Æskan - 01.11.1970, Qupperneq 18

■í
notaðir. Og þær spurðu þar til þær fengu svar, og undr-
un þeirra varð mikil. Ég held, að gleðin og ánægjan hafi
verið svipuð hjá okkur öllum, sem að þessu þarfa verki
unnum, því þótt aðalverkið væri unnið af þessum ungu
systrum, virtist sem þær gerðu það með fullri gleði, svo
sem sjá mátti og heyra.
Þegar hver skúffa var tæmd, fóru systurnar með þær
fram í geyntsluna og burstuðu þær vel að innan. Þegar
það var búið, var látið hreint bréf í botninn, og þá fyrst
var liægt að fara að raða aftur hlutunum, sem þar áttu
að vera, á sinn stað, en þó eftir minni fyrirsögn. Ymsa
smá hluti, sem þær þekktu ekki, sýndu þær mér og
spurðu til hvers væru notaðir, og var ærið margt, sem
kom í þann flokk. Ef fyrir þeim urðu ýmsir smá hlutir,
sem þeim sýndist ónýtir, áttu þær að sýna mér þá, og
dærndi ég þá ónýta eða úr sér gengna, voru þeir lagðir
til hliðar og íjarlægðir seinna.
Af öllu þessu má sjá, að hér var nóg að gera og margt
nokkuð vandasamt. Samvizkusemi systranna og nákvæmni
var, að mínum dómi, furðuleg. Og þó var þetta svo gam-
an, gaman að mega eitthvað starfa. Og það verður að
taka verkum barnanna vel, leiðrétta og leiðbeina með
varfærni og nærgætni, svo að barnið særist sem minnst,
þótt eitthvað mistakist, hafi barnið ætlað vel að gera.
Spurningar og athuganir þessara ungu systra voru oft-
ast athyglisverðar og lýstu mjög góðri greind og skiln-
ingi á hlutum og þeim tíma, sem hlutirnir tilheyrðu
en þær höfðu aldrei kynnzt. Þær gerðu ekki grín né
gaman að þessum munum, heldur fóru höndum um af
varúð. Það var sem virðing væri í litlu mjúku fingrum
systranna, er þær handléku þessa hluti, sem nú höfðu
lokið sínu starfi. Nýr tími með nýjum hlutum, tími hinna
ungu, var genginn í garð, og gamli tíminn með sínum
úreltu munum varð að víkja. Mér fannst sem þessir ungu
vinir mínir skildu þetta undra vel, án þess að hafa um
það orð, en dáðust að fegurð margra þessara muna, sem
aldrei verða notaðir meir.
Þegar lokið var að raða aftur í skúffurnar, en aldrei
var tekin nema ein skúffa á kvöldi, leituðu þær uppi
hjá mér tóma bréfpoka, létu í þá það, sem dæmt hafði
verið ónothæft og úr sér gengið. Það átti ég svo seinna
„að bera út“ í orðsins fyllstu merkingu, hvað ég síðar
gerði með þökk fyrir langa samveru og vel unna þjón-
ustu. Þeirra tími var liðinn, og nýr tími með nýja hluti
kominn. Hvernig við notum þann nýja tíma og hans nýju
hluti verður tíminn að leiða í ljós.
Þannig gekk þetta til fyrir mínum unga, ljúfa vinnu-
krafti, sem kom upp í hendur mínar án atvinnumiðlara
eða nefnda, öllum okkur til gleði, og mér, sem þáði verk-
ið, til þarfa.
Og nú er svo komið, að ég áræði varla að opna skúffur
mínar af ótta við að ég færi allt aftur til verri vegar, svo
fínt og snyrtilegt er þar allt. Og svona liefur það gengið
með allar mínar skúffur: vinna, spurningar og svör. Allt
var þetta unnið í áföngum, oft nteð margra daga milli-
bili. Stundum var tíminn of naumur, og á stundum var
ýmislegt annað tekið l'yrir. Stundum sátum við saman
og röbbuðum um eitt og annað. Þær sögðu mér frá skóla-
lífinu, nýjum kennsluaðferðum og fleiru. Frá veru þeirra
í sumarbústað á síðasta sumri, landslagi þar og gróðri,
sem er allt frá grámosa til blóma, lyngs og birkirunna,
frá fuglalíl'i o. m. fl. Af þessum sögurn þeirra hafði ég
mjög gaman, þar eð mér er staður sá vel kunnur frá
æsku- og ungdómsárum mínum, en þá var þar engin
byggð. Ég reyndi að borga nokkuð þeirra fróðleik, með
því að segja þeim eitt og annað, sem þeim var áður ókunn-
ugt um. Þannig bættum við nokkuð hvert annað upp.
Ég verð að segja þessum ungu systrum til maklegs
hróss, að þær reyndust hinir skemmtilegustu hlustendur,
svo skemmtilegir, að verulega gaman var að segja þeim
eitthvað það, sem þeim var áður ókunnugt um, Og
þannig mundi mikið af börnum vera, aðeins af þau ættu
þess kost að hlusta á eitt eða annað, sem eldra fólkið
gæti sagt þeim frá, báðum aðilum til ánægju og stundar
styttingar, en því miður er þessa víða lítill eða enginn
kostur. EIli og æsku er víðast stíað svo í sundur, að þetta
er að mestu útilokað, og tel ég bágt, að svona þurfi þetta
að vera.
Þrátt fyrir það, hve h’till fræðari ég er, þá vona ég, að
eitthvað hafi ég sagt þessum ungu en næmu áheyrend-
um mínum, eitthvað, sem seinna kann að koma þeirn að
nokkru gagni eða gleði, og ég fræddist ekki svo lítið af
þeim. Þarna leiddu saman hesta sína tvær ólíkar kyn-
slóðir, ef svo mætti segja, börn, sem þekkja ekki nema
lítillega þann tíma, sem þau lifa í, nýja tímann, og gamall
maður úr hinum gamla og að mestu horfna tíma, sem
aldrei kemur aftur. Þessar ungu systur virðast, þrátt fyrir
tímamun, una sér marga stund hjá manni, sem talinn er
að standi báðum fótum í gamla tímanum. Ég held, að
þetta sanni, að ungt og gamalt getur átt saman, þótt máls-
hátturinn segi annað.
Mér kemur í hug kvæði, sem ég lærði ungur en hef
nú að mestu gleymt. Þó finnst mér, að ég muni eitt
erindi þess, og er það í minni mínu svona:
„Vetur enn ég eygi, en hið neðra sé
mey, sem höfuð hneigir hýr í föður kné.
Hallast vorið vetri nær,
karls við freðið, klakað skegg kærust dóttir hlær.“
Þótt undarlegt megi virðast, þá hafa þessar ungu systur
oft hlegið hjartanlega við barm minn, barrn manns úr
566