Æskan - 01.11.1970, Síða 26

F
Þegar fiðlunni var STOLIfl
L
ágir fiðlutónar hljómuðu frá íbúð
fornsalans í einni hliðargötu Lund-
únaborgar. Það var Jón litli son-
ur fornsalans, er lék á gamla
fiðlu, sem um tíma var búin að liggja
I birgðageymslu verzlunar föður hans.
Faðir Jóns litla hlustaði með andakt á
tónlistina — og þegar drengurinn var
búinn með lagið, sagði hann:
— Húrra, Jón, þetta var vel gert hjá
þér. Ef þú fengir góða kennslu og góða
fiðlu til að leika á, yrðir þú mjög góð-
ur tónlistarmaður.
Jón litli andvarpaði. Stærsta ósk
hans var sú að verða tónlistarmaður,
en faðir hans var fátækur og gat ekki
kostað slíka menntun sonar síns. En
faðir Jóns var mikill tónlistarunnandi
og áður vel þekktur fyrir að leika vel á
fiðlu.
Maður nokkur hafði numið staðar
úti á götunni fyrir framan forngripa-
verzlunina. Hann hafði heyrt fiðlutón-
ana, og það hafði leikið blítt bros um
andlit hans, meðan drengurinn litli lék
á fiðluna. Maðurinn hélt á fiðlukassa I
annarri hendinni, og þegar fiðlutón-
arnir heyrðust ekki lengur, gekk hann
inn í verzlunina.
— Viljið þér kaupa fiðlukassa?
spurði hann föður Jóns.
Faðir Jóns tók fiðluna upp úr kass-
anum og athugaði hana góða stund.
— Augnablik, sagði hann síðan og
gekk bak við. Hann hvíslaði í flýti að
Jóni:
r r
— Náðu í lögregluna. Það er maður
inni í búðinni, sem vill selja fiðluna
hans Paganinis — þú veizt, snillings-
ins, sem einmitt núna er I heimsókn
hér í borginni. Maðurinn hlýtur að hafa
stolið fiðlunni. Ég þekki hana svo vel
— már hefur verið sagt svo mikið frá
henni.
Jón hljóp þegar af stað og kom að
vörmu spori aftur með lögregluþjón.
— Takið þennan mann fastan, sagði
faðir Jóns rólega, — hann hefur stolið
fiðlunni hans Paganinis.
Maðurinn með föla andlitið hló. —
Það er ég, sem er Paganini, útskýrði
hann rólegur. — Ég heyrði fiðlutóna,
þegar ég gekk hérna um, og þessir
fiðlutónar vöktu athygli mína. Aðeins
til þess að komast f kynni við þann
sem lék bauð ég þér fiðlukassann minn.
— Er það alveg satt, eruð þér Pag-
anini? spurði lögregluþjónninn ruglað-
ur.
— Já, það er alveg satt, sagði mað-
urinn. — Ég hef reyndar enga papplra
á mér, sem geta sannað, hver ég er.
Hins vegar get ég það með þessari. ..
Hann tók fiðluna upp úr kassanum á
ný. Því næst lék hann með leyndar-
dómsfullu brosi hið fræga lag Pagan-
inis ,,Galdradansinn“ á svo snilldar-
legan hátt, að Jón, faðir hans og lög-
regluþjónninn gleymdu bæði stund og
stað. Þegar lagið var búið, stundi fað-
ir Jóns:
— Fyrirgefið mér, meistari, þér er-
uð svo sannarlega Paganini.
— Og þér þekkið vel fiðlur, sagði
hinn mikli shillingur og brosti enn. —
En hver var það, sem lék á fiðlu, þeg-
ar ég átti leið hér hjá?
Jón litli gaf sig feiminn fram.
— Þú hefur mikla hæfileika, litli
drengur, sagði Paganini. — Ég vil gera
mikið fyrir þig.
Og fiðlusnillingurinn mikli, hinn frá-
bæri Paganini, sá sannarlega um, að
Jón litli hlaut menntun hjá góðum tón-
listarmanni, svo mikla sem hann vildi
fá. Og Jón varð viðurkenndur tónlistar-
maður, en oft minntist hann síðar á
ævinni „stolnu" fiðlunnar hans Pagan-
inis.
Axel Bræmner.
fanga, drógu hann m'eð sér í böndum áleiðis til þorps
Monga, en létu félögum sínum eftir að berjast við hina
hvítu óvini. Er þeir komu að þorpshliðinu, sáu verðirnir,
að fangi var með í förinni og tóku að æpa og kalla inn í
þorpið. Kom þá stór hópur kvenna og barna hlaupandi.
Nú hófust pyndingar á franska hermanninum, sem
ekki verður með orðum lýst. Föt hans voru rifin, og hann
var barinn og klóraður. En Frakkinn gaf ekkert hljóð
frá sér. Hann bað skapara sinn í hljóði um það, að
hann mætti fá að deyja sem fyrst. En dauðinn, sem hann
bað um, lét á sér standa.-
Hermennirnir ráku brátt konurnar og börnin á brott
frá fanganum. Þeir vildu nota hann til betri skemmtun-
ar og létu sér nægja að æpa að honum og hrækja á hann.
Þegar þeir komu inn í miðju þorpsins, bundu þeir
D’Arnot við staur einn, sem ætíð var notaður við slík
tækifæri. Talið var, að enginn hefði enn sloppið lifandi
lrá þeim staur.
Konurnar fóru til kofa sinna til þess að sækja potta
sína og vatn, en aðrar kveiktu upp 'elda á nokkrum stöð-
um. Búizt var við fleiri föngum og mikilli hátíð, þegar
hinir hermennirnir kæmu heim.
Beðið var með nokkurri óþreyju hermannanna, sem
voru að berjast, en þeim dvaldist alllengi, svo að mjög
var orðið áliðið, þegar allir voru loks komnir og dauða-
dansinn kringum Frakkann gat hafizt.