Menntamál - 01.08.1962, Page 57

MENNTAMÁL
147
ins, — nema í samráði við talkennara. Hann ætti að tala
um stamið eins og sjúkdóm, sem hægt er að lækna, en ekki
gera það að feimnismáli. Hann ætti að forðast að sýna óþol-
inmæði eða reiði vegna stamsins. Hann ætti ekki að biðja
nemandann um að tala hægt. Hann ætti að forðast að ljúka
við orð, sem stamarinn er byrjaður á, en kemur ekki frá
sér, en bíða rólegur þangað til það kemur. Hann ætti að
gæta þess sérlega, að nemandinn færist ekki of mikið í fang
við námið og sé þvingaður heima til þess að reyna meira en
hann getur, — en gæta þess þó, að hann fái ekki tækifæri
til að nota stamið sem afsökun. Hann ætti að reyna af
fremsta megni að sjá um, að hann verði ekki fyrir aðkasti
af bekkjarfélögum sínum eða öðrum í skólanum, fyrst og
fremst með sínu eigin góða fordæmi og, ef þörf krefur, með
öðrum ráðum.
Við ættum með öðrum orðum að hafa þetta í huga, þeg-
ar við hittum fyrir barn eða fullorðinn mann, sem stamar:
Við vitum ekki enn, hver er undirrót stamsins, en við vit-
um þó, að það er hræðsla, sem heldur því við. Okkar hlut-
verk er því, ef barnið er sjálft grunlaust um, að tal þess sé
afbrigðilegt, að bægja hræðslunni frá og hindra þannig, að
stamið haldi áfram að þróast, — ef stamið er komið á ann-
að stig, að eyða hræðslunni, svo að stamið hverfi.