Menntamál - 01.08.1962, Blaðsíða 104

194
MENNTAMÁL
í fyrstu er nemendunum engan veginn ljóst, hvert gildi
slík sambönd hafa, en smám saman gera þeir sér grein fyr-
ir, að þau veita þeim meira en aðeins ánægjuna yfir því að
vera með félögum, sem hafa sameiginleg áhugamál. Félag-
inn bendir kannski á ritvillu í verkefninu, og hana verður
að leiðrétta. Hann leiðréttir málsgrein, sem ekki hefur verið
mynduð á eðlilegan hátt, eða segir ef til vill: „Þú hefur
alveg gleymt að segja frá því, að það var óvenjulega mik-
ið frost, og að það var þess vegna, að ísinn varð svo sterk-
ur, að Svíarnir gátu gengið yfir hann.“
Ef einhver rekst á skemmtilega grein, sem fjallar um
það verkefni, sem félaginn vinnur að, vekur hann strax
athygli hans á því: „Heyrðu kunningi! Hérna er nokkuð
handa þér, sem er alveg ágætt!“ Hér er um að ræða fyrsta
vísi að gagnkvæmri hjálp, varðandi bætt vinnubrögð og
notkun heimilda. Og þessi hjálpsemi færist yfir á önnur
svið.
Félagarnir gera sér fljótt grein fyrir, ef starf eins þeirra
fellur ekki vel inn í verk hinna. Þeir stinga upp á, að hann
breyti til. Ef þeir veita því athygli, að einhver hefur valið
of þungt verkefni, eða nær lélegum árangri af einhverj-
um öðrum ástæðum, benda þeir honum á léttara verkefni
eða hjálpa honum yfir örðugasta hjallann. Samstarf og
hjálp er því vissulega af ýmsu tagi.
Lesarinn spyr nú kannske, hvað það sé, sem kennarinn
geri. Er hann aðeins hlutlaus áhorfandi? Lætur hann nem-
endurna afskiptalausa og sækja fram á eigin spýtur?
Kennarinn er áhorfandi og áhugasamur athugandi, og
það er langt frá því, að hann sé hlutlaus. Hann gengur á
milli hópanna, til þess að fylgjast með öllu, sem fyrir kann
að koma. Hann mælir hvatningarorð, þegar einhverjum
hópnum hefur dottið í hug eitthvert snjallræði. Og sé þetta
allrar athygli vert, er hópurinn látinn segja nánar frá
verkefninu, t. d. hvernig þeir skipta vinnunni á milli sín,
hvernig þeir hjálpuðu hver öðrum o. s. frv. Þá fá hinir