Æskan - 01.11.1970, Side 27

Ölanarífuglinn
J)éíur
ósefína lá í rúminu og hóstaði,
því hóstafaraldur gekk í bænum.
Nýlega var magainflúenzufarald-
ur, en hósti er betri, og svo fær maður
brjóstdropa á sykurmola.
Þegar pabbi kom inn til Jósefínu, lá
hún og fletti annars hugar í myndablað-
inu „Stef hjartans“, en pabbi tók það
frá henni og stakk upp á Andrési Önd
í staðinn. Síðan tók Jósefína utan um
hálsinn á pabba, maður verður að
muna eftir þvi, þegar maður er veikur,
og sagði mjúkri röddu:
— Það er svo einmanalegt og leið-
inlegt hérna, pabbi.
— Það verður skemmtilegra næsta
sunnudag, sagði pabbi. Þá íærðu að
hjálpa mér við heimilisstörfin. Við opn-
um tungudós og kaupum rjómakökur
í eftirmat.
— Ég vil fá dýr.
— Sama sagan enn. Þú átt dýr,
hugsaðu heldur eitthvað um það.
— Æ, hundur, það er nú ekkert.
— Þú veizt, hvað mamma hefur sagt.
— Það ert þó þú, sem ræður.
— Við erum sammála, hvað þetta
varðar. Hve mörg dýr hefurðu eigin-
lega átt?
— Já, en nú vil ég fá eitthvert dýr,
sem ég hef ekki átt áður.
— Lítinn kóp í baðkerið kannski?
Eða vetrarhéra, svo að hundurinn hafi
eirihvern að leika sér við?
Jósefína tók enn einu sinni utan um
hálsinn á pabba og hvíslaði:
— Kanarífugl.
— Kemur ekki til mála, sagði pabbi,
hringdi á leigubíl og ók til dýraverzl-
unarinnar. Þar tók afgreiðslustúlka á
móti með smábrosi, og pabbi sagði:
— Eru til kanarifuglar?
Þetta var ástæðulaus spurning, af því
hann gat vel séð sjálfur, að það voru
mörg hundruð kanarífuglar í búðinni.
— Já, svaraði afgreiðslustúlkan, við
höfum dásamlega kanarífugla. Á það
að vera par?
— Nei, það á bara að vera einn.
— Það verður dálítið einmanalegt,
sagði afgreiðslustúlkan.
— Dóttir mín hefur bræður sína til
að vera með líka, sagði pabbi. — Þessi
þarna er snotur, hve gamall getur
hann verið?
— Hann er í mesta lagi eins árs,
svaraði afgreiðslustúlkan, því að allir
þessir kanarífuglar eru mest eins árs.
— Syngur hann?
— Það er erfitt að segja. Hann verð-
ur líklega að venjast sínu nýja um-
hverfi fyrst. Eftir nokkra daga byrja
þeir venjulega.
— Er þetta karlfugl? Við vildum
gjarnan karlfugl.
— Augnablik, sagði afgreiðslustúlk-
an, tók fuglinn úr búrinu og gekk lítio
eitt afsíðis með hann. Svo kom hún
til baka og sagði:
— Já, svo sannarlega, þetta er lítill
herra.
— Og á hve háu verði getur svona
herra farið?
— 425 krónur. Og svo bætist búrið
við, auðvitað.
Pabbi andvarpaði, keypti kanarífugl-
inn og búr fyrir 391 krónu og ók heim
til Jósefínu. Hún lá í rúminu og fletti
nú í „Dragos fer til tunglsins", en þeg-
ar hún sá kanarífuglinn, stökk hún
eins og ör upp úr rúminu og kreisti
pabba og gaf honum smitandi koss.
— Þú ert bezti pabbi í öllum heim-
inum, sagði hún. Mamma stóð nokkuð
afsíðis og spurði, hve mikið þetta hefði
kostað. — 816 krónur, svaraði pabbi,
sannleikanum samkvæmt.
Kanarífuglinn var skírður Pétur og
varð miðdepill fjölskyldunnar. Hann
hoppaði prik af priki í litla búrinu, hann
gat ekki gert neitt annað, og Jósefína
skýrði frá þvi, að honum liði vel og
væri eins og heima hjá sér.
— Ég elska Pétur og vil ekki fá neitt
annað dýr, sagði hún. — Þegar hann
er taminn, ætla ég að sleppa honum
út smástund, en ekki fyrr en við verð-
um komin út í sveit.
Pétur var elskulegur, mikið rétt, en
hann hafði einn galla, hann söng alls
ekki. Jósefína hugsaði ekkert út í það
og elskaði hann heitar en nokkuð ann-
að á jörðinni þrátt fyrir það, en mömmu
og pabba fannst það ergilegt. Og Karli
litla, þriggja ára, fannst þetta vera ó-
venjulega visinn kanarífugl.
— Pétur er þarna bara og er
heimskulegur, sagði hann. — Við skul-
um steikja hann til hádegisverðar.
Dag einn var Jósefínu batnaður hóst-
inn, og hún byrjaði aftur í skólanum.
Þá fékk pabbi afbragðs hugmynd, hann
ætti að skipta á Pétri og öðrum herra,
með löngun og hneigð til söngs. —
Það er ekki hægt að sjá neinn mun á
kanarííuglum, sagði hann við mömmu,
sem hafði tileinkað sér svarið fyrir
mörgum árum: — Gerðu eins og þú
vilt.
Afgreiðslustúlkan í dýraverzluninni
var afar skilningsrik og fann annan
kanarífugl, sem var 80 krónum dýrari
og söng af hjartans lyst. Og hann var
villandi líkur Pétri og í mesta lagi eins
árs gamall líka.
Þegar Jósefína kom heim úr skólan-
um, stóð búrið á venjulegum stað í
glugganum. Hún henti frá sér skóla-
bókunum og hrópaði: „Hæ, Pétur“, og
á sama augnabliki byrjaði kanarífugl-
inn að syngja fallegasta stefið sitt.
— Pabbi, pabbi! Hann syngur! hróp-
aði Jósefína, en eftir að hafa litið á
hann augnablik sneri hún sér að pabba
og sagði eitt einasta orð:
— GLÆPON!
— Af hverju? spurði pabbi.
— Þetta er ekki Pétur! Þú hefur haft
skipti á fuglum. Pétur hafði lengra stél
og ekki þennan gráa blett á brjóstinu.
Og ég sem elskaði Pétur. Hann var
svo hljóður og góður.
— Er ekki gaman að eiga fugl sem
syngur?
— Það er ekkert gaman. Og svo
er hann svo illskulegur á svipinn.
Hugsa sér, að éij skuli aldrei fá að
hafa dýrin min i friði . . .
Og síðan setti að Jósefínu grát, sem
nísti hjartað, og mamma fékk tár í aug-
un og leit biðjandi á pabba, sem
hringdi á leigubíl og ók til dýraverzl-
unarinnar og sótti Pétur aftur. Og nú
situr hann þarna í búrinu hljóður og
stilltur og horfir við og við á Jósefínu
löngu, þakklátu augnaráði, heldur hún,
en Karl litli andvarpar:
— Maður getur aldrei skilið stelpur.
Hans Jakob Jónsson þýddi.