Æskan - 01.11.1970, Síða 8

SJO SNJÓKARLAR
Hér birtast myndir af sjö snjó-
körlum, sem við fyrstu sýn virð-
ast alveg eins, en samt er ein
myndin frábrugðin himtm. Getið
þið nú fundið út númer hvað sá
snjókarl er? Sendið svör ykkar
til blaðsins fyrir 20. janúar 1971.
— Þrenn verðlaun verða veilt.
Nú fór að fara um Grím litla. Afi var orðinn svo hvass og harður í framan,
og skipanir hans skullu gegnum stormgnýinn, eins og hamar á steðja: „Seglið
upp! Þrírifað! Fokkuna upp! Tveir í austurinn, Jón og Hannes!"
Það var þegar kominn haugasjór og skvettirnir gengu yfir bátinn. Grímur
litli fékk saltbragð í munninn, þar sem hann húkti á fremstu þóftunni, og
aldrei á ævi sinni hafði honum fundizt hann vera jafnlitill og núna. Hann
starði á afa sinn, sem var orðinn eins og grjót i framan, en virtist annars ró-
legur og hvergi smeykur. Stýrið lék í höndum gamla mannsins, og báturinn
beinlínis flaug áfram gegnum öldurótið. En alltaf var að dimma og hvessa,
þetta var voðaveður, og stöðugt gaf meira á. Það var kominn kökkur í hálsinn
á Grími litla, því að hann þóttist viss um að þetta gæti ekki endað vel. Og nú
var alvara á ferðum, því að mennirnir tveir í austrinum höfðu ekki við.
,,Nafni!“ kallaði Gamli-Grímur allt f einu. „Þú tekur við fokkunni — haltu
henni stífri, en fljótur að fíra, þegar ég segi til! — Þorsteinn, þú ferð í austur-
inn! Og látið þið nú hendur standa fram úr ermum!"
Þorsteinn, sem var ungur og hraustur sjómaður, hafði gætt fokkustrengsins
og sýndi nú Grími litla, hvernig hann ætti að halda í spottann, án þess að
þreytast, og hvernig væri fírað. Og þarna var þá drengurinn tekinn við
ábyrgðarmiklu starfi um borð. En nú var hann lika orðinn alvarlega hræddur.
Báturinn virtist alltaf öðru hverju vera að sökkva í sælöðrið og hvit froðan
skófst yfir hann að staðaldri. Þeir voru bersýnilega að farast! Það fóru hita-
strokur um hann allan, og það var krampakenndur titringur í maganum. Snöggv-
ast hvarflaði hugurinn til lands og hann minntist Ingu, fermingarsysturinnar
fallegu með gula hárið. Hann hafði fyrir löngu ákveðið að giftast henni, þau
höfðu alla tíð verið góðir vinir. Skyldi hún gráta þegar — nei, það mátti ekki
gerast! Hann sem átti allt lífið sitt eftir, og ef hann færist núna, þá myndi
hún sennilega giftast Kalla smiðsins, sem alltaf var að sniglast kringum hana!
Grímur litli hleypti brúnum og roöi hljóp fram í kinnar hans. Hann sá í
anda Kalla þennan, stuttan og digran strák með ógeðslegt háðsglott á vörum.
Nei! Aldrei skyldi hann fá Ingu! Hann tautaði blótsyrði fyrir munni sér: Skollinn
hafi það, Ingu ætlaði hann að eiga sjálfur, hvað sem tautaði og raulaði! Þeir
urðu að komast af, það var ekki um að tala!
Hann var enn svolítið smeykur, en hræðslan hafði minnkað, og nú hvessti
hann augun út í særokið, rétt eins og afi. Þarna grillti hann í Víkurhornið,
þeir voru að nálgast röstina. — Kalli smiðsins, nei, aldrei skyldi það! — En
voðalega var orðið vont í sjóinn. Hann leit snöggvast til afa síns, sem starði
á dótturson sinn og heldur hvasst.
„Ertu hræddur, strákur?" sagði gamli maðurinn sneglulega, og skrítnu brosi
brá fyrir á vörum hans.
Grímur litli hristi höfuðíð. En hann tók fastar um fokkustrenginn og eitthvað
hart og kalt bærðist í brjósti hans. — Jæja, var hann þá hræddur? Það yrði
saga til næsta bæjar, ef þeir nú kæmust í land: Hann Grímur var að skíta
DRENGUR AÐSTOÐAR JESÚ
Þegar Jesús nú hóf upp augu sin og
sá, að fjöldi fólks kom til hans, segir hann
við Filippus: Hvar eigum vér að kaupa
brauð, til þess að fólkið fái að borða?
Filippus svarar: Hér er ungmenni, sem
hefur fimm byggbrauð og smáfiska, en
hvað er þetta handa svo mörgum? Jesús
sagði: Látið fólkið setjast niður. En gras
mikið var á staðnum. Settust þá niður
karlmennirnir, að tölu nær fimm þúsundir.
Jesús tók þá brauðin, og er hann hafði
gjört þakkir, skipti hann þeim meðal
þeirra, sem setzt höfðu niður, sömuleiðis
og af fiskum, svo mikið sem þeir vildu.
En er þeir voru mettir, segir hann við
lærisveina sína: Takið saman brotnu
brauðin, sem afgangs eru, til þess að
ekkert fari til ónýtis.
556