Menntamál - 01.08.1962, Blaðsíða 111

MENNTAMAL
201
inn var hann, bæði á samtíma bókmenntir og þó ekki síð-
ur í fornum fræðum. Mátti kalla, að hann kynni utanbók-
ar margar íslendingasögur og Sturlungu. Hafði hann jafn-
an á reiðum höndum sögu og tilsvör þaðan, og varla
brást, að hann gæti leyst úr spurningum þeim úr forn-
sögum, er á góma bar hjá samkennurum hans, hvort sem
þær voru bornar fram í gamni eða alvöru.
Honum lét og vel að fást við tölur, var hinn glöggvasti
við alla útreikninga og færslur og mátti jafnan treysta
niðurstöðum hans.
Hann var góður skákmaður og áhugamaður um félags-
mál og stjórnmál. Hlédrægur var hann og hógvær, en
hverjum manni glaðari og ljúfari í góðra vina hópi. Hann
var vinfastur maður, óvenjulega skemmtilegur persónu-
leiki, vildi öllu snúa á betri veg, en hlíta þó jafnan því
sannasta í hvívetna.
Árið 1911 kvæntist hann Ragnheiði Gísladóttur, próf-
ast frá Stafholti. Stóð hún við hlið hans, traust sem bjarg,
kærleiksrík, en sterk. Þeim varð 8 barna auðið, og voru
öll sett til mennta. Ekki var alltaf af miklu að taka á
heimili þeirra Hermanns og Ragnheiðar, en gestrisni var
þeim hjónum báðum í blóð borin, og verður því að telja
þrekvirki að koma svo mörgum börnum til náms.
Þrjár dætur fetuðu í fótspor föðurins og gerðust kenn-
arar, og má ef til vill af því marka, hve hugstætt kennslu-
starfið var Iiermanni.
Þótt Hermann væri giftusamur í starfi, var gæfa hans
mest, er hann valdi sér lífsförunaut.
Fjölþættir hæfileikar Hermanns, samtvinnaðir gáfum
og staðfestu Ragnheiðar gerðu lífsstarf og heimili þeirra
hjóna vinum og vandamönnum minnisstætt.
Jónas B. Jónsson.