof, bókasöfn, vatnsleiðsl-
ur og klóök, bæði stórmannlega
og af smekk. Um hann var með
sanni sagt að hann hefði tekið
við borg _ úr tígulsteini og skil-
að henni frá sér úr marmara.
En þessum skarpa og skíra
manni var vitaskuld ljóst, að
ekki voru öll utanaðkomandi á-
hrif jafn holl. Rómverjar höfðu
til þessa verið duglegastir við
að læra lesti Grikkja og Austur-
landabúa og útfært þá síðan í
enn grófari og sóðalegri mynd
en lærifeðurnir, eins og lítt sið-
uðu fólki hættir til þegar það
reynir að tileinka sér svallhætti
fína fólksins. Ágústus vildi aft-
ur á móti að þeir lærðu aðeins
það skárra í fari útlendinganna
en hefðu að öðru leyti í heiðri
svokallaðar fornrómverskar
dyggðir, einfalda og hóflega lifn-
aðarhætti. Hann vildi gera Róm-
verja að slíku fyrirmyndarfólki,
andlega og líkamlega, að skatt-
landsbúarnir teldu yfirráð þeirra
blessun en ekki plágu. Róm átti
að verða samboðin hlutverki
sínu sem drottning heimsins.
Þitt er, ó Róm, að ríkja yfir
heimskringlu jarðar,
gef þú auðmjúkum grið, en
dramblátum dýrkeyptan
frið
kvað Virgill.
En eitt er að vilja og annað
að geta, og það mátti þessi vel-
meinandi ríkisleiðtogi sanna í
þessu tilfelli. Hann taldi rökrétt
að byrja félagslegar umbætur
neðan frá með því að endur-
vekja virðingu landa sinna fyr-
ir heimilislífi og hjónabandi, og
var ekki seinna vænna, því um
þessar mundir mátti heita að
hjónalíf hefði lagzt niður með
Rómverjum. Sívaxandi erlend á-
hrif vöktu fróðleiksfýsn kvenn-
anna og gerðu að verkum að
þær nenntu ekki lengur að helga
sig búi og börnum; þessháttar
sýsli var þrælum og ambáttum
trúað fyrir. Þessari útsláttarsemi
fylgdi svo frjálst framtak í kyn-
ferðismálum, þannig að á síð-
ustu tímum lýðveldisins var tal-
ið til stórtíðinda ef kona var
trú eiginmanni sínum. Hjóna-
skilnaðir gengu fljótt og greið-
lega fyrir sig. Júlíus Sesar og
Markús Antoníus voru báðir
fjórkvæntir, og á dögum Ágúst-
usar var hefðardama ein gift
tuttugu og þremur sinnum og
varð tuttugasta og fyrsta eigin-
RAH'HA-HAKA 500 þvottavélin yðar mun ávallt skila ySur íull-
komnuin þvotti ef þér aðeins gætið þess að nota rétt þvottakerfi,
þ.e. það sem við á fyrir þau efni er ér ætlið að þvo.
Með hinum 12 fullkomnu þvottakerfum og að auki sjálfstæðu
þe.vtivindu- og dælukerfi, leysir hún allar þvottakröfur yðar.
hvottakeri'in eru:
1, Ullarþvottur 30°. 7. Viðbótarbyrjunarþvottur 90°.
2. Viðkvæmur þvottur 40°. .8 Heitþvottur 90°.
3 Nylon. Non-Iron 90°. 9. Litaður hör 60°.
4. Non-Iron 90°. 10. Stífþvottur 40°.
5 Suðuþvottur 100°. 11. Bleiuþvottur 100°.
0 lloitþvottur 60° 12. Gerviefnaþvottui 40°.
Cg að auki sérstakt kerfl fyrir þeytivindu og tæmlngu.
FiAFHA-HAKA 500 er sérstak-
lega hljóðeinangruð. — Geiur
staðið hva. sem er án þess að
valda hávaða.
Öruggarl en nokkur önr.ur
gagnvart forvitnum bömum og
unglingurn.
Hurina er ekki hægt að opna
fyrr en þeytivindan er STÖÐV-
UÐ og dspian búin *í tæma
vélina.
kryddi og reykelsi, silkidúkum,
fílabeini og gimsteinum.
Og í sambandi við þessa Ind-
landsverzlun Rómverja má
benda á eitt enn, sem líkt er
með þeim friðarhöít5ingjunum,
Jesúsi og Ágústusi.
Vitringar úr Austurátt
ei við dvöldu og fóru brátt
þess hins kjörna kóngs að leita
kóngi lotning þeim að veita,
mestum sem að alinn er. .. .
Þetta er auðvitað kveðið um
þá þrjá spöku menn, sem jóla-
stjarnan vísaði á jötuna í Betle-
hem. En Ágústus fékk einnig
heimsókn austrænna vitringa, og
þeir voru líka þrír. Voru þeir
sendiboðar indversks stórkon-
ungs, er kvaðst hafa undir sér
7(» VIKAN-JÓLABLAÐ
hvorki meira né minna en sex
hundruð jarla; bauð hann
Ágústusi vináttu og stuðning
þeirra allra, svo og sjálfs sín.
Gestir Jesúsar færðu honum
sæmilegar gjafir í virðingar-
skyni, gull og vellyktandi, en
einn vitringanna sem Ágústus
sóttu heim lét sig ekki muna
um að ganga lifandi á bál hon-
um til heiðurs, líkt og menn
gera stundum enn þann dag í
dag í Indíalöndum þegar þeir
hafa mikið við.
En frægð keisarans náði ekki
einungis til Indíalanda, sem
flestum þóttu þó nógu fjarlæg
í þá tíð, heldur og til Kína.
Græðgi íbúa heimsveldisins í
kínverskt silki réði hér mestu
um, því að það var þá þegar
orðið tízkuvara hjá hefðar-
fraukum Rómar. Milligöngu í
þeirri verzlun höfðu íranskir
þjóðflokkar í Túrkestan og Par-
þar, þjóð sú írönsk er þá réði
Persíu, Mesópótamíu og fleiri
löndum og var líklega voldug-
ust á jörðinni næst Rómverjum
og Kínverjum. En ekki var þessi
bissniss neitt barnaspaug, því að
við norðurlandamæri Kína voru
Húnar, óskepnur þær mongólsk-
ar sem síðar létu betur á sér
kræla, en þeir rændu kauplest-
irnar hvenær sem þeir gátu
vettlingi valdið. Þegar Húnafar-
aldurinn varð óþolandi plága,
var tekið til bragðs að mutra
silkinu með ströndum fram til
Indlands og þaðan til Miðjarð-
arhafslanda. Mikið var nú á sig
lagt til að frúrnar fengju klút-
ana sína og líklega hafa þeir