Menntamál - 01.08.1962, Blaðsíða 55

MENNTAMÁL
145
ingar, — en þó virðist óheppilegast langvarandi tilfinn-
ingalegt öryggisleysi, sem hefur lamandi áhrif á allan
þroska barnsins og herjar mest þar á, sem það er veikast
fyrir.
Það er mjög áríðandi, að barninu finnist það alltaf hafa
nógan tíma, þegar það segir frá einhverju, að á það sé hlust-
að af eftirtekt og ánægju. Það ætti aldrei að biðja barnið
að tala hægar, kingja áður en það talar eða anda djúpt eða
yfhieitt að draga nokkra athygli að því, að það tali ekki
nógu vel. Allar slíkar ráðleggingar gera aðeins illt verra.
Þær eru fyrsta frækornið, sem sáð er í þann jarðveg, sem
elur hræðsluna við talið, hræðsluna við að vera öðruvísi,
að geta það elcki, sem hinir geta.
I stað þess að gera mikið úr vanmætti barnsins til að
tjá sig vafningalaust, þegar því er mikið niðri fyrir og
þarf margt að segja, ætti að hlusta á það rólega og
áhyggjulaust og beina síðan athygli þess að einhverju
öðru, þangað til mesti ákafinn er liðinn hjá. Það ætti að
nota hvert tækifæri til að tala við það, þegar það er rólegt
og ánægt, eins og til dæmis á kvöldin, þegar það er háttað,
satt og sælt og ró og friður er allt í krijig. Þá geta vísur
og einfaldar sögur, sem móðir og barn hjálpast að við
að fara með, haft mjög jákvæð áhrif á talöryggi barnsins.
f hvert skipti, sem það talar rólega og hiklaust, styrkist
það í listinni og fær meira öryggi, — fastara land undir
fót.
Ósjaldan rekumst við á fyrsta stigs stamara í yngstu
bekkjum skólanna. Upphaf skólagöngu er alltaf stórt spor
fyrir barnið. Það verður fyrir mörgum áhrifum samtímis,
sem það þarf að vinna úr og samræma því, sem fyrir er.
Það er því mikilvægt, að kennarinn sýni skilning á þessu
vandamáli og leggi fram sinn skerf í baráttunni við að
bægja hættunni frá barninu. Hann hjálpar því bezt með
því að koma rólega og eðlilega fram og veita endurtekn-
ingunum og hikinu enga eftirtekt. Hann ætti að forðast að
10