Menntamál - 01.08.1962, Qupperneq 105

MENNTAMÁL
195
fréttir af því, sem gerzt hefur, og hvatningu til að leggja
sig betur fram.
Öðru hverju verða slíkar fréttir upphaf að nýrri vakn-
ingu í starfinu. Dag einn datt dreng nokkrum í hug að
búa til línurit um stærð vatna í hlutfalli við stærð Vænis.
Afleiðingin varð sú, að línurit voru gerð um ýmis efni:
Um íbúatölu borga, stærð ýmissa landa, útflutning þeirra
og innflutning o. fl. o. fl. Nemendurnir virtust hafa mikla
þörf fyrir að rannsaka, á hve margan hátt væri hægt að
nota þetta nýmæli.
Kennarinn leiðbeinir að sjálfsögðu og gefur ráð, þeg-
ar þörf er á. Dreng, sem ekki ræður við verkefni sitt, er
bent á annað léttara. Þeim, sem er í nokkrum vafa og veit
ekki gjörla á hverju hann ætti að byrja, eru sýndar nokkr-
ar bækur eða bent á einhver verkefni, sem gætu verið
hentug. Hann getur valið eitthvert þeirra, en þegar hann
hefur fengið þessar ábendingar, dettur honum kannske
eitthvað sérstakt í hug sjálfum. Nemandinn verður sjálfur
að eiga frumkvæðið að svo miklu leyti sem unnt er.
Sú hjálp, sem nemendurnir veita hver öðrum, er sér-
staklega mikilvæg í félagslegu tilliti. Hún er upphafið
að uppeldi í hjálpsemi, samábyrgð og samvinnu. Gott for-
dæmi hefur jafnan hvatningu í för með sér, og það hefur
þegar verið rætt um, hvernig kennarinn notar það til bless-
unar fyrir bekkinn í heild. Nemendunum verður nú ljóst,
hvaða kosti það hefur að snúa sér til einhvers félaga til
að fá ráð og hjálp. Halli vill líka hjálpa til, þótt ekki sé
til annars en að líkjast hinum. Allir eru þó ekki eins hjálp-
samir. Sá metnaðargjarni, sem keppir að því að ná bezta
árangri í bekknum, vill ógjarna láta hindra sig. í slíkum
tilfellum er kennarinn ekki hlutlaus, en ýtir heldur ekki
á. Hann fer aðra leið. Þegar einhver hefur valið sér félaga,
segir kennarinn kannski innilega: „Þetta var vissulega
gott hjá þér,“ eða þá: „Nú hafið þið gert meira en ég hafði
búizt við, en þá hafið þið líka lært að hjálpa hver öðrum.“