Æskan - 01.11.1970, Blaðsíða 37

KVÖLDSOGURNAR
01
§ 'f
Lati þrösturinn
Skemmtileg ferð
Drengur nokkur, sem hét Jón, hafði eignazt lltinn, hvit-
an kettling í jólagjöf. Hann kallaði hann Mjöll.
Mjöll fékk sína eigin körfu og þeyttist fram og aftur allan
daginn. Henni þótti svo gaman að leika sér.
Dag nokkurn, er hún vaknaði af miðdegisblundi sínum,
teygði hún úr loppunum sínum og mjálmaði. Hana lang-
aði svo mikið til þess að bregða á leik. Hún stökk upp úr
körfunni sinni og fór inn í borðstofuna. En þar var ekkert
til þess að leika sér með. Þá fór hún inn I eldhúsið. Hún
leitaði að Jóni, en hann var hvergi sjáanlegur. Þá langaði
hana til þess að fara í rannsóknarleiðangur. Hún klifraði
upp stigann og upp á aðra hæð. Þar kom hún að opnum
dyrum og gekk inn.
Við hliðina á rúmi stóð borð, bg á borðinu var lítil vekj-
araklukka. Mjöll hafði aldrei á ævi sinni séð svona klukku.
,,Af hverju ætli hún segi alltaf tikk takk tikk takk?" hugsaði
Mjöll og stökk upp á borðið. Hún ýtti varlega við takka
aftan á klukkunni. En ekkert gerðist. Hún starði undrandi
á annan, glitrandi takka — hana langaði óskaplega mikið
til þess að snerta aðeins við honum lika. Hvernig átti hún
að vita, að það var einmitt á þennan takka, sem átti að
ýta, til þess að hún hringdi. Hún ýtti við honum með lopp-
unni —
Ringrrrrrrrrrrrrrrrrrrrring!
Klukkan hringdi án afláts. Aumingja Mjöll varð svo
hrædd, að hún datt aftur á bak og rúilaði niður á gólf.
Rétt í þann mund kom Jón heim.
„Hvernig stendur á þvi, að vekjaraklukkan hringir núna?“
hugsaði hann. Þá kom Mjöll litla þjótandi niður tröppurnar.
Þegar Jón sá svipinn á henni, gat hann ekki annað en
skellihlegið.
,,Mjáááá!“ sagði hún, þegar hún loksins stanzaði við
fætur Jóns.
„Aumingja Mjöll,“ sagði Jón og tók hana í fangið. ,,Þú
ætlar að verða hálfgerður hrakfallabálkur!"
,,Mér finnst allt of mikið erfiði að fljúga,“ sagði lati, litli
þrösturinn.
,,Nú, en þú getur ekki komizt upp ( loftið á neinn annan
hátt,“ sagði maríuerla, sem sat á grein rétt hjá honum.
„Ég ætla að reyna að finna eitthvert annað ráð,“ sagði
þrösturinn og leit í kringum sig. Þá kom hann allt í einu
auga á blöðru, sem sveif upp í loftið skammt frá honum.
Á jörðinni fyrir neðan stóð lítil stúlka og kallaði: „Æ, þarna
svífur blaðran mín frá mér.“
„Auðvitað sezt ég á blöðruna,“ hugsaði þrösturinn, „þá
þarf ég ekki að nota vængina."
Hinir fuglarnir ætluðu að aðvara hann, en uglan sagði
aðeins: „Við skulum bara láta hann I friði. Kannski hann
læri þá i eitt skipti fyrir öll, að það borgar sig aldrei að
vera latur.“
Rétt í því lenti þrösturinn á blöðrunni.
— Bang! — Hún sþrakk í þúsund tætlur.
Þrösturinn varð svo hræddur, af þvl að honum fannst
eins og-jörðin hefði sprungið, að hann féll niður á jörðina.
Og ef hann hefði ekki lent i stórri laufblaðahrúgu, hefði
hann áreiðanlega meitt sig mikið.
En eitt lærði hann þó á þessu uppátæki sínu. Eftir þetta
var hann aldrei of latur til þess að fljúga.