Menntamál - 01.12.1937, Page 18

176
MENNTAMÁI,
Og aldrei samúð brjóstsins brúst
í böli manna oy þjóða. —
Og hreinni lagði enginn ást
á allt það fagra og góða.
Þeim tungan reynist forði í för,
sem fræðabraulir ryður.
Og málið lá þér léii á vör
sem Ijúfra vatna niður,
— og stundum télc þar straumsins fjör,
og stundum djiipsins friður.
Nær var því trausti takmörk sett,
er tengdist þér til handa?
Hve lengi býr vor litla stétt
að lífi þínu og anda?
Á meðan æskan á sinn rétt
mun æfiverk þitt standa.
Er átta tugi áraskeiðs
þú átt að tignu baki,
vér blessum lim þíus mikla meiðs
í mildu handartaki.
Og hjörtun slá í yl þess eiðs,
að ást um nafn þitt vaki.
.1 ó h ann e s lí r K ö 11 u m.