Æskan - 01.11.1970, Qupperneq 34

Þegar Tryggur
gleymdist úti
Leifur vaknaði við mikinn hávaða og reis til háifs upp
í rúminu og starði ruglaður út í myrkrið. Jú, það var ekki
um að villast, þetta var Tryggur, hundurinn hans, sem var
að gelta, og allt í einu mundi Leifur eftir því, að hann
hafði gleymt að láta hann inn áður en hann háttaði. Það
var nú betra að pabbi kæmist ekki að þessu, þá yrði hann
vondur.
Leifur dreif sig í fötin, læddist niður stigann og opnaði
útidyrnar. Tryggur var hættur að gelta, en urraði nú reiði-
lega einhvers staðar úti í myrkrinu. Leifur fór út og kallaði
á hundinn. Veðrið var kalt og hráslagalegt. Það hlýtur eitt-
hvað að vera á seyði, hugsaði Leifur, þegar hundurinn
hélt áfram að urra, en hlýddi ekki, þegar hann kallaði á
hann.
„Hvað ert þú að gera hér á þessum tíma nætur?“ heyrði
Leifur allt í einu sagt að baki sér. Faðir hans hafði auð-
vitað vaknað við hávaðann í hundinum.
,,Já, en...“ byrjaði Leifur og ætlaði að fara að út-
skýra fyrir föður sínum, að eitthvað hlyti að vera að gerast
þarna úti í myrkrinu, því hundurinn væri ekki vanur að láta
svona. En hann kom ekki að neinum skýringum, því faðir
hans hafði tekið eftir því, að Tryggur var ekki á sínum
stað og sagði reiður:
„Hefur þú nú enn einu sinni gleymt að loka hundinn
ínni?“
Aumingja Leifur byrjaði aftur: „Já, en ..en útskýring-
arnar enduðu á því, að faðir hans sló hann utan undir
og gekk síðan aftur til sængur.
Leifur fór nú út í húsagarðinn og flautaði á hundinn.
Eftir augnablik kom Tryggur þjótandi og lagðist lafmóður
niður fyrir fótum hans. Leifur tók ( hálsband hundsins og
ætlaði að draga hann inn í húsið, en þá tók hann eftir þvi,
að hundurinn var með stóra tusku í kjaftinum. Þegar Leif-
ur beygði sig niður til að athuga þetta betur, gat hann
ekki betur séð en þetta væri rifrildi úr karlmannsbuxum.
Og þá fann Leifur brunalyktina. Hann hrökk við. Það var
ekki um að villast. Brennuvargur einn hafði að undanförnu
verið á ferðinni og kveikt í á mörgum stöðum, og enn
hafði ekki tekizt að handsama hann.
Leifur var ekki lengi að átta sig. Auðvitað hafði hund-
urinn lent í kasti við brennuvarginn og rifið gat á bux-
urnar hans, — og nú var hann sjálfsagt búinn að kveikja
í hlöðunni þeirra.
Leifur hljóp í einum spretti upp í svefnherbergi foreldra
sinna og kallaði á föður sinn. Að augnabliki liðnu voru þeir
feðgarnir komnir út að hlöðunni með hundinn á hælum
sér. Já, ekki var um að villast, mikill reykur gaus út um
hlöðuopið, en sem betur fer hafði eldurinn ekki náð að
læsa sig um heyið, því brennuvargurinn hafði kveikt í
blautum hálmi innan við dyrnar, og því rauk mikið, þótt
eldurinn væri ekki meiri en svo, að þeir voru fljótir að
ráða niðurlögum hans með vatni úr tunnu, sem stóð fyrir
utan hlöðuna.
Allt í einu byrjaði hundurinn aftur að gelta með miklum
látum, og þeir sáu hann taka á sprett til gripahúsanna.
Þeir hlupu strax á eftir honum. „Tryggur er á hælunum á
brennuvarginum, pabbi!" kallaði Leifur, en á næsta augna-
bliki hljóp einhver fram hjá þeim frá gripahúsunum og var
horfinn út í myrkrið.
Leifur og hundurinn þutu á eftir skuggaverunni, en brátt
urðu þeir ráðvilltir og vissu ekki, hvert halda skyldi. Þá
heyrðu þeir skyndilega hljóð og einhver kallaði í ofboði á
hjálp. Hljóðin bárust frá mýrinni, sem var þarna rétt hjá
og var mjög viðsjál bæði mönnum og dýrum. Leifur herti
nú sprettinn.
„Hjálp! Hjálp!“ heyrðist kallað rétt hjá honum.
Skyldi þetta vera brennuvargurinn? hugsaði Leifur og
varð ekki um sel. Hundurinn stóð við hlið hans og var
rólegur. Þeir sáu móta fyrir einhverri þúst úti í feni rétt
hjá. Það var ekki um að villast, þarna var einhver að berj-
ast fyrir lífi sínu í botnlausu feninu.
Leifur reif sig úr peysunni og skyrtunni, batt þær saman
og skreið eins langt og hann þorði að dýinu og kastaði
þaðan skyrtuermi út í fenið. Og skömmu seinna var sá
f feninu kominn á fast land aftur.
„Ó, þakka þér fyrir hjálpina,“ stundi hann, þegar hann
var farinn að jafna sig.
Leifur varð alveg undrandi, þegar hann áttaði sig á þvi,
hver þetta var. Þetta var enginn ^annar en hann Jóhann,
bezti vinur Leifs.
„Jóhann! Hvernig stendur á því, að þú ert hér um há-
nótt? Hvað ertu að gera? Þú ert þó varla brennuvargur-
inn?“
„Hvað meinarðu?" hvíslaði Jóhann undrandi.
Þá sagði Leifur honum frá atburðum næturinnar.
„Brennuvargurinn hefur þá sloppið út úr höndum okkar,"
bætti hann við niðurdreginn.
„Já, en guði sé lof, að þú bjargaðir lifl mínu, því þetta
mátti ekki tæpara standa, ég var alveg að fara á kaf. Ég
var á heimleið frá frænda mínum og ætlaði að stytta mér
leið, og lenti of nærri fenjunum í myrkrinu."
Þegar drengirnir komu heim til Leifs, höfðu menn, sem
faðir Leifs hafði fengið sér til hjálpar, handsamað brennu-
varginn. — En aldrei hefði Leifur getað trúað þvi, að svona
mikið gæti gerzt á einni nóttu, bara af því að hann hafði
lokað Trygg úti.
Þýtt og endursagt. L. M.