Menntamál - 01.08.1962, Blaðsíða 15

MENNTAMÁL
105
því að á lestrarkunnáttu byggist svo til allt annað nám.
Því ríður á, að vel sé þar á haldið.
Þá erum við komin að svokölluðum lesgreinum. Um próf
í þessum greinum hefur lengi staðið mikill styr, og sýnist
sitt hverjum. Ég er einn þeirra, sem er algjörlega á móti
samræmdum prófum í þessum greinum, hvort sem sú
samræming nær til allra skólanna í Reykjavík eða ein-
ungis til prófa innan sama skóla.
Þegar heildarpróf eru samin, er það venjulega gert þann-
ig, að meðalduglegt barn geti skammlaust leyst meiri hluta
verkefnanna. Með því móti fá duglegustu börnin ekki að
reyna á sig að gagni og í annan stað hefur það oft komið
fyrir, að börn í lökustu deildunum hafa verið prófuð úr
efni, sem þau hafa aldrei farið yfir. Ég get ekki séð nokk-
urt réttlæti í því, að prófa börn úr námsefni, sem þau hafa
ekki átt kost á að læra vegna gáfnaskorts eða vegna ann-
arra óviðráðanlegra orsaka. Eða myndi ykkur finnast rétt-
látt að leggja fyrir duglegustu börnin spurningar úr náms-
efni, sem þau hafa ekki lesið?
Sé miðað við, að öll börn hafi jafnrétti í skólunum,
verður að telja þetta rangt.
Annar e. t. v. enn verri ljóður er þó á máli þessu, og
hafa fjölmargir kennarar verið þar þátttakendur, þótt
langt sé frá, að ég ætli öllum kennurum að hafa róið þar á
sama báti.
Ég er hér kominn að þeirri staðreynd, að kennslan hef-
ur oft og einatt farið fram í prófum. Börnin hafa lært
spurningar og svör úr prófum fyrri ára eins og páfagauk-
ar og hafa litla sem enga þekkingu um annað, sem þó
uiiklu máli skiptir í námsgreininni. Þetta hefur jafnvel
Sengið svo langt, að spurningalistar hafa flætt inn á heim-
ilin annað hvort fjölritaðir eða uppskrifaðir af börnun-
um sjálfum. Með þessari kennsluaðferð, ef hægt er þá að
færa þetta undir kennslu, hefur mörgum kennurum tek-
Jzt að láta börn með minna en meðalgreind og jafnvel