Vikan - 05.12.1968, Blaðsíða 18

. vr er iGiiriw-
Ví GETÉGI tltlll
■ III ltllt.lt
Hann stendur uppi á stigapallinum þegar ég
kem inn úr gaddinum, ekki hár en þeim mun
hnellnari, glaður og léttur í lund eins og vant
er, einhvern veginn er hann aldrei vondur jafn-
vel þótt hann kunni að reiðast að utanverðu við
og við og hafa hátt. Hann er alltaf önnum kaf-
inn og vill hafa margt að ólmast í, samt hefur
hann á marga, hann getur rabbað við hvern
hann á marga, hann getur rabbað við hvern sem
er um hvað sem er.
Hann gerði sæluvikuna fræga eða kannski var
það Sæluvika, ssem gerði hann frægan. Hann
fór með lesendur upp á heiði að skera blástör
og lúra í pokanum hjá Balda á blautri jörðinni,
hlaupa fyrir kálfa á eftir. Hann leyfði okkur að
fylgjast með viftureimarskiptum á Keflavíkur-
veginum og afleiðingum þessarar smávægilegu
bilunar allt til enda, með honum stóðum við
álengdar og horfðum á soninn kveðja landið, og
hann sýndi okkur þjóf i Paradís. Og er ekki
nærri allt upp talið.
— Við skulum koma niður, segir Indriði G.
Þorsteinsson uppi á stigapallinum. — Þar á ég
kompu, sem er full af skrani svo það er ekki
hægt að tylla niður fæti, en við getum verið f
friði þar.
( kompuna örkum við, hún er ekki frábrugð-
in öðrum kompum þar sem karlmenn ráða ríkj-
um og er þess utan notuð til að taka við því,
sem ofaukið er í almennum húsakynnum þá
stundina. En hún er ríkulega búin húsgögnum
— sem raunar eru þar í geymslu mörg hver, heill
veggur þakinn bókum og þar er standlampi með
rauðri peru. — Ég leigði strák þetta herbergi,
segir Indriði, — hann var rómantískur og lét
rauða peru í lampann. Svo lætur hann sig síga
ofan í hægindastól en ég hreiðra um mig á svefn-
bekk. Indriði kveikir í pípu sinni, stuttri og
kubbslegri og bandar með eldspýtunni að bóka-
veggnum:
— Þessar bækur verður maður að fara með
afsíðis, þær eru svo Ijótar. En sá, sem á annað
borð les, hann verður að lesa pokketbækur. Svo
hefur maður kannski Hamsun uppi og aðrar fal-
legar og góðar bækur, en geymir þær Ijótu hér,
fullar af gáfulegum og góðum hlutum. Og mér
er uppálagt það, að verði einhver breyting á
húsnæði hjá okkur, skuli ég gera róð fyrir því,
að geta haft mitt drasl annars staðar en innan
um almennar vistarverur. Inn af bílskúrnum til
dæmis, kompu með gömlum ofni, eins og voru
á billjardstofum hér einu sinni, og allir spýttu á.
— Þarna ó veggnum er byssa föður míns.
Þefta er belgískur djöfull, ógurlega stór, hún er
númer tíu. Það fást engin skot í hana lengur.
Hún er orðin ónýt. Ónýt af því, að hann hlóð
hana sjálfur með þessum látúnspatrónum, sem
voru þá í gangi, og hlóð hana svoleiðis, að með
árunum gaf hnakkastykkið sig. Ef maður skýtur
úr henni núna, er svo mikið bil milli hlaupsins
og hnakkastykkisins, að patrónan bara puðrast
út! Hann kom alltaf blár og marinn, bæði á
18 VIKAN -JÓLABL AÐ
Mér er uppálagt, að verði einhver breyt-
ing á húsnæði hjá okkur, skuli ég gera
ráð fvrir því, að geta haft mitt drasl ann-
ars staðan en innan um almennilegar vist-
arverur. Innaf bílskúrnum til dæmis,
kompu með gömlum ofni, eins og voru á
billjardstofum hér einu sinni, og aliir
spýttu á.
handleggnum og siðunni og öxlinni og vangan-
um, þegar hann fór á skyttirí.
— Ég man, þegar ég fékk fyrst að skjóta úr
henni frammi í bæjardyrum á gamlárskvöld. Ég
hentist inn endilöng göngin af skothörkunni, en
byssan út á hlað. Með þessu drap pabbi hels-
ingja og tófur, einu sinni drap hann fjóra hels-
ingja í skoti og daft aftur fyrir sig, því hann var
með eina af þessum fínu hleðslum sínum. Svo
lagði hann helsingjana fram í skemmu, þeg-
ar heim kom, og fór svo úr bleytunni, því hann
fór aftur á bak ofan í keldu. En þegar við vor-
um langt komin að drekka kaffið, varð allt vit-
laust í bænum, þetta var lítill bær. En þá voru
þrír helsingjar að fljúga í skemmunni, hann hafði
rotað þrjá en bara drepið einn.
— Laxinn þarna er úr krossviði og er ná-
kvæmlega stærðin á stærsta laxinum, sem
tengdafaðir minn dró, það var i Laxá í Þing-
eyjarsýslu. Það eru ógurlegar skepnur í þeirri
á. Og flugan þarna er með veiðimannabæn, I
hope that some day even I may catch a fish like
that on such a fly, þessi krókur hefur aldrei ver-
ið borinn í vatn og ef það verður einhvern tíma,
verður það fyrir hákarl.
— Svipuna átti pabbi, en notaði ekki svipu
mikið. Hann átti hesta, sem voru karakterar. Og
maður var vaninn á að fara eins og þeir vildu,
nema náttúrlega vísaði maður þeim leiðina. Ég
ólst upp með tveimur hestum, brúnum og bles-
óttum, og þeir hafa karakter, eða einstaklings-
einkenni, í minni mínu, engu síður en fólkið,
sem ég ólst upp með. Það trúir því enginn mað-
ur, en hestar sko, þeir eru þannig, að maður
man þá alveg eins og menn. Þessi blesótti var
til dæmis þannig, að maður fór af stað á hon-
um, og hann var svona skeiðlullari, önugur og
framlágur, bar sig ekki og var leiðinlegur. Svo
f 'N
Þegar ég var að yrkja sem strákur, var ég
ailtaf tekinn i karphúsið, af því ég þótti
ekki yrkja nógu kórrétt. Það varS að vera
kórrétt og góð hugsun í því, og svo máttu
ekki vera nein aukaatriði, eins og til dæm-
is það sem þeir kölluðu jambusa, og ég
vcit ckki enn í dag hvað er.