Æskan - 01.11.1970, Side 9

hjartanu, af því að það kom svolítil gola! Þannig yrði það auðvitað lagt út,
og hann sá i anda smettið á Kalla smiðsins og hinum strákunum: Greyið hann
Grimur, skíthræddur við ofurlitla gjólu! Og Inga — hún myndi svosem ekki
segja neitt, en horfa bara á hann með fyrirlitningarsvip og aldrei tala við
hann oftar.
Grímur litli var nú orðinn svo reiður og argur, að óttinn gleymdist að mestu.
— Ég hræddur! tautaði hann fyrir munni sér, ónei, og fjárinn hafi það; heldur
skal ég diepast! Hann margendurtók það inni í sér: ég er ekkert hræddur,
ekki vitundarögn hræddur, ekki ég, nei! Hann beit á jaxlinn og leit aftur á
afa sinn, leit beint i augu hans og gerði sig eins vonzkulegan og hann gat.
Þá kinkaði gamli maðurinn kolli og brosti eilítið.
Það bros herti Grím litla og rak hræðsluna á flótta úr sinni hans. Og það
var gott, því að nú voru þeir komnir inn í Hornröstina og sjórinn var eins
og sjóðbullandi mjólk allt í kringum bátinn. En nú var hann ekki hið minnsta
smeykur; hann hugsaði ekki um annað en að halda fast 1 fokkustrenginn, og
innra með honum var ekkert annað en rauð og sterk ólga af logandi þrjózku:
Þeir skyldu komast af!
Víkurhornið var á bakborða, hálfsokkið í hvítíyssandi brim. Sæfroðan rauk
jafnhátt masturstoppnum, og það var langt frá þvi að kallarnir hefðu við að
ausa. En Grímur litli sat í hnipri, öskuvondur, hélt ai alefli í fokkustrenginn
og tautaði fyrir munni sér ýmislegt, sem ömmu hans hefði aldeilis blöskrað
að heyra nýfermdan drenginn segja. Og nú var andlit hans hart og hvasst,
eins og andlitið á afa hans, er sat við stýrið, kaldur og öruggur, og beindi
bátnum á flugferð yfir röstina.
Siðasta holskeflan skall yfir þá á hlið og hálffyllti bátinn. En fáeinum mínút-
um síðar skreið hann inn á tiltölulega lygnan sjó íyrir innan röstina.
Þá hló Grímur litli.
Heima i lendingunni snýtti Gamli-Grímur sér hreppstjórasnýtu; svo tók hann
upp baukinn og stútaði sig.
,,Ef þessi drengur verður ekki einhvern tima dugandi sjómaður," sagði hann
drýgindalega. „Hann hló, þegar við hinir bliknuðum — og það var nú svo
sem ekkert grín að sigla röstina í dag.“
Grímur litli stóð þarna hjá afa sínum, í klofháum sjóstigvélum og olíufötum.
En rétt hjá þeim var nýfermd stúlka, með gult hár, að beita linu. Hann leit til
hennar og blóðroðnaði um leið, því að hún var þá að horfa á hann með glettið
bros í bláum augum.

557