Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 10

Einu sinni fyrir langa löngu var konungur nokkur, sem
átti unaðslega fagran rósagarð. Hann hafði sjálfur
hið mesta yndi af að hugsa um rósirnar sínar. Ár-
angurinn leyndi sér ekki heldur, þvi þegar tímar
liðu, varð rósagarður konungsins sá fegursti, sem
til var í öllum heiminum. Og lærðustu garðyrkjumenn komu
víðs vegar að til að dást að hinum fögru og frábæru
blómum.
,,Ó, hvíiík fjölbreytni og fegurð!" sögðu sumir og klöpp-
uðu saman höndunum, þegar þeir sáu garðinn.
,,Já, hvflík undra fegurð!" sögðu aðrir, og það komu
tár fram í augu þeirra af einskærri hrifningu.
,,Ó, hvílíkur konungur!" mælti drottningin óumræðilega
hamingjusöm, en konungurinn gaf henni alltaf rós á hverj-
um morgni.
Þetta var líka í raun og sannleika góður konungur og
stjórnsamur, sem öllum þótti vænt um, og þegnar hans
voru því glaðir og hamingjusamir.
En dag einn kom gömul galdranorn til haliarinnar. Hún
hafði eins og aðrir heyrt um hinar fögru rósir konungsins,
en sú fregn gladdi hana ekki. Hún átti nefnilega sjálf einnig
rósir í sínum garði og gat alls ekki sætt sig við, að nokkur
ætti fegurri rósir en hún.
Galdranornin bað um leyfi til að fá að sjá rósagarð kon-
ungsins, og hans hátign, sem grunaði engan um græsku að
óreyndu, gaf fúslega leyfi sitt til þess. En jafnskjótt og
galdranornin var komin inn í garðinn, tók hún upp töfra-
staf sinn og þuldi: „Hókus pókus, karíókus! Bölvaður sé
og bundinn göldrum sérhver rósarunni og sérhvert blóm
í þessum garði!“
Nornin vonda hafði tæpast lokið bölbænum sínum, þeg-
ar rósirnar fögru voru skrælnaðar og garðurinn allur sem
ömurleg eyðimörk. Og þegar nornin hafði séð árangur
verka sinna, varð hún harla glöð, þaut á gandi sinum hétt
í loft upp og var þegar horfin.
,,Ó, hvílík ósköp!" andvarpaði konungurinn. „Hvað hef-
ur komið fyrir rósirnar mínar fögru?"
„Ó, hvílík óhamingja!“ sögðu rósasérfræðingarnir og
fórnuðu upp höndum i örvæntingu.
,,Ó, hvílíkt óhappaverk!" sögðu aðrir og grétu af ein-
skærri reiði.
„Ó, hvílík ósköp! Hvernig fer þetta eiginlega?" and-
varpaði drottningin. „Nú fæ ég aldrei framar rósir á morgn-
ana.“ Hún tók þetta afar nærri sér eins og allir aðrir.
En það var ekkert hægt að gera. Rósirnar fögru voru
horfnar og mundu aldrei koma aftur. Og galdranornin var
líka horfin.
Eyðilegging rósagarðsins fagra hafði víðtæk og ömurleg
áhrif. Konungurinn tók það svo nærri sér, að hann leit
vart glaðan dag lengur, og hár hans varð hvitt sem snjór.
En verst af öllu var þó það, að kóngsdóttirin góða, hún
Kata, sem öllum þótti svo vænt um, neitaði alveg að fara
út úr herbergi sínu, fyrr en rósirnar blómstruðu á ný, þó
að hún þvrfli að bíða i þúsund ár. Eins og nærri má geta
þótti þegnum konungs þetta afar tilfinnanlegt, því að
kóngsdóttirin var svo falleg og vinsæl og flutti alltaf með
oér gleði og góðhug, hvar sem hún kom. Illvirki nornar-
innar vondu varð því senn að þjóðarsorg.
En langt, langt í burtu, að baki hinna bláu fjalla, bjó
ungur garðyrkjumaður, sem hét Hans. Hann hafði ekki
heyrt um óhamingju konungsins og þjóðarinnar. En hann
átti lika undursamlegan rósagarð, og ef til vill var hann
ofurlítið fegurri en garður konungsins hafði verið. Og það,
sem var kannski merkilegast við garðyrkjustörf hans, var,
að honum hafði tekizt að rækta alveg sérstaka tegund
rósa, sem var stoit hans og stærilæti. Það var svört rós,
og hún var svo fögur og tignarleg ásýndum, að hann kall-
aði hana konungsrósina.
Eitt sinn datt garðyrkjumanninum unga f hug að gleðja
konung sinn með því að gefa honum eina slika rós. Hann
tók þá stærstu og fegurstu, sem hann fann, og lagði síðan
af stað til konungshallarinnar. En þar sem hann átti hvorki
hest né vagn, varð hann að fara fótgangandi hina löngu
leið, og sú ferð stóð yfir í marga daga. En þótt furðulegt
væri, visnaði rósin ekki. Hún var ailtaf jafn fersk og fögur.
Og þegar Hans kom að lokum til hallarinnar, gekk hann
strax á fund konungs og rétti honum gjöf sína. Konungur-
inn varð í senn bæði glaður og hrærður og mælti:
„Þetta er sú fegursta rós, sem ég hef nokkru sinni séð.
Og svo hæfir liturinn vel hugarástandi mínu eins og mál-
um er nú háttað, því að svart er einkenni sorgarinnar."
Síðan sagði konungurinn garðyrkjumanninum unga allt,
sem gerzt hafði. Hann sagði honum frá galdranorninni
vondu og bölbænum hennar, frá kóngsdótturinni fögru,
sem vildi ekki yfirgefa íbúð sína fyrr en rósirnar blómstr-
uðu á ný, og frá drottningunni, sem var eirðarlaus og utan
við sig af því að hún fékk ekki rósina sína á morgnana.
Eins og nærri má geta, varð garðyrkjumaðurinn ungi
sárhryggur, þegar hann heyrði þessa hræðilegu og sorg-
legu sögu.
„Ég þori ekki að lofa því, að ég geti ráðið bót á þessum
vanda," mælti hann við konunginn, „en ég skal gera allt,
sem ég get.“
Hans braut lengi heilann um þetta mikla vandamál.
Hann varð að geta leyst það, áður en verr færi. En hvern-
ig í ósköpunum átti hann að gera það?
Nokkru seinna gekk hann eins og í leiðslu til þess stað-
ÆVINTÝRI
558